Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Το καθεστώς Άσαντ είναι το τελευταίο προπύργιο της «παλαιάς τάξης πραγμάτων», της σταθερότητας, στη Μ. Ανατολή. Ο αμετάθετος στόχος των Δυτικών χωρών (ΗΠΑ/ΕΕ) είναι να επιβληθεί πλήρως στην περιοχή η «Νέα Τάξη», όσος χρόνος και αν χρειαστεί. Είναι αδιάφορο ποιοι ακριβώς εμφανίζονται ως άμεσοι διάδοχοι του σημερινού καθεστώτος στη Συρία και αν, στο μεσοδιάστημα, επικρατήσει χάος. Παραδειγματίζει το Κόσσοβο, όπου με μεγαλύτερες ή μικρότερες δυσκολίες οι παλιοί «φανατικοί, άγριοι σφαγείς» μεταμορφώθηκαν σε αδιαφιλονίκητους πολιτικούς ηγέτες. Άλλωστε είναι γνωστό ότι οι διάφορες ισλαμικές ομάδες, «φανατικές» ή όχι, εξαρτώνται και ελέγχονται από διάφορα αραβικά κέντρα εξουσίας,
όπως η Σαουδική Αραβία ή εμιράτα. Οι περισσότεροι ισλαμιστές αντάρτες
πολεμούν για λογαριασμό διαφορετικών αραβικών κρατικών συμφερόντων τα
οποία δεν συγκλίνουν αναγκαστικά με τα συμφέροντα των Δυτικών χωρών. Γι' αυτό οι Δυτικοί διστάζουν να τους εξοπλίσουν. Κανείς δεν είναι τόσο κορόϊδο ώστε να εξοπλίζει κάποιον που μπορεί να του αρπάξει μεγάλο μερίδιο από τη μελλοντική λεία.
Το ουσιώδες στο «Συριακό» είναι πως πρόκειται για την πρώτη Παγκόσμια Αναμέτρηση, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. Μετέχουν, άμεσα ή έμμεσα, όλες οι Δυνάμεις με ικανότητα επιρροής στη διαμόρφωση της Πλανητικής Πολιτικής. Ωστόσο, όλοι οι εμπλεκόμενοι διακρίνονται από μια σχετική αδυναμία. Ουδείς διαθέτει τόση Ισχύ ώστε να αγνοήσει εντελώς τις επιθυμίες/επιδιώξεις των άλλων, ουδείς μπορεί να επιβάλλει μονομερώς τη θέλησή του.
Αντίθετα με τους αντάρτες, το καθεστώς Άσαντ διατηρεί σημαντικά περιθώρια αυτονομίας. Ο βασικός υποστηρικτής του καθεστώτος σε Διεθνές επίπεδο, η Ρωσία, δεν δύναται να το εγκαταλείψει, ακόμα και αν το επιθυμεί ή αν το προσπάθησε ήδη. Υπάρχει, στο σημείο αυτό, αναλογία με τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Η τότε ΕΣΣΔ, σε οξεία διαμάχη με την Κίνα, αλλά και διόλου ταυτισμένη με τους Βιετναμέζους, αδυνατούσε να τους εγκαταλείψει διότι η ηθική/πολιτική ζημία της θα ήταν ανυπολόγιστη και αθεράπευτη. Το ίδιο συμβαίνει τώρα με τη Ρωσία όχι μόνο με το καθεστώς αλλά και προσωπικά με τον Άσαντ. Όσο αυτός κρατιέται, κρατάει δέσμια τη Ρωσία, την υποστήριξή της. Αν η Μόσχα ηττηθεί στην πρώτη της (μετά την πτώση της ΕΣΣΔ) Διεθνή αναμέτρηση, η ζημιά θα είναι ανυπολόγιστη, το κύρος του Πούτιν θα καταρρακωθεί. Ο Άσαντ κρατιέται διότι, εκτός από αξιοσημείωτες διπλωματικές και στρατηγικές ικανότητες, έχει και λαϊκό έρεισμα. Για να νικήσει εξοπλίζει το λαό σε ευρεία κλίμακα. Και αλλάζει, συνεπώς, τη φύση του μελλοντικού καθεστώτος.
Οι δισταγμοί των ΗΠΑ να παρέμβουν άμεσα στις εξελίξεις πρέπει να αποδοθούν σε πραγματική αδυναμία (στρατιωτική/ οικονομική) αλλά και στην απροσδόκητη αντοχή του καθεστώτος Άσαντ. Στρατηγική των ΗΠΑ είναι ο τεμαχισμός των προβλημάτων, η απομόνωση κάθε αντίπαλου ώστε η τοπική εξέλιξη να μην εκτείνεται σε όλη την επίμαχη περιοχή, βλ. Γιουγκοσλαυία. Όσο αντέχει ο Άσαντ τόσο δημιουργείται ο κίνδυνος να γίνουν όλοι μαλλιά κουβάρια, από την Τουρκία και το Ιράν ως το Ισραήλ και όλους τους Άραβες. Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις, με την ανάμιξη της Ρωσίας, ώστε ένα «τοπικό» ζήτημα να εξελιχθεί σε Παγκόσμια Σύγκρουση. Η απόφαση της ΕΕ να άρει το εμπάργκο όπλων στους αντάρτες δεν σημαίνει ότι η ΕΕ ενδύθηκε λεοντή υποδυόμενη τη Μεγάλη Δύναμη. Απλώς οι Αγγλογάλλοι βλέπουν ότι η προσέγγιση ΗΠΑ-Ρωσίας τους πετάει εντελώς έξω από κάθε απομεινάρι επιρροής στην περιοχή (και από τον ενεργειακό πλούτο) και εκβιάζουν, αμετανόητοι αποικιοκράτες, αιθεροβάμονες. Ο εκβιασμός συγκλίνει με τους «σκληρούς» στις ΗΠΑ και την τουρκική επεκτατική πολιτική ενώ το Ισραήλ φαίνεται να ζυγίζει ποιος είναι ο χειρότερος εχθρός, ο Ασάντ και η Χεζμπολά ή οι αντάρτες.
Η Τουρκία έκανε το μετέωρο βήμα του πελαργού και τώρα φτερουγίζει χωρίς κλαδί προσγείωσης. Για να ασκήσει απερίσπαστη την αυτοκρατορική της πολιτική επιχειρεί να κλείσει το Κουρδικό αλλά μάλλον ανοίγει τον ασκό του Αιόλου. Ασφαλώς, δικαιώματα στους Κούρδους δεν σημαίνει αναγκαστικά μελλοντικό διαμελισμό της Τουρκίας. Οι Κούρδοι, υπό την ηγεσία του Οτσαλάν, δεν διεκδικούν ανεξαρτησία. Αλλά όταν αποκτήσουν ίσα δικαιώματα, εντός της Τουρκίας, και τα χορτάσουν, θα αποτελούν την πλειοψηφία στην Επικράτεια. Τότε ή θα μπορούν να αναλάβουν δημοκρατικά τα ηνία της χώρας ή θα διεκδικήσουν την ανεξαρτησία τους, είναι η διαφαινόμενη προοπτική. Από την άλλη, ούτε η ΕΕ ούτε οι ΗΠΑ είναι λογικό να θέλουν μια τόσο Μεγάλη και Ισχυρή Τουρκία στα πόδια τους. Και τόσο αλαζονική... Οι ΗΠΑ εκτός από τον τεμαχισμό των προβλημάτων, όπως ήδη είπαμε, ευνοούν και τον τεμαχισμό των χωρών. Τους μικρούς τους ελέγχεις ευκολότερα-η Γερμανία σκέφτηκε ότι τα ίδια καταφέρνεις άμα τους φτωχύνεις, άμα τους κάνεις ζήτουλες. Τα κατάφεραν και τα δυο (διαμελισμό και φτώχεια) στη Γιουγκοσλαυία, το επανέλαβαν στη Ν. Ευρώπη με πρότυπο την Ελλάδα, μένει ανολοκλήρωτο στη Μ. Ανατολή λόγω αντοχής του Άσαντ.
Η Ελλάδα και η Κύπρος εντάσσονται άμεσα στα προβλήματα της περιοχής, λόγω πετρελαίου/αερίου και φυσικά λόγω Τουρκίας. Οι κλαυθμοί της κυβερνώσας ελίτ ότι τώρα, ανέστιοι και πένητες, δεν μπορούμε να αντισταθούμε στις θελήσεις των Ισχυρών θα είχαν νόημα αν είχαμε κάποια στρατηγική πριν από τα Μνημόνια. Το ζήτημα είναι ότι ενώ καίγονται τα σπίτια μας, κάποιοι στην Αριστερά διερωτώνται ακόμα τι έγινε πέρυσι, αν ο κόσμος ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ επειδή ερωτεύθηκε τις συνιστώσες ή τον Τσίπρα.
Πέμπτη 30 Μαίου 2013
