Δεν είναι η μόνη. Δύο μήνες πριν, ένας άλλος Αλβανός, ο Σκελτσέν Νουμάνι από την πόλη Ντέμπρα, τζιχαντιστής στη Συρία, είχε την ίδια τύχη με τον Κοτσολάρι και η γυναίκα του φέρεται να δήλωσε πως δεν επιθυμεί να επιστρέψει μαζί με τα δύο ανήλικα τέκνα της. Το εάν αρνήθηκαν πράγματι οι παραπάνω γυναίκες να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα ή αναγκάστηκαν πιεζόμενες από τους ακραίους ισλαμιστές να παραμείνουν διά βίου στις εμπόλεμες περιοχές, δύσκολα μπορεί να ελεγχθεί. Οι πληροφορίες για την τύχη των οικογενειών που κουβαλούν μαζί τους οι τζιχαντιστές από την Ευρώπη ή και τις άλλες ηπείρους στις εμπόλεμες περιοχές είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Κάποια βίντεο που εμφανίζουν παιδάκια να κραδαίνουν μεγάλα ακονισμένα μαχαίρια ή να κρατούν… φρεσκοκομμένα κεφάλια «απίστων», τα οποία είχαν κόψει νωρίτερα οι πατεράδες ή κάποιοι άλλοι «στρατιώτες του Αλλάχ», δείχνουν το μέγεθος της βάρβαρης «διαπαιδαγώγησης» στην οποία υποβάλλονται οχτάχρονοι και δωδεκάχρονοι «πιονιέροι» της τζιχάντ.
Γιατί όμως οι επίδοξοι «στρατιώτες του Αλλάχ» παίρνουν μαζί τους και τις οικογένειες θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή των ανήλικων παιδιών και των συζύγων τους; Ειδικοί στα Τίρανα, στους οποίους η «Κ» έθεσε το ερώτημα, υποστήριξαν πως οι ακραίοι ισλαμιστές που σπεύδουν να πολεμήσουν στη Συρία και το Ιράκ φεύγουν αποφασισμένοι να μείνουν για πάντα εκεί ονειρευόμενοι μια κοινωνία, στα όρια του Χαλιφάτου, που θα λειτουργεί με βάση τους κανόνες του πρωτόγονου Ισλάμ. Αλλοι, πάλι, κυρίως από αραβικές χώρες, παίρνουν μαζί τους τα παιδιά ώστε εάν οι ίδιοι σκοτωθούν να συνεχίσουν εκείνα την τζιχάντ! Σε αρκετές περιπτώσεις οι φανατικοί ισλαμιστές κρύβουν την αλήθεια από τις οικογένειές τους: τους λένε ότι θα μεταναστεύσουν στην Τουρκία ή σε κάποια αραβική χώρα για να εργαστούν, αλλά καταλήγουν στη Συρία και το Ιράκ.
Κάποιοι, όπως ο Αρμπέν Ζένα στο Κόσοβο, δεν διστάζουν να αρπάξουν τα παιδιά τους και να φύγουν για το μέτωπο. Ο Ζένα εξαφανίστηκε μια μέρα παίρνοντας μαζί του και τον οχτάχρονο γιο του Εριον. Μετά την καταγγελία της συζύγου του, οι έρευνες των Αρχών του Κοσόβου σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας εντόπισαν τον μικρό Εριον κάπου στη βόρεια Συρία απ’ όπου τον «απήγαγαν» και τον έφεραν πίσω στη μάνα του. Αλλά αυτή είναι μια σπάνια περίπτωση. Από τη στιγμή που οι τζιχαντιστές θα πάρουν τον «δρόμο του Αλλάχ» ελάχιστοι γυρίζουν πίσω, ακόμα κι αν το μετανιώσουν, και για τον επιπλέον λόγο ότι στην πατρίδα τους είναι πλέον στιγματισμένοι ή και διώκονται ποινικά.
Στην «επικράτεια» του Χαλιφάτου, τα «παιδιά της τζιχάντ» «διαπαιδαγωγούνται» στις αρχές του φονταμενταλιστικού ισλάμ και προετοιμάζονται, τα μικρότερα, να γίνουν ένοπλοι μαχητές του, ενώ όσα μπορούν να σηκώσουν όπλο επανδρώνουν τις γραμμές των εξτρεμιστών. Ούτε όμως και ο ενδεχόμενος θάνατος του τζιχαντιστή συζύγου λυτρώνει τη γυναίκα και τα παιδιά καθώς οι ισλαμιστές δεν επιτρέπουν την έξοδό τους από τον «παράδεισο» του Χαλιφάτου. Έντυπη
