Του Νίκου Στέλγια Το προηγούμενο σαββατοκύριακο, την στιγμή που οι
Ορθόδοξες κοινότητες εόρταζαν το Πάσχα, στα σύνορα Λιβάνου – Συρίας –
Ισραήλ επικρατούσε μεγάλη κινητικότητα. Ισραηλινά πολεμικά αεροσκάφη
εισέβαλλαν παρανόμως στον εναέριο χώρο του Λιβάνου και στην συνέχεια
βομβάρδισαν διάφορους «στόχους» στην πρωτεύουσα της Συρίας. Ο ισραηλινός
βομβαρδισμός συνέπεσε με την επίσημη επίσκεψη του Προέδρου της
Κυπριακής Δημοκρατίας, Nίκου Αναστασιάδη.Όπως ήταν αναμενόμενο, η ισραηλινή πλευρά έσπευσε να αιτιολογήσει την
νέα επιθετικότητα της. Σύμφωνα με το Τελ Αβίβ, η Συρία μετέφερε
πυραυλικά συστήματα στην οργάνωση Χεζμπολλάχ, μια απαράδεκτη εξέλιξη από
την ισραηλινή οπτική γωνία. Σύμφωνα με τους Ισραηλινούς αναλυτές, εδώ
και καιρό, η Δαμασκός επιχειρεί να δώσει διαστάσεις στον εμφύλιο πόλεμο,
τον οποίο αντιμετωπίζει σχεδόν εδώ και δυο χρόνια.
Μέσα στα πλαίσια της
συγκεκριμένης στρατηγικής, η Συρία επιχειρεί να ενισχύσει στρατιωτικά
όλες τις οργανώσεις και τις διασυνδέσεις του Ιράν στην Μεσόγειο. Φυσικά,
πίσω από τις κινήσεις της Δαμασκού κρύβονται οι διπλωματικοί ελιγμοί
της Τεχεράνης. Αυτός λοιπόν, είναι ο βασικός προβληματισμός του Ισραήλ,
τον οποίο συμμερίζονται οι ΗΠΑ, η Δύση, η Τουρκία και κάποιες αραβικές
χώρες. Άλλωστε, λίγες μόλις ώρες μετά τον ισραηλινό βομβαρδισμό στην
Δαμασκό, η Ουάσιγκτον έσπευσε να υποστηρίξει τον σύμμαχο της. Τις ίδιες
ώρες, η Άγκυρα, η οποία αυτό το διάστημα προχωρεί με γοργούς ρυθμούς
στην ομαλοποίηση των σχέσεων της με το Τελ Αβίβ, διατήρησε σιωπηλή
στάση.
Η ισραηλινή εκδοχή των όσων συνέβησαν το προηγούμενο σαββατοκύριακο
αποτελεί μονάχα την μια όψη του νομίσματος. Ωστόσο, υπάρχει και μια
άλλη, δήθεν κρυφή διάσταση των όσων συμβαίνουν αυτή την περίοδο στα
περίχωρα μας. Η ισραηλινή πλευρά δεν αναφέρεται στις επιθέσεις που
δέχεται σε καθημερινή βάση η Συρία, επιθέσεις οι οποίες έχουν στο
στόχαστρο την εθνική κυριαρχία, την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια των
Συρίων. Όλοι γνωρίζουν τα αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά του συριακού
καθεστώτος.
Ωστόσο, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να επεξηγήσει τις
συνωμοσίες των κυβερνήσεων των ΗΠΑ, της Ε.Ε., της Τουρκίας, του Ισραήλ,
της Ιορδανίας, της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, οι οποίες έχουν έναν
και μοναδικό στόχο: Την βίαιη ανατροπή της συριακής κυβέρνησης και τον
διαμελισμό της Συρίας – ένα project, το οποίο παραμένει στο τραπέζι των
σχεδιασμών από τις αρχές του 20ου αιώνα. Ποια απώτερα εξυπηρετεί αυτός ο
στόχος;
Η θεωρία «η Δαμασκός μεταφέρει πυραύλους στην Χεζμπολλάχ και ενισχύει
τους συμμάχους του Ιράν» φέρει πολλά προβληματικά στοιχεία. Πρώτα από
όλα, ποια λάθη της δυτικής συμμαχίας έχουν οδηγήσει στην ενίσχυση της
θέσης του Ιράν στην σκακιέρα της Μεσογείου;
Η αποτυχία της ισραηλινής
επίθεσης στο Λίβανο πριν από λίγα χρόνια δεν ήταν αυτή η οποία άνοιξε
τον δρόμο για την εγκαθίδρυση του μονοπωλίου βίας της Χεζμπολλάχ στον
Λίβανο; Η απάνθρωπη αμερικανική κατοχή του Ιράκ δεν ήταν αυτή, η οποία
ενίσχυσε την ακτίνα δράσης του Ιράν στην Μεσοποταμία;
Σήμερα, η Ανατολική Μεσόγειος επιστρέφει στο σημείο που βρισκόταν
ακριβώς πριν από εκατό χρόνια. Όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα από
αυτή την στήλη, στην περιοχή μας στήνεται ένα συμπόσιο ιμπεριαλιστικής
μοιρασιάς.
Η καπιταλιστική Δύση και οι ανερχόμενες καπιταλιστικές
δυνάμεις -Τουρκίας, αραβικά κράτη κ.ο.κ.- στρέφουν τα βλέμματα τους στα
στρατηγικά και ενεργειακά αποθέματα των λαών της Μεσογείου. Η
συγκεκριμένη συμμαχία, στα νερά της Μεσογείου βρίσκει μπροστά της τις
μεγάλες δυνάμεις του «αναπτυσσόμενου κόσμου» -Ρωσία, Κίνα, Ιράν κ.ο.κ.
Δυστυχώς όλες οι εξελίξεις δείχνουν ότι το αποτέλεσμα της μεγάλης
μοιρασιάς ενδέχεται να κριθεί από μια μεγάλη σύρραξη, η οποία θα έχει ως
εστία την «Μεγάλη Συρία», δηλαδή την Συρία και τον Λίβανο.
