Του Δρα Γιάννου Χαραλαμπίδη
- Απάντηση στον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας
- Μπορεί με την ομοσπονδία και χωρίς ισχύ να βελτιωθούν τα «κακώς έχοντα» του ενιαίου κράτους της Ζυρίχης, το οποίο, όμως, συνιστά ήδη, υπό κατοχή μεν, αλλά δημοκρατική πολιτεία της Ε.Ε.;
- ΠΩΣ Η ΚΥΠΡΟΣ μπορεί να καταστεί βάση της Ε.Ε. και αβύθιστο αεροπλανοφόρο
Ελέχθη από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την περασμένη Κυριακή στη «Σ», ότι είναι δύσκολη η απαγκίστρωση από την ομοσπονδία και προβλήθηκε, ταυτοχρόνως, ο ισχυρισμός ότι εφόσον δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις απελευθερωτικό πόλεμο, θα συμβιβαστείς. Και πρόσθεσε σε σχετική με την ομοσπονδία ερώτηση δυο σημεία: 1. Και το κράτος της Ζυρίχης είχε αντιδημοκρατικά στοιχεία, και στηριζόταν στη δικοινοτικότητα και 2. Με την ομοσπονδία θα βελτιωθούν τα κακώς έχοντα της Ζυρίχης.
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δίδει τροφή προς σκέψη και διάλογο. Ως εκ τούτου, στη βάση αυτής της λογικής, θα θέλαμε να επισημάνουμε τα ακόλουθα:
Έχει δίκαιο ο Πρόεδρος όταν προβάλλει τον ισχυρισμό ότι είναι δύσκολη η απαγκίστρωση από τις Συμφωνίες Κορυφής για την Ομοσπονδία, καθώς και από τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ην. Εθνών.
Όμως, η ίδια η Τουρκία έχει προ πολλού απαγκιστρωθεί από αυτές. Ακόμη και από μια υποφερτή ομοσπονδία. Εάν υπάρχει τέτοια. Στο διά ταύτα λοιπόν: Η τουρκική πλευρά, αντί να σεβαστεί τις Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου Κυπριανού - Ντενκτάς του '79 και να επιστρέψει, εκτός των άλλων, την περίκλειστη πόλης της Αμμοχώστου, καθώς και να απέχει από ενέργειες, που θα έθεταν σε κίνδυνο τις προσπάθειες λύσης του Κυπριακού, στις 15 Νοεμβρίου του 1983 προχώρησε στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους και άλλαξε τη βάση των συνομιλιών.
Έκτοτε η λύση είναι στη βάση του συνεταιρισμού των δυο κρατών. Τόσο τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν είχαν αρνηθεί οι Τούρκοι να έρθουν στις συνομιλίες, έτσι και σήμερα, λόγω κρίσης, παρουσιάζεται κλασική ευκαιρία για να καταγγελθεί η τουρκική πλευρά, να τεθεί το Κυπριακό ως θέμα εισβολής και κατοχής στην Ε.Ε. και να οικοδομηθεί νέα στρατηγική.
Διότι, όντως, εάν δεν υπάρχει νέα στρατηγική και νέος στόχος, τότε θα παραμείνουμε παγιδευμένοι στην ομοσπονδία και οι επιλογές μας θα είναι μεταξύ διαφόρων διχοτομικών μορφών λύσης και όχι για την επανενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία.
Και το τονίζουμε αυτό, διότι η βασική αρχή στην επίλυση των συγκρούσεων είναι η ακόλουθη: Το νέο συνταγματικό πλαίσιο, που θα προκύψει, θα στηρίζεται στα ισοζύγια ή στα ανισοζύγια δυνάμεων. Άρα και ο βαθμός δικαιότητας της λύσης θα είναι συνάρτηση των συντελεστών ισχύος της κάθε πλευράς.
Είναι, δε, πρόδηλο ότι με παροπλισμένα τα πολιτικά και νομικά όπλα που έχουμε στην Ε.Ε. και με την Εθνική Φρουρά στο χάλι της το μαύρο, θα χάσουμε. Άρα πώς θα είναι η ομοσπονδία καλύτερη λύση από τη Ζυρίχη, όταν οι Τούρκοι θα επιβάλουν με την ισχύ τους τις συνταγματικές δομές που θέλουν; Και αν δεν το πετύχουν, έχουν τον τρόπο να οδηγήσουν την κατάσταση σε αδιέξοδο. Ή να προκαλέσουν κρίση όπως την υφιστάμενη με αφορμή το φυσικό αέριο. Που είναι, στην ουσία, προμήνυμα και για ό,τι θα συμβεί και μετά τη λύση εάν δεν αλλάξουν τα ισοζύγια δυνάμεων.
Τουρκική λύση
Η ομοσπονδία είναι μια κατ' εξοχήν βρετανική και τουρκική επινόηση για τον πληθυσμιακό, διοικητικό και εδαφικό διαχωρισμό της Κύπρου με γενεσιουργό αιτία την εισβολή. Αυτό καταμαρτυρούν τα ιστορικά έγγραφα, που είναι ήδη δημοσιευμένα, και ο Πρόεδρος τα γνωρίζει καλά, όπως και οι σύμβουλοί του.
Ως εκ τούτου, η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία δεν βελτιώνει το ενιαίο κράτος της Ζυρίχης, αλλά το διχοτομεί σε δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη. Δηλαδή, στις σημερινές ελεύθερες περιοχές και στο ψευδοκράτος, που στην ουσία θα αναγνωριστεί ως ισότιμος εταίρος. Ορθώς, βεβαίως, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος:
Μα, καλά, αφού η ομοσπονδία είναι όντως τουρκική λύση, γιατί δεν την υπογράφει η Άγκυρα και οι Τουρκοκύπριοι να τελειώνουμε; Η απάντηση στηρίζεται στην εξής βάση: Το πέτυχαν με το σχέδιο Ανάν. Συνεπώς, για να υπογράψουν λύση θα πρέπει να είναι ένα βήμα πέραν του σχεδίου Ανάν. Και ταυτοχρόνως: Εφόσον έχουν τη διχοτόμηση κατοχυρωμένη, τώρα θέλουν να βάλουν χέρι σε ολόκληρη την Κύπρο και δη στο φυσικό αέριο. Άλλωστε, και σήμερα οι συνομιλίες που πάγωσαν, επί του σχεδίου Ανάν διεξάγονταν.
Τα δυο ελληνικά κράτη
Εάν όντως η λύση της ομοσπονδίας βελτίωνε τη Ζυρίχη, τότε θα έπρεπε να ισχύουν οι αρχές και οι αξίες της Ε.Ε. σε ολόκληρη την Κύπρο και στα δυο συνιστώντα κράτη χωρίς φυλετικές και εθνολογικές διακρίσεις. Δηλαδή θα έπρεπε να ισχύει η αρχή ένας άνθρωπος μια ψήφος και θα έπρεπε ο Πρόεδρος να εκλέγεται επί του συνόλου του πληθυσμού, ανεξαρτήτως της εθνικής του καταγωγής.
Εάν, όμως, εφαρμοστούν πλήρως οι αρχές και οι αξίες της Ε.Ε. και της δημοκρατίας σε μια ομοσπονδία, τότε θα έχουμε δυο ελληνικά συνιστώντα κράτη. Υπό αυτές τις συνθήκες τι είναι πιο εφικτό; Να γίνουν αλλαγές και βελτίωση της Ζυρίχης ή μια ομοσπονδία με δυο ελληνικά συνιστώντα κράτη; Η λεγόμενη καλή ομοσπονδία είναι μύθος και πιο ουτοπική επιλογή από τη βελτίωση της Ζυρίχης.
Διότι, η ομοσπονδία στην Κύπρο δεν επινοήθηκε για να βελτιωθεί η Ζυρίχη, αλλά για να διχοτομηθεί η Κύπρος. Αυτό είναι που βρίσκεται στο τραπέζι των συνομιλιών. Ερώτημα: Πώς θα επιβληθεί μια τέτοια λύση, δηλαδή μια ομοσπονδία πλήρους εφαρμογής των δημοκρατικών αρχών και αξιών της Ε.Ε., όταν θα είναι για την τουρκική πλευρά χειρότερη από μια βελτιωμένη Ζυρίχη και όταν, μάλιστα, εξακολουθεί να είναι η ισχυρότερη πλευρά και όταν η Κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο Β;
Το μοντέλο της Ταϊβάν
Η λύση της ομοσπονδίας θα ανατρέψει τα ψηφίσματα 541 και 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας, αφού θα αναγνωριστεί το ψευδοκράτος ως ισότιμο συνιστών κράτος. Το ίδιο θα συμβεί και με την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. Η Κυπριακή Δημοκρατία εντάχθηκε στην Ε.Ε. ολόκληρη.
Με την ομοσπονδία θα εξέλθει της Ε.Ε. η Κυπριακή Δημοκρατία και θα αντικατασταθεί από τα δυο συνιστώντα κράτη, εκ των οποίων το ένα θα είναι το σημερινό ψευδοκράτος. Δηλαδή, θα έχουμε το φαινόμενο της Ταϊβάν. Το 1971, σε μία νύχτα εξήλθε του Συμβουλίου Ασφαλείας η Φορμόζα (Όμορφη Νήσος) και εντάχθηκε η Λαϊκή Κίνα.
Βεβαίως, υπάρχει και ο ισχυρισμός ότι η ομοσπονδία θα συνιστά συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και πώς ένα σύνθετο πολιτειακό σύστημα, δηλαδή αποτελούμενο από πέραν της μίας πολιτειών, μπορεί να αποτελέσει συνέχεια ενός ενιαίου κράτους; Αυτό όντως μπορεί να συμβεί ως προς τις υποχρεώσεις του και τα δικαιώματά του.
Εφόσον, όμως, το νέο πολιτειακό σύστημα θα στηριχθεί στα δυο συνιστώντα κράτη, δηλαδή την Κυπριακή Δημοκρατία και το ψευδοκράτος, εκ των πραγμάτων γεννάται το εξής ερώτημα: Τι θα συμβεί με τις συμβάσεις, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του ψευδοκράτους; Δεν θα ισχύσει τίποτε από όλα αυτά; Συζητούνται ή όχι στις συνομιλίες; Με το σχέδιο Ανάν, πάντως, έγιναν δεκτές και συμφωνίες και άλλα νομικά κείμενα. Τι θα γίνει με τις συμφωνίες που υπέγραψε το ψευδοκράτος με την Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίων;
Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι οι Τούρκοι δεν θα επιμείνουν ότι θα ισχύσει; Και πώς θα τους αποτρέψουμε; Με τι ισχύ; Με τα νεροπίστολα; Εάν ισχύσει έστω και μια διεθνής συμφωνία και κυρίως μεταξύ ψευδοκράτους με την Τουρκία ή άλλα νομικά κείμενα του κατοχικού καθεστώτος, το νέο πολιτειακό σύστημα θα συνιστά από τη μια συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας και από την άλλη του ψευδοκράτους, καθότι οι νόμοι τους ή οι συμφωνίες θα αποτελούν τμήμα του συνταγματικού πλαισίου της λύσης.
Ερώτημα: εάν η σύνθετη ομοσπονδία διαλυθεί, πώς θα γίνει επιστροφή στο ενιαίο κράτος της Ζυρίχης, του οποίου η ομοσπονδία θα είναι συνέχεια; Ποιος θα ασκεί εξουσία και ποιος θα έχει κυριαρχία στην Κύπρο; Η κεντρική ομοσπονδιακή Κυβέρνηση ή τα κρατίδια; Και πώς θα μπορεί να το πράττει η Κεντρική Κυβέρνηση όταν προκύψει μονομερές διαζύγιο; Και μάλιστα όταν η κεντρική Κυβέρνηση και τα δυο συνιστώντα κράτη θα έχουν ισοϋψή συνταγματική σχέση τυπικής ισχύος;
Δηλαδή κανείς δεν θα μπορεί να υπερισχύει του άλλου. Ας υποθέσουμε ότι οι Τούρκοι αποδέχονται σε μια κίνηση καλής θελήσεως ότι το νέο πολιτειακό σύστημα αποτελεί συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Χάριν συζήτησης, ας θέσουμε στο περιθώριο τα όσα έχουμε ήδη αναφέρει πιο πάνω, που θέτουν σε αμφισβήτηση τη θέση ότι η ομοσπονδία αποτελεί συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Θα σταθούμε, όμως, σε μια ενδιαφέρουσα τουρκική θέση, όπως αυτή καταγράφεται στο έγγραφο που η Άγκυρα κατέθεσε στις 23 Ιουνίου του 2014 στο Συμβούλιο Σύνδεσης Τουρκίας - Ε.Ε. και δεν αποσύρθηκε ποτέ, αφού επισήμως ούτε η Λευκωσία ούτε η Αθήνα ζήτησαν κάτι τέτοιο. Ισχυρίζεται, λοιπόν, η Τουρκία το εξής: Το κράτος της Ζυρίχης προέκυψε από χωριστά δικαιώματα αυτοδιάθεσης των δυο Κοινοτήτων. Άρα, κατά τους Τούρκους, το κράτος της Ζυρίχης έχει δυο πηγές εξουσίας.
Με άλλα λόγια, υπάρχουν δυο κυριαρχίες, επί των οποίων θα στηριχθεί το νέο πολιτειακό σύστημα ως συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας με ό,τι αυτό σημαίνει σε περίπτωση κρίσης και διαζυγίου. Υπάρχει, βεβαίως, και ο ισχυρισμός περί ρήτρας όπως καθορίζει η συμφωνία της 11ης Φεβρουαρίου, που απαγορεύει την απόσχιση. Η συμφωνία της 11ης Φεβρουαρίου περιλαμβάνει και πολλά άλλα, τα οποία οι Τούρκοι είτε δεν σέβονται είτε ερμηνεύουν όπως τους βολεύει.
Γι' αυτό και οι συνομιλίες δεν προχωρούσαν. Το σημαντικότερο, όμως, είναι άλλο: Και η Ζυρίχη είχε ανάλογη ρήτρα. Και τι έγινε; Η Κύπρος διχοτομήθηκε de facto και γίνεται συζήτηση για να καταστεί η διχοτόμηση de jure μέσω της ομοσπονδίας.
Η παρθενογένεση
Εφόσον δεν υπάρχει εναλλακτική στρατηγική και στόχος, η λύση που θα έρθει, εάν έρθει, ενδέχεται να είναι χειρότερη από την υφιστάμενη. Και αυτό, διότι το σχέδιο Ανάν δεν έφυγε ποτέ από το τραπέζι των συνομιλιών. Το ερώτημα δεν είναι εάν θα υπογραφεί ομοσπονδία, αλλά εάν θα προκύψει επανενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία ή όχι.
Με την ομοσπονδία κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί. Θα συμβεί κάτι άλλο. Θα νομιμοποιηθεί ο γεωγραφικός, διοικητικός και πληθυσμιακός διαχωρισμός της Κύπρου. Και ό,τι θεωρείται σήμερα ως παρανομία στον βορρά, την επαύριον θα είναι νόμιμο. Και ιδού η παρθενογένεση. Το σημείο μηδέν θα παραγράψει τις τουρκικές παρανομίες. Η Ζυρίχη και το ενιαίο κράτος, παρά τα προβλήματα και τα ελλείμματά του, πολλά από τα οποία έχουν βελτιωθεί και σήμερα συνιστά πολιτεία της Ε.Ε., θα σταματήσει να υπάρχει.
Θα είναι, δε, πολύ πιο εύκολη η απόσχιση των Τουρκοκυπρίων την επαύριον στο πλαίσιο μιας ομοσπονδίας, απ' ό,τι σήμερα, καθώς και η αναγνώρισή τους. Διότι θα έχουν αναγνωρισμένη χωριστή πολιτεία, την οποία δεν είχαν και δεν έχουν με το ενιαίο κράτος. Βεβαίως, η αντιπολίτευση πελαγοδρομεί, διότι υποστηρίζει δήθεν την καλή ομοσπονδία… Και ποια είναι αυτή; Ούτε τα ίδια τα κόμματα που την αποτελούν, δεν γνωρίζουν. Διότι και αυτοί κυβέρνησαν στο παρελθόν και απέτυχαν.
Εναλλακτική λύση
Εάν το ζητούμενο είναι η μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας και αν η Κυβέρνηση θέλει να σώσει την παρτίδα, θα έπρεπε να σταθεί στην αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005, που προνοεί την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία ως προϋπόθεση για την ενταξιακή της πορεία.
Και κάτι άλλο: επί τη βάσει του πρωτοκόλλου 10, η Κύπρος εντάχθηκε ως ενιαίο κράτος στην Ε.Ε. Ερώτημα: Γιατί ενταχθήκαμε στην Ε.Ε.; Γιατί δεν είναι τα νομικά και πολιτικά οπλικά εργαλεία της Ε.Ε. η βάση των συνομιλιών, όταν μάλιστα η Τουρκία θέλει να συνεχίσει την ενταξιακή πορεία και όταν η Ε.Ε. επιβάλλει κυρώσεις στη Ρωσία επειδή εισέβαλε στην Ουκρανία;
Εάν θα γίνει μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας θα ήταν δυνατό να γίνουν αποδεκτές οι ζώνες σε ενιαίο όμως κράτος, με μία και μόνο Κυβέρνηση, με πλήρη εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των αρχών της Ε.Ε. χωρίς αποκλίσεις, χωρίς χωριστές πολιτείες και εκ περιτροπής προεδρίες στη βάση της αρχής, ένας άνθρωπος μία ψήφος.
Όχι όμως ομοσπονδία, διότι συνιστά τη φόρμουλα των δυο κρατών και τον τουρκικό στόχο, που μαζί με την ισχύ ανοίγει τις πύλες της πολιτειακής, της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής αιχμαλωσίας της Κύπρου στην Τουρκία. Συμπεριλαμβανομένου και του φυσικού αερίου.
Χωρίς ισχύ και ασφάλεια δεν μπορεί να προκύψει βιώσιμη λύση. Σήμερα παρουσιάζεται μια κλασική ευκαιρία για την πραγματική γεωστρατηγική και γεωπολιτική αναβάθμιση της Κύπρου. Και επί τούτου θα πρέπει να επισημανθούν τα ακόλουθα: Η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ θεωρούν ότι, λόγω της ρωσικής απειλής, καθώς και της ISIS, επιβάλλεται η οικοδόμηση νέας αποτρεπτικής στρατηγικής. Η Κύπρος δεν μπορεί να είναι εκτός, διότι είναι εντός του πολιτικού προφανώς και στρατιωτικού βεληνεκούς των τζιχαντιστών, που την θεωρού τμήμα του Ισλαμικού Κράτους.
Συνεπώς, η Κύπρος, η οποία στρατιωτικά είναι αποδυναμωμένη, θα πρέπει να τύχει της στήριξης της Ε.Ε. και η ίδια να προσφερθεί να μετατραπεί σε βάση της Ευρώπης, παρέχοντας επιπρόσθετες διευκολύνσεις, σταθμεύσεις πολεμικών πλοίων και αεροσκαφών.
Και εκεί όπου χρειάζονται επιπρόσθετες υποδομές, εάν η Κύπρος καθοριστεί όντως ως βάση της Ε.Ε., υπάρχουν τρόποι και χρήματα για να κατασκευαστούν. Μια τέτοια εξέλιξη, δεν σημαίνει πάγωμα των συμμαχιών με χώρες της γειτονιάς μας και κυρίως με το Ισραήλ ή καλές και άριστες σχέσεις με τη Ρωσία.
Αντίθετα, προσδίδουν κύρος και αξιοπιστία. Όντως η Κύπρος πρέπει να γίνει στην πράξη το αβύθιστο αεροπλανοφόρο. Η ασφάλεια είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την υγιή διεξαγωγή των συνομιλιών και για την αλλαγή των ισοζυγίων δυνάμεων με τη συνδρομή των ξένων επί τη βάσει σύγκλισης συμφερόντων.
Ακόμη και με το ΝΑΤΟ. Το ίδιο ισχύει και για το φυσικό αέριο. Χωρίς ασφάλεια, δεν μπορεί να γίνει επιτυχής εκμετάλλευση. Και να γίνει, τη μερίδα του λέοντος θα την έχουν άλλοι, όπως και τον έλεγχο. Αυτό αποδεικνύει η κρίση. Η Κυβέρνηση θα πρέπει να υποβάλει ολοκληρωμένο και κοστολογημένο σχέδιο στην Ε.Ε. και τον τρόπο με τον οποίο θα μπορεί να γίνει η Κύπρος εναλλακτική ενεργειακή επιλογή. Αλλιώς, εφόσον οι εταίροι μας δεν κατανοούν το χειροπιαστό συμφέρον τους, γιατί να μας στηρίξουν;
Η έμπρακτη αλληλεγγύη των εταίρων είναι συνάρτηση συμφερόντων και ισχύος. Το ίδιο και η λύση. Βεβαίως, υπάρχει και η αντίθετη άποψη, που θεωρεί όλα αυτά ως ουτοπία. Ουτοπική και επικίνδυνη είναι η υφιστάμενη, και χωρίς αμυντική θωράκιση και αποτροπή, πολιτική. Διότι για να γίνει ρεαλιστική, θα πρέπει να υποκύψουμε στις τουρκικές αξιώσεις και να δώσουμε το φυσικό αέριο, προσέξετε, για να υπογραφεί μια ομοσπονδιακή λύση, που συνιστά αποδεδειγμένα στρατηγικό στόχο.
Ο εκβιασμός που έρχεται…
Και ας σημειωθεί η ημερομηνία: Έχουν παροπλίσει τα διπλωματικά, νομικά και πολιτικά μας όπλα στην Ε.Ε. (βλέπε π.χ. αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου για Κυπριακή Δημοκρατία), έχουν εξασθενίσει, στην ουσία παροπλίσει την Εθνική Φρουρά, δεν προχωρούν σε στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, για παράδειγμα, για να μας πουν μετά την υφιστάμενη κρίση το εξής: Εάν δεν δεχθούμε τη λύση που θα μας κουβαλήσουν, δεν θα βγάλουμε φυσικό αέριο. Ο αγωγός προς Τουρκία θα είναι το λιγότερο…
Η τουρκική σημαία της 11ης Φεβρουαρίου
Κύριε Πρόεδρε, εάν η πολιτική που ακολουθούσατε ήταν ρεαλιστική, δεν θα οδηγούμασταν στην κρίση και στο αδιέξοδο των συνομιλιών. Στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού διαλόγου σάς υποβάλλουμε ότι έχετε μια κλασική ευκαιρία να κάνετε πράξη το προεκλογικό σας σύνθημα ότι η κρίση θέλει ηγέτη. Και τις αρνητικές εξελίξεις να τις μετατρέψετε σε θετικές. Μην έρθετε, όμως, να μας πείτε ότι θα πρέπει να υπογράψουμε λύση επειδή είμαστε αδύναμοι και θα χάσουμε το φυσικό αέριο. Αυτό μπορείτε να το κάνετε και τώρα.
Για να γίνουν οι αρνητικές εξελίξεις θετικές, θα πρέπει να επέλθει αλλαγή στρατηγικής και στόχου ή, κατά το ορθότερον, δεν μπορεί να αλλάξει ή μοίρα αυτού του τόπου εάν δεν απαλλάξετε την Κύπρο -και την επανενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία- από τα δεσμά και τα βάρη της ομοσπονδίας, που νομιμοποιεί τα τετελεσμένα της εισβολής! Και διατηρεί την πολιτική της Κύπρου όμηρο, όπως και εσάς, παλαιοτέρων λαθών, επί των οποίων προστίθενται νέα. Όπως η 11η Φεβρουαρίου, την οποία η Κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι αποτελεί επιτυχία, την ίδια στιγμή που η Άγκυρα την περιφέρει ως τουρκική σημαία, από την Ε.Ε. ώς τον ΟΗΕ! Παντού.
