Η άκαμπτη
στάση του Βερολίνου στην κρίση της Ευρωζώνης -δείγμα γραφής της οποίας
έχουμε και στο εν εξελίξει μπρα ντε φερ της Αθήνας με την τρόικα- εύλογα
θέτει το ερώτημα αν βρισκόμαστε μπροστά σε άγνοια κινδύνου για τις
πολιτικές παρενέργειες των πολιτικών ακραίας και παρατεταμένης λιτότητας
ή σε προσχεδιασμένη αξιοποίησή τους ως άλλοθι ενδεχόμενης επιλογής
εθνικής περιχαράκωσης. Ας αφήσουμε κατά μέρος την εκτός ΟΝΕ Βρετανία,
όπου ο Φάραζ και το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου έχουν υπό
ομηρεία τον Κάμερον με πιο πιθανό αποτέλεσμα την έξοδο της χώρας από την
ΕΕ, που θα επηρεάσει και την Ευρωζώνη.Στη
Γαλλία, το ανησυχητικό δεν είναι μόνον η κατοχύρωση του προβαδίσματος
της Λεπέν, με τους Ολάντ και Σαρκοζί μάλλον να την πριμοδοτούν παρά να
την απειλούν, με διαφορετικές εκδοχές υποταγής της χώρας στην πολιτική
του Βερολίνου. Είναι κυρίως και πάνω απ' όλα η παγερή αδιαφορία με την
οποία η γερμανική ελίτ προεξοφλεί ως βεβαία τη νίκη της Λεπέν, όπως
προκύπτει και από πρόσφατο δημοσίευμα της «Frankfurter Allgemeine
Zeitung».Τα πιο ανησυχητικά όμως μηνύματα για την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού, αλλά και για την πεισματική άρνηση των Μέρκελ- Σόιμπλε να τα συνυπολογίσουν, προέρχονται από την Ιταλία, όπου πλην του Ρέντσι και του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος όλες οι υπόλοιπες κοινοβουλευτικές δυνάμεις τάσσονται πλέον με διαφορετική ένταση και ρητορική υπέρ της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη: Την αρχή έκανε ο Μπέπε Γκρίλο και το ετερόκλητο συνονθύλευμα του οποίου ηγείται, το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, τη σκυτάλη πήρε η ξενοφοβική - ρατσιστική Λέγκα του Βορρά και τώρα ήλθε από ό,τι φαίνεται η ώρα της Φόρτσα Ιτάλια, με τον Μπερλουσκόνι να έχει καλέσει τη Γερμανία, λίγο πριν από την πτώση του στα τέλη του 2011, να αποχωρήσει από την Ευρωζώνη!
Πώς μπορεί να ερμηνευθεί η απάθεια του Βερολίνου απέναντι σε αυτή την χωρίς προηγούμενο αποσταθεροποίηση -κοινωνική και πολιτική- των δύο σημαντικότερων εταίρων του στην Ευρωζώνη; Είναι δείγμα γραφής θεολογικής προσέγγισης και ιδεοληψίας ή μήπως άλλοθι για την άρνηση της Γερμανίας να εμπλακεί σε μια μη αντιστρέψιμη δυναμική εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης όπου θα είναι πλέον αδύνατη η άσκηση επιλογών πλήρους εθνικής κυριαρχίας;
Το ίδιο τοπίο αν το δούμε από γερμανική σκοπιά, μπορεί να προβάλλει ως απόλυτη αντίστιξη της εικόνας που προσλαμβάνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη της υπόλοιπης Ευρωζώνης: Στη μια πλευρά η Γερμανία, που είχε την πολιτική βούληση να αναλάβει το κόστος οδυνηρών διαρθρωτικών αλλαγών προ της κρίσης με την Ατζέντα 2010 που υλοποίησε ο Σρέντερ από το 2003 και μετά, έθεσε ξεκάθαρα τις προϋποθέσεις ενίσχυσης της αλληλεγγύης εντός της Ευρωζώνης και στην άλλη οι εταίροι της που συμφώνησαν και συνυπέγραψαν αλλά τώρα δεν τιμούν την υπογραφή τους. Μια προσέγγιση δηλαδή στη λογική του γνωστού βρετανικού θυμοσοφικού ευφυολογήματος «Ομίχλη στη Μάγχη, η Ευρώπη απομονωμένη»!
Η παραπάνω εκδοχή θα έχει μια κάποια αξιοπιστία όταν συνομιλητές του Βερολίνου θα είναι η Λεπέν από τη Γαλλία και οι Μπερλουσκόνι - Γκρίλο από την Ιταλία. Ολα δίνουν την εντύπωση ότι αυτό που κυριαρχεί στο Βερολίνο δεν είναι τόσο η ακαμψία όσο η προετοιμασία για απόσειση των ευθυνών σε περίπτωση χρεοκοπίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης συνολικά.
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
kapopoulos@pegasus.gr
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
