Τα πράγματα σκουραίνουν, αλλά η
πολιτική ηγεσία εξακολουθεί να μη μιλά τη γλώσσα της αλήθειας για τα όσα
προμηνύονται στην Ευρώπη. Κινδυνεύει, ως εκ τούτου, να κατηγορηθεί πως
θέτει υπεράνω τού καθήκοντος για το οποίο επελέγη την πολιτική της
επιβίωση.Ο Ευ. Βενιζέλος, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης
και υπουργός Εξωτερικών, είπε πρόσφατα σε κομματικά του στελέχη πως
«άλλο πράγμα είναι το Μνημόνιο που σε προσβάλλει και σε υποτιμά, που
αμφισβητεί τη θεσμική ισοτιμία και τη δημοσιονομική κυριαρχία και άλλο
οι υποχρεώσεις που απορρέουν από τη συμμετοχή μιας χώρας στην Ε.Ε. και
τη ζώνη του ευρώ».
Ο αντιπρόεδρος καλλιεργεί την προσδοκία πως σύντομα η Ελλάδα θα βγει από το Μνημόνιο και τις συνακόλουθες υποχρεώσεις του και, ως εκ τούτου, θα αποκατασταθούν η θεσμική της ισοτιμία και η δημοσιονομική της κυριαρχία στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών της υποχρεώσεων.Αυτά θα μπορούσαν να συμβούν στην... «παλαιά» Ευρώπη, με αρκετή δόση πολιτικής ανοχής. Οχι, όμως, στην Ευρώπη που έρχεται...
Το δεύτερο εξάμηνο του '14, μετά τις ευρωεκλογές, το Βερολίνο βάζει στο φουλ τις μηχανές για μια πιο συγκεντρωτική Ευρώπη, με απολύτως ελεγχόμενους μηχανισμούς λήψεως αποφάσεων, με απώτερο στόχο, σε βάθος χρόνου, τον πολιτικό έλεγχο της Γηραιάς Ηπείρου. Η υλοποίηση του σχεδίου θα επέλθει μέσω αλλαγών στη Συνθήκη της Λισαβόνας, που θεσμικά θα περιορίζουν την ισοτιμία των αδύναμων κρατών-μελών της Ευρωζώνης και θα θέτουν υπό ομηρίαν τη δημοσιονομική τους κυριαρχία.
Το γερμανικό πείραμα είναι γνωστό και έχει δοκιμαστεί στην ίδια τη Γερμανία διά μέσου των αιώνων της γερμανικής ιστορίας από την εποχή της Πρωσίας, του κράτους-προπομπού της σύγχρονης Γερμανίας, έχει εφαρμοστεί στην ενσωμάτωση της Ανατολικής Γερμανίας στη Δυτική και λίαν εύγλωττα στην περίπτωση της πρώην Γιουγκοσλαβίας με το σπάσιμο της τελευταίας εις τα εξ ων συνετέθη.
Τώρα επιχειρείται και στην Ελλάδα. Οχημα, η Ελληνογερμανική Συνέλευση Δημάρχων.
Εγκύρως εκτιμάται πως πίσω από την καθιέρωση του θεσμού της Συνέλευσης υποκρύπτονται γερμανικά σχέδια για την άλωση της ελληνικής περιφέρειας και αποκοπή της από την κεντρική διοίκηση της χώρας. Στην πιο πρόσφατη εξ αυτών, στην προ εβδομάδος συνάθροιση της Νιρεμβέργης, στην οποία παρέστησαν Ελληνες υπουργοί και ανώτατοι αξιωματούχοι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, υπήρξαν ενδείξεις υπάρξεως ενός ευρύτερου σχεδίου υφαρπαγής, επιρροής και εξουσίας από τις κεντρικές κυβερνήσεις των κρατών-μελών της Ευρωζώνης και απευθείας ελέγχου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από το Βερολίνο.
Η κατάσταση λέγεται πως έχει αρχίσει να ξεφεύγει από κάποιο θεμιτό πλαίσιο και η Ελληνογερμανική Συνέλευση των τοπικών αρχόντων εξελίσσεται σε έναν αυτόνομο θεσμό που, όπως προκύπτει από πτυχές της αναπτυσσόμενης ατζέντας των Συνελεύσεων, οι Γερμανοί επιχειρούν να αποσπάσουν την πολιτική «νομιμοφροσύνη» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τη «διαχείριση» της οποίας ετοιμάζονται να εντάξουν ανεξάρτητα στο πλαίσιο των επικείμενων ευρωπαϊκών θεσμικών αλλαγών.
Η νέα Συνθήκη σίγουρα θα δίνει δικαίωμα ελέγχου της Κομισιόν πάνω στα αδύναμα κράτη-μέλη. Και, ασφαλώς, θα θελήσει να θεσπίσει την επικοινωνία των Τοπικών Αυτοδιοικήσεων μεταξύ τους για τη στοχευμένη απομόνωσή τους και τη μετακίνηση της προσοχής τους σε υπερεθνικά συμφέροντα. Να τις κάνουν «δικές» τους!
Κατά την άποψη έγκυρων δυτικών κύκλων στην Ουάσιγκτον και στις Βρυξέλλες, το υπό εξέλιξη γερμανικό δίπτυχο είναι το εξής: εξασθένηση των κεντρικών κυβερνήσεων και απόσπαση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από τις κεντρικές κυβερνήσεις. Ετσι θα δημιουργούνται συνθήκες αδυναμίας αντιδράσεως σε μια ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης και, κατ' επέκταση, εύκολης υπαγόρευσης όρων από την Κομισιόν και το Βερολίνο.
Ας ληφθεί υπ' όψιν ότι παρόμοιος ήταν και ο τρόπος με τον οποίο ενώθηκαν οι δύο Γερμανίες. Η Ανατολική Γερμανία έσπασε σε κρατίδια και ενώθηκε με τη Δυτική. Το ίδιο συνέβη και στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Οι Γερμανοί είχαν σοβαρά οικονομικά συμφέροντα βαθιά καταχωνιασμένα και ενσωματωμένα σε Σλοβενία και Κροατία από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και ο μόνος τρόπος για να τα επανακτήσουν ήταν το σπάσιμο της κεντρικής κυβέρνησης του Βελιγραδίου.
Η γερμανική αυτή νοοτροπία και πρακτική ανιχνεύεται πολύ πίσω, στην πρωσική εποχή.
Η Πρωσία, κυριαρχούσα γερμανική κρατική οντότητα του 19ου αιώνα, συγκέντρωσε γύρω της όλα τα μικρά γερμανικά κρατίδια της εποχής και τα έθεσε υπό τον πολιτικό της έλεγχο μέσα από τη δημιουργία οικονομικών και τελωνειακών ενώσεων, εγχείρημα που διευκολύνθηκε από την εντυπωσιακή βελτίωση των μεταξύ τους υποδομών επικοινωνίας και μεταφοράς.Το ενδιαφέρον είναι ότι η Πρωσία χρησιμοποίησε το «χαρτί» της νομισματικής και τραπεζικής ένωσης για να «δέσει» τα μικρότερα και πλέον αδύναμα γερμανικά κρατίδια στην οικονομική και δημοσιονομική της πολιτική πριν τα εντάξει στο τραπεζικό της σύστημα.
Η Πρωσία χρησιμοποιήθηκε το 1834 ως «όχημα» για την πολιτική ένωση των κατακερματισμένων γερμανικών κρατιδίων. Σήμερα, στη σύγχρονη εκδοχή της, χρησιμοποιείται η Γερμανία ως «όχημα» για την πολιτική ένωση της Ευρώπης. Εννοείται πως, κατά τα πρότυπα εκείνης της εποχής, οι αδύναμες ευρωπαϊκές χώρες και πρωτίστως αυτές της περιφέρειας θα αναγκαστούν να παραιτηθούν της θεσμικής τους ισοτιμίας με τους ισχυρούς της Ευρώπης και να «παραδώσουν» τα δημοσιονομικά τους στις Βρυξέλλες.
Ο διαβόητος υπουργός Εξωτερικών της Αυστριακής Αυτοκρατορίας Μέτερνιχ πίστευε πως σε όλα υπάρχει μια κρυφή ερμηνεία, ένα δεύτερο νόημα. Οταν κάποτε τον ξύπνησαν μέσα στη νύχτα για να του ανακοινώσουν τον αιφνίδιο θάνατο του πρέσβη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Βιέννη, προβληματίστηκε φωναχτά: «Αναρωτιέμαι τι να εννοεί με αυτό»...Μήπως θα πρέπει να αρχίσουν να εκφράζουν και δημοσίως τις απορίες τους οι συγκυβερνώντες των Αθηνών για το νόημα των όσων γίνονται στην Ευρώπη; Διαφορετικά, θα δίνουν... «μάχες» εντός των τειχών, με την περιφέρεια να 'χει «πετάξει»...
dpdimas29@gmail.com
Ο αντιπρόεδρος καλλιεργεί την προσδοκία πως σύντομα η Ελλάδα θα βγει από το Μνημόνιο και τις συνακόλουθες υποχρεώσεις του και, ως εκ τούτου, θα αποκατασταθούν η θεσμική της ισοτιμία και η δημοσιονομική της κυριαρχία στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών της υποχρεώσεων.Αυτά θα μπορούσαν να συμβούν στην... «παλαιά» Ευρώπη, με αρκετή δόση πολιτικής ανοχής. Οχι, όμως, στην Ευρώπη που έρχεται...
Το δεύτερο εξάμηνο του '14, μετά τις ευρωεκλογές, το Βερολίνο βάζει στο φουλ τις μηχανές για μια πιο συγκεντρωτική Ευρώπη, με απολύτως ελεγχόμενους μηχανισμούς λήψεως αποφάσεων, με απώτερο στόχο, σε βάθος χρόνου, τον πολιτικό έλεγχο της Γηραιάς Ηπείρου. Η υλοποίηση του σχεδίου θα επέλθει μέσω αλλαγών στη Συνθήκη της Λισαβόνας, που θεσμικά θα περιορίζουν την ισοτιμία των αδύναμων κρατών-μελών της Ευρωζώνης και θα θέτουν υπό ομηρίαν τη δημοσιονομική τους κυριαρχία.
Το γερμανικό πείραμα είναι γνωστό και έχει δοκιμαστεί στην ίδια τη Γερμανία διά μέσου των αιώνων της γερμανικής ιστορίας από την εποχή της Πρωσίας, του κράτους-προπομπού της σύγχρονης Γερμανίας, έχει εφαρμοστεί στην ενσωμάτωση της Ανατολικής Γερμανίας στη Δυτική και λίαν εύγλωττα στην περίπτωση της πρώην Γιουγκοσλαβίας με το σπάσιμο της τελευταίας εις τα εξ ων συνετέθη.
Τώρα επιχειρείται και στην Ελλάδα. Οχημα, η Ελληνογερμανική Συνέλευση Δημάρχων.
Εγκύρως εκτιμάται πως πίσω από την καθιέρωση του θεσμού της Συνέλευσης υποκρύπτονται γερμανικά σχέδια για την άλωση της ελληνικής περιφέρειας και αποκοπή της από την κεντρική διοίκηση της χώρας. Στην πιο πρόσφατη εξ αυτών, στην προ εβδομάδος συνάθροιση της Νιρεμβέργης, στην οποία παρέστησαν Ελληνες υπουργοί και ανώτατοι αξιωματούχοι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, υπήρξαν ενδείξεις υπάρξεως ενός ευρύτερου σχεδίου υφαρπαγής, επιρροής και εξουσίας από τις κεντρικές κυβερνήσεις των κρατών-μελών της Ευρωζώνης και απευθείας ελέγχου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από το Βερολίνο.
Η κατάσταση λέγεται πως έχει αρχίσει να ξεφεύγει από κάποιο θεμιτό πλαίσιο και η Ελληνογερμανική Συνέλευση των τοπικών αρχόντων εξελίσσεται σε έναν αυτόνομο θεσμό που, όπως προκύπτει από πτυχές της αναπτυσσόμενης ατζέντας των Συνελεύσεων, οι Γερμανοί επιχειρούν να αποσπάσουν την πολιτική «νομιμοφροσύνη» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τη «διαχείριση» της οποίας ετοιμάζονται να εντάξουν ανεξάρτητα στο πλαίσιο των επικείμενων ευρωπαϊκών θεσμικών αλλαγών.
Η νέα Συνθήκη σίγουρα θα δίνει δικαίωμα ελέγχου της Κομισιόν πάνω στα αδύναμα κράτη-μέλη. Και, ασφαλώς, θα θελήσει να θεσπίσει την επικοινωνία των Τοπικών Αυτοδιοικήσεων μεταξύ τους για τη στοχευμένη απομόνωσή τους και τη μετακίνηση της προσοχής τους σε υπερεθνικά συμφέροντα. Να τις κάνουν «δικές» τους!
Κατά την άποψη έγκυρων δυτικών κύκλων στην Ουάσιγκτον και στις Βρυξέλλες, το υπό εξέλιξη γερμανικό δίπτυχο είναι το εξής: εξασθένηση των κεντρικών κυβερνήσεων και απόσπαση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από τις κεντρικές κυβερνήσεις. Ετσι θα δημιουργούνται συνθήκες αδυναμίας αντιδράσεως σε μια ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης και, κατ' επέκταση, εύκολης υπαγόρευσης όρων από την Κομισιόν και το Βερολίνο.
Ας ληφθεί υπ' όψιν ότι παρόμοιος ήταν και ο τρόπος με τον οποίο ενώθηκαν οι δύο Γερμανίες. Η Ανατολική Γερμανία έσπασε σε κρατίδια και ενώθηκε με τη Δυτική. Το ίδιο συνέβη και στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Οι Γερμανοί είχαν σοβαρά οικονομικά συμφέροντα βαθιά καταχωνιασμένα και ενσωματωμένα σε Σλοβενία και Κροατία από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και ο μόνος τρόπος για να τα επανακτήσουν ήταν το σπάσιμο της κεντρικής κυβέρνησης του Βελιγραδίου.
Η γερμανική αυτή νοοτροπία και πρακτική ανιχνεύεται πολύ πίσω, στην πρωσική εποχή.
Η Πρωσία, κυριαρχούσα γερμανική κρατική οντότητα του 19ου αιώνα, συγκέντρωσε γύρω της όλα τα μικρά γερμανικά κρατίδια της εποχής και τα έθεσε υπό τον πολιτικό της έλεγχο μέσα από τη δημιουργία οικονομικών και τελωνειακών ενώσεων, εγχείρημα που διευκολύνθηκε από την εντυπωσιακή βελτίωση των μεταξύ τους υποδομών επικοινωνίας και μεταφοράς.Το ενδιαφέρον είναι ότι η Πρωσία χρησιμοποίησε το «χαρτί» της νομισματικής και τραπεζικής ένωσης για να «δέσει» τα μικρότερα και πλέον αδύναμα γερμανικά κρατίδια στην οικονομική και δημοσιονομική της πολιτική πριν τα εντάξει στο τραπεζικό της σύστημα.
Η Πρωσία χρησιμοποιήθηκε το 1834 ως «όχημα» για την πολιτική ένωση των κατακερματισμένων γερμανικών κρατιδίων. Σήμερα, στη σύγχρονη εκδοχή της, χρησιμοποιείται η Γερμανία ως «όχημα» για την πολιτική ένωση της Ευρώπης. Εννοείται πως, κατά τα πρότυπα εκείνης της εποχής, οι αδύναμες ευρωπαϊκές χώρες και πρωτίστως αυτές της περιφέρειας θα αναγκαστούν να παραιτηθούν της θεσμικής τους ισοτιμίας με τους ισχυρούς της Ευρώπης και να «παραδώσουν» τα δημοσιονομικά τους στις Βρυξέλλες.
Ο διαβόητος υπουργός Εξωτερικών της Αυστριακής Αυτοκρατορίας Μέτερνιχ πίστευε πως σε όλα υπάρχει μια κρυφή ερμηνεία, ένα δεύτερο νόημα. Οταν κάποτε τον ξύπνησαν μέσα στη νύχτα για να του ανακοινώσουν τον αιφνίδιο θάνατο του πρέσβη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Βιέννη, προβληματίστηκε φωναχτά: «Αναρωτιέμαι τι να εννοεί με αυτό»...Μήπως θα πρέπει να αρχίσουν να εκφράζουν και δημοσίως τις απορίες τους οι συγκυβερνώντες των Αθηνών για το νόημα των όσων γίνονται στην Ευρώπη; Διαφορετικά, θα δίνουν... «μάχες» εντός των τειχών, με την περιφέρεια να 'χει «πετάξει»...
dpdimas29@gmail.com
