Το
Κομπάνι απέχει από το Παρίσι περίπου 4.000 οδικά χιλιόμετρα. Στο
ενδιάμεσο, στα 1500 χιλιόμετρα περίπου αυτής της μεγάλης διαδρομής,
κυλάει ο Έβρος. Οι τρεις σταθμοί αυτής της ταραγμένης γραμμής στον χάρτη
έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα σύμβολα μιας ριζικής σύγκρουσης
αντιλήψεων για το ποιος και πώς υπερασπίζεται καλύτερα τις βαθύτερες
ανθρωπιστικές αξίες που προσπαθεί να διασώσει και να ανανεώσει η
σύγχρονη ανθρωπότητα. Στο Παρίσι και σε άλλες γαλλικές πόλεις, την περασμένη Κυριακή διαδήλωσαν πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι με αφορμή το μακελειό στο Charlie Hebdo, σε μια προσπάθεια αποδοκιμασίας της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας. Στη κραυγή αυτών των ανθρώπων υπάρχει το απλό μήνυμα της ειρηνικής συνύπαρξης πέρα και πάνω από θρησκείες, κουλτούρες, εθνικότητες, φυλές και φύλα.
Ένα παιδί που παίζει στον τόπο όπου οι μαχητές υπερασπίζονται κάτι πολύ πολυτιμότερο: Ένα παγκόσμιας σημασίας πείραμα δημοκρατίας
Οι ηγέτες της Δύσης, που διαγκωνίστηκαν με εντελώς αντιαισθητικό τρόπο για να βρεθούν στην κεφαλή της πορείας στο Παρίσι και για να «καπελώσουν» την αυθόρμητη αντίδραση των πολιτών, κάθε άλλο παρά αντιστάθηκαν στον πειρασμό να πλασαριστούν ως φυσικοί «κληρονόμοι» των ιδανικών του Διαφωτισμού και του τρίπτυχου "liberté, égalité, fraternité" της Γαλλικής Επανάστασης. Άρα, ότι αυτοί είναι οι θεματοφύλακες αυτού που εννοούν ως «δυτικό πολιτισμό».
Με πρόσφυγες του Κομπάνι που φιλοξενούνται σε σπίτι χωριού έξω από το Σουρούτς (28.10.2014)
Προσπάθησαν έτσι να διαγράψουν με μιας το αποικιοκρατικό και νεοαποικιοκρατικό παρελθόν και παρόν τους, τον ένοχο ρόλο τους στη συγκρότηση του σκοταδιστικού «τέρατος» που αποτελούν οι Τζιχαντιστές του ISIL, τις επεμβάσεις «εξαγωγής δημοκρατίας», την ιμπεριαλιστική -όχι μόνο στρατιωτική - βία που άσκησαν και ασκούν στη Μέση και Εγγύς Ανατολή ή στη Βόρεια Αφρική, τις επεμβάσεις ακόμη και σε ευρωπαϊκό έδαφος (Γιουγκοσλαβία, Ουκρανία), τα χαοτικά παιχνίδια αποσταθεροποίησης και επαναχάραξης των συνόρων.
Προσπάθησαν, επίσης, να μας κάνουν να ξεχάσουμε τις διακρίσεις που υφίστανται Ευρωπαίοι πολίτες για λόγους φυλετικής καταγωγής ή θρησκευτικής πίστης, τους νόμους κατά της ελευθεροτυπίας και της ελευθερίας λόγου που κατά τα άλλα υποτίθεται ότι υπερασπίζονται, τις τεράστιες ανισότητες που έχουν προκαλέσει στην Ευρώπη με τις πολιτικές της λιτότητας. Και βέβαια την απόγνωση στα εξωτερικά σύνορά της και στις πύλες εισόδου της, εγκλωβίζοντας στις χώρες του Νότου εκατομμύρια «transit» μετανάστες, που αναζητούν «περαστικοί» σωτηρία και ευκαιρία επιβίωσης στις χώρες του Βορρά.
Δηλώσεις της Νάντιας Βαλαβάνη στο Κουρδικό Πρακτορείο Ειδήσεων πάνω από τις φωτιές στη νεκρή ζώνη (28.10.2014)
Σ' αυτά τα «τείχη» μισαλλοδοξίας και προκατάληψης, άλλωστε, έσπευσε να «επενδύσει» εγκωμιάζοντας τον «φράχτη του Έβρου» ο Αντώνης Σαμαράς. Προκαλώντας τη θυμηδία των διεθνών ΜΜΕ, κήρυξε «τζιχάντ» κατά των μεταναστών, όταν οι τζιχαντιστές της Γαλλίας ήταν γέννημα-θρέμμα Γάλλοι υπήκοοι. Λες κι ένας φράχτης μπορεί να σταματήσει ένα κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο: Σ' αυτή την περίπτωση, δε θα υπήρχε κράτος της Ευρώπης, που να μην είναι γεμάτο φράχτες...
Δυστυχώς, αν και με αποχρώσεις, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες προσανατολίζονται να αντιμετωπίσουν τη νέα «απειλή» για τη Δύση με ανάλογο πνεύμα: «Ενίσχυση της πρόληψης για την αποφυγή ριζοσπαστικοποίησης ». Λες κι αυτή η ανεπιθύμητη και αιματηρά σπαταλημένη ριζοσπαστικοποίηση των νεαρών μουσουλμάνων και μη Ευρωπαίων, που γοητεύονται από την προπαγάνδα των τζιχαντιστών του ISIS και άλλων φονταμενταλιστών θρησκευτικής ή φασιστικής κοπής, μπορεί να αποτραπεί με αστυνόμευση και black lists. Και όχι με την εξάλειψη της φτώχειας, του αποκλεισμού, της ταξικής ανισότητας, όχι με το να σταματήσει η περιθωριοποίηση των πληθυσμών από τις πρώην αποικίες, όχι με τον να σταματήσουν οι προσβολές των ιδιαίτερων εθνοτικών, θρησκευτικών, πολιτιστικών ταυτοτήτων, να σταματήσουν οι στρατιωτικές επεμβάσεις και η ανάμιξη σε εμφύλιους, να γίνει κυριολεξία στην Ευρώπη το τρίπτυχο «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα».
Οι συντηρητικές ευρωπαϊκές ηγεσίες, ακόμη και τούτη τη στιγμή που οι τζιχαντιστές στήνουν παγίδα «ολοκληρωτικής σύγκρουσης», εμφανίζονται ανίκανες να υπερασπίσουν τον πυρήνα του «δυτικού πολιτισμού» που προ πολλού έχουν θανάσιμα τραυματίσει. Παραδόξως, αυτόν τον πυρήνα τον υπερασπίζονται και τον ριζοσπαστικοποιούν με περίσσευμα θυσίας και ηρωισμού άνθρωποι που ζουν και παλεύουν πολύ μακριά από την ίδια τη «Δύση». Στα τουρκοσυριακά σύνορα, στην μαρτυρική πόλη Κομπάνι που πολιορκείται εδώ και 4 μήνες από τους τζιχαντιστές. Μια χιλιάδα μαχητές και μαχήτριες της πόλης, πλαισιωμένοι από 150 Κούρδους «Πεσμεργκά» από τέλος Οκτωβρίου, με τη θυσία άλλων τόσων περίπου, κατάφεραν από τέλος Δεκεμβρίου να ανακτήσουν από το ISIL τον έλεγχο του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους της πόλης κι ενός μέρους των γύρω χωριών. Πρόκειται για την πρώτη ήττα του ISIL, με ολύ βαριές απώλειες.Οι ίδιοι, όμως, οι μαχητές της Κομπάνι υπερασπίζονται κάτι πολύ πολυτιμότερο: Ένα παγκόσμιας σημασίας πείραμα δημοκρατίας. Η Κομπάνι ήταν μια από τις τρεις επαρχίες που συγκρότησαν τη Ροτζάβα, τη συνομοσπονδία του Συριακού Κουρδιστάν, στην οποία Κούρδοι, Άραβες, Σύροι, Αραμαίοι, Αρμένιοι, Τουρκμένιοι και Τσετσένοι αποφάσισαν να συνυπάρξουν σε ένα πλαίσιο ισονομίας, ανεξιθρησκείας, ισοτιμίας των φύλων, αλληλεγγύης και άμεσης δημοκρατίας. Με δήμους που διοικούνται από λαϊκές συνελεύσεις, με εκπροσώπους αιρετούς και ανακλητούς, με υποχρεωτική εκπροσώπηση εθνοτήτων, θρησκευτικών κοινοτήτων και με μια γυναίκα κι έναν άντρα να μοιράζονται κάθε θέση επικεφαλής, με ομάδες λαϊκής αυτοάμυνας, με γυναικείες στρατιωτικές ομάδες.
Αυτό εξηγεί την παγκόσμια αλληλεγγύη που προκάλεσαν, ένα αληθινό ρεύμα «εξωτερικής πολιτικής των λαών». Μάλλον αυτό εξηγεί και την ηρωική αντοχή τους: Οι πολίτες του Κομπάνι, ανάμεσα στο απολυταρχικό καθεστώς της κεντρικής κυβέρνησης και στον ισλαμοφασισμό του ISIS, επέλεξαν ν' ανοίξουν ένα δρόμο προς το μέλλον, που κληρονομεί και ταυτόχρονα απογειώνει την δημοκρατική κληρονομιά της Δύσης. Για λογαριασμό και της Δύσης και της Ανατολής. Για λογαριασμό όλων μας.
