Το 2000, στο υπουργείο Ανάπτυξης, οραματίστηκε εξυγίανση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, αλλά η προσφορά του στους Ελληνες φορολογουμένους ήταν η διαιώνιση του προβλήματος των παράνομων κρατικών ενισχύσεων και των συμβάσεων υποβρυχίων του Ακη Τσοχατζόπουλου. Το 2001-04, στο υπουργείο Πολιτισμού, είχε τη σπάταλη ιδέα της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας. Το 2009-2011 αναδείχθηκε στον πρώτο υπουργό Εθνικής Αμυνας (από το 1952) που κατάφερε η χώρα να στερηθεί κάθε σοβαρή ΝΑΤΟϊκή υποδομή στο έδαφός της, ενώ υπέγραψε και τη -μοναδική στα χρονικά- σύμβαση πληρωμών στον Γαλλολιβανέζο ιδιοκτήτη του Σκαραμαγκά, χωρίς να την εξαρτήσει από την πρόοδο του ναυπηγικού έργου. Οσο για τη θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών, ακόμη την πληρώνουν όλα τα φυσικά και νομικά πρόσωπα εν Ελλάδι!
Στηρίζοντας, από πέρυσι τον Ιούνιο, την τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, ο κ. Βενιζέλος τόλμησε μια πολιτική και προσωπική υπέρβαση. Ακύρωσε τον πολιτικό εαυτό του από το 1993 ως το 2012! Αν και οι επιλογές του κ. Βενιζέλου προς υπουργοποιήσεις και οι διαρροές συνεργατών του για ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον ίδιο (!) τον Οκτώβριο του 2012 αποκάλυπταν μια συνεχιζόμενη μιζέρια και την πρόβλεψη αποτυχίας του κ. Σαμαρά, το γεγονός είναι ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, τελικά, στήριξε το κυβερνητικό σχήμα. Είδε τη μεγάλη εικόνα και ξέφυγε από τις μικρότητες.
Ομως τώρα, όπως δείχνει η στάση του στο λεγόμενο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και στη γενικότερη κυβερνητική λειτουργία, ο κ. Βενιζέλος επιστρέφει στον παλαιό -εθνικά αντιπαραγωγικό και κομματικά αυτοκαταστροφικό- εαυτό του. Πασχίζει να δικαιώσει όσους τον βλέπουν κατώτερο των περιστάσεων και μη αντέχοντα τη σκληρότατη εθνική συγκυρία.
Ο (ολοένα κοντύτερα στο όριο κοινοβουλευτικής εξαφάνισης του 3%) κ. Βενιζέλος έχει δίκιο όταν δηλώνει ότι, πέραν της οικονομίας, υπάρχουν και ζητήματα με «αξιακό, ιδεολογικό και ιστορικό περιεχόμενο»: αυτά, πραγματικά, πρέπει και μπορούν να αντιμετωπιστούν, με μεθοδικότητα, σταδιακά. Ωστόσο, σήμερα, η εθνική ζυγαριά έχει από τη μια μεριά το μικροπολιτικό εφεύρημα του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου και από την άλλη (σωρευτικά) την ανάκαμψη της οικονομίας, τη μείωση της ανεργίας, την εμπέδωση της δημόσιας τάξης, την πρόοδο στο ζήτημα των υδρογονανθράκων, τα εθνικά συμφέροντα σε Αιγαίο και Κύπρο και την αύξηση της ελληνικής επιρροής στα Βαλκάνια.
Η ορθή επιλογή -ακόμη και για τον κ. Βενιζέλο- είναι προφανέστατη.
Αλέξανδρος Τάρκας
