Του Steve Forbes
Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι
αποδεικνύουν µε τον πιο δραµατικό τρόπο την αιµατηρή χρεοκοπία της
αµερικανικής εξωτερικής και στρατιωτικής πολιτικής. Η στρατηγική των ΗΠΑ
για την καταπολέµηση του ισλαµικού εξτρεµισµού έχει αποτύχει. Και, παρά
τη ρητορική του Μπαράκ Οµπάµα περί ενίσχυσης των προσπαθειών για την
καταπολέµηση του Ισλαµικού Κράτους σε στενή συνεργασία µε τη Ρωσία και
τη Γαλλία, εκείνος αρνείται να αλλάξει θεµελιωδώς την καταστροφική του
πορεία.
Προς τι αυτή η επιμονή;
Ο Ομπάμα έχει µια άκαµπτη άποψη για τον
κόσµο και τίποτα δεν µπορεί να του τη µεταστρέψει. Θεωρεί, λοιπόν, πως η
βασική αίτια για το κακό που έχει βρει τον πλανήτη είναι ο δυτικός
ιµπεριαλισµός και οι επιπτώσεις που άφησε στο πέρασµά του. Πέρα και
µακριά από τις ακτές τους, οι ΗΠΑ ήταν πάντοτε µια κακόβουλη παρουσία.
Γιατί, παραδείγµατος χάριν, το Ιράν είναι εναντίον των ΗΠΑ; Επειδή το
1953 οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία στήριξαν έναν εχθρικά διακείµενο προς
τη Δύση πρωθυπουργό και αποκατέστησαν τον Σάχη στον θρόνο του.
Φυσικά, ο Οµπάµα δείχνει να αγνοεί ότι ο
κόσµος υπέφερε από πολέµους και συγκρούσεις προτού εµφανιστούν οι ΗΠΑ
και προτού οι ευρωπαϊκές δυνάµεις καταβροχθίσουν την Αφρική το 1800. Ή
ότι η Αφρική µαστιζόταν από τη δουλεία και το δουλεµπόριο προτού πατήσει
το πόδι του λευκός στα εδάφη της. Ή ότι οι ΗΠΑ έχουν αγωνιστεί δύο
φορές σε παγκόσµιους πολέµους κατά της τυραννίας. Ή ότι έριξαν τη
Σοβιετική Ένωση, που ευθυνόταν για τον θάνατο δεκάδων εκατοµµυρίων
ανθρώπων. Όλα αυτά δεν έχουν σηµασία. Στην κοσµοθεωρία του, τόσο εµείς
όσο και οι κακοί Ευρωπαίοι είµαστε τα φίδια που απογυµνώσαµε τον Κήπο
της Εδέµ και τώρα πρέπει να υποστούµε τις συνέπειες.
Ο πρόεδρος θα κάνει εκτός συνόρων τόσα
όσα χρειάζονται για να µη βρεθεί πολιτικά υπόλογος. Πιστεύει ευλαβικά
ότι ο κόσµος –και οι ΗΠΑ– θα βγουν τελικά κερδισµένοι από την ανοχή του.
Οι συνέπειες
ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ (ISIS).
Μπορεί πιο αποτελεσµατικά να ηττηθεί στο πεδίο της µάχης. Όταν οι
Κούρδοι έχουν στα χέρια τους επαρκή οπλισµό και βοήθεια, όπως δύναµη
αέρος, µπορούν και συντρίβουν αυτούς τους ψυχοπαθείς. Ωστόσο, ο Οµπάµα
παραµένει φειδωλός στα µέσα που τους παράσχει. Με τη λιποψυχία που
χαρακτηρίζει τις αµερικανικές αεροπορικές επιδροµές, δεν είναι να απορεί
κανείς που οι σουνίτες Άραβες είναι απρόθυµοι να πολεµήσουν κατά του
Ισλαµικού Κράτους, ενισχύοντας, έτσι, την τροµακτική εικόνα κυριαρχίας
του. Οι επιθέσεις, δε, σε δυτικούς στόχους διογκώνουν ακόµα περισσότερο
το αίσθηµα του φόβου.
Αυτό το τέρας θα µπορούσε να είχε
εξαλειφθεί εν τη γενέσει του εάν ο Οµπάµα δεν είχε κάνει τόσο
εγκληµατικά λάθη στο Ιράκ, στη Λιβύη και τη Συρία. Η πολιτικά
υποκινούµενη ενέργειά του να αποσύρει εσπευσµένα τις αµερικανικές
δυνάµεις από το Ιράκ επέτρεψε στη θρησκευτική βία να εκραγεί και έδωσε
στο Ιράν την ευκαιρία να επιβληθεί στην πλειονότητα των σιιτών, να πάρει
τον έλεγχο του µεγαλύτερου µέρους του ιρακινού πετρελαίου και να
ανοίξει έναν δρόµο διά ξηράς και αέρος τον οποίο χρησιµοποίησε για να
τροφοδοτείται πλουσιοπάροχα το πάλαι ποτέ πολιορκούµενο καθεστώς του
Άσαντ στη Συρία. Ο ενδυναµωµένος Μπασάρ αλ Άσαντ (ο οποίος χρησιµοποιεί
χηµικά όπλα και βόµβες-βαρέλια εναντίον αµάχων), το αναδυόµενο Ισλαµικό
Κράτος και η απροθυµία του Οµπάµα να παράσχει ουσιαστική βοήθεια στις
µετριοπαθείς συριακές δυνάµεις οδήγησαν στην προσφυγική κρίση και τη
συνεπακόλουθη ανθρωπιστική και πολιτική καταστροφή.
Πριν από τέσσερα χρόνια ο Οµπάµα
ενορχήστρωσε από το "παρασκήνιο" την αποµάκρυνση του Λίβυου ηγέτη
Μουαµάρ Καντάφι. Στη συνέχεια "ένιψε τας χείρας του" για τις συνέπειες,
οι οποίες κορυφώθηκαν µε τη δολοφονία Αµερικανών διπλωµάτων στη Βεγγάζη.
Ο πλέον πολυµήχανος των προέδρων µας δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι η
Λιβύη, όπως και το µεγαλύτερο µέρος του αραβικού κόσµου, είναι ένα
συνονθύλευµα φυλών. Απουσία Καντάφι, η χώρα βυθίστηκε στο χάος, το ISIS
απέκτησε δύναµη, ενώ άρχισαν να εκκολάπτονται και άλλες ριζοσπαστικές
παραστρατιωτικές οµάδες.
ΙΡΑΝ. Παρά τις όποιες
ελπίδες του Οµπάµα, ο κοινός εχθρός ονόµατι Ισλαµικό Κράτος, τον οποίο
µοιράζονται ΗΠΑ και Ιράν, δεν πρόκειται να αλλάξει τα επαναστατικά
σχέδια του τελευταίου, τα οποία περιλαµβάνουν, µεταξύ άλλων, την
καταστροφή του Ισραήλ. Στην πραγµατικότητα, στο µυαλό των µουλάδων η
παγκόσµια απειλή τoυ ΙSIS θα αποσπάσει την προσοχή από τον στόχο του
Ιράν για την κατασκευή της βόµβας και την ανάπτυξη πυραύλων που θα
µπορούν να στέλνουν τις πυρηνικές κεφαλές οπουδήποτε στον κόσµο,
συµπεριλαµβανοµένων των αµερικανικών πόλεων.
ΡΩΣΙΑ. Ο Anwar Sadat, ο
οποίος κυβέρνησε την Αίγυπτο από το 1970 µέχρι τη δολοφονία του, το
1981, πέταξε τη Μόσχα από τη Μέση Ανατολή στα µέσα της δεκαετίας του
1970. Χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες, ο Οµπάµα έδωσε αφελώς πάτηµα
στους Ρώσους να επιστρέψουν εκεί 40 χρόνια αργότερα. Οι Αιγύπτιοι και
άλλοι σύµµαχοι των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή εξεπλάγησαν. Ο Βλαντιµίρ Πούτιν
θέλει τα φιλικά προς αυτόν καθεστώτα να ελέγχουν τις πετρελαιοπηγές της
περιοχής, καθιστώντας, έτσι, τη Ρωσία σηµαντική παγκόσµια δύναµη, παρά
την ετοιµόρροπη οικονοµία της. Παίρνοντας τον ρόλο του σωτήρα που πολεµά
τις σκοτεινές δυνάµεις του Ισλαµικού Κράτους, θα καταφέρει πιθανότατα
να πείσει την Ευρώπη και τον Οµπάµα να άρουν τις κυρώσεις που επέβαλαν
για την επιθετική στάση του Πούτιν στην Κριµαία και την Ουκρανία. Και ως
επιπλέον µπόνους: η Δύση θα το σκεφτεί διπλά να αντιδράσει σοβαρά σε
περίπτωση που ο Πούτιν κινηθεί εναντίον γειτονικών χωρών, όπως έκανε µε
την Ουκρανία και τη Γεωργία.
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ. Με τη φρίκη
του πολέµου να κλιµακώνεται στη Συρία, οι ειδικοί συµβούλευσαν τις ΗΠΑ
να δηµιουργήσουν εκεί ασφαλή καταφύγια για τους εκατοµµύρια
εκτοπισµένους. Ο Οµπάµα αρνήθηκε, επειδή ένα εγχείρηµα τέτοιου
βεληνεκούς θα απαιτούσε πραγµατική δέσµευση των αµερικανικών ενόπλων
δυνάµεων. Το αποτέλεσµα ήταν απελπισµένοι άνθρωποι να ξεχυθούν στην
Ιορδανία, την Τουρκία και τώρα την Ευρώπη.
Ο Οµπάµα αγνόησε, επίσης, τις εκκλήσεις
να ηγηθεί της πρωτοβουλίας να προσφερθεί καταφύγιο από τη Δύση στους
χριστιανούς της Μέσης Ανατολής που έπεσαν θύµατα της γενοκτονίας.Αφού έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στο να
λάβει χώρα η ανθρωπιστική πανωλεθρία, ο Οµπάµα θέλει οι Αµερικανοί να
υποδεχτούν χιλιάδες πρόσφυγες. Ωστόσο, ο κόσµος είναι επιφυλακτικός.
Είναι επαρκή τα µέτρα για σωστό συνοριακό έλεγχο; Η εµπιστοσύνη πλέον
στο πρόσωπο του προέδρου είναι µηδενική.
Αλλά αυτός που θα επωµιστεί το
µεγαλύτερο πολιτικό κόστος είναι η Ευρώπη. Η ισχύς των ακραίων,
ξενοφοβικών κοµµάτων αυξάνεται. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη αποδυναµωθεί
από την κακοδιαχείριση των εσωτερικών οικονοµικών κρίσεων. Το
µεταπολεµικό ευρωπαϊκό πείραµα απειλείται. Μια ήπειρος που για αιώνες
ρηµαζόταν από συγκρούσεις και πολέµους έχει εστιάσει εδώ και δεκαετίες
στην ολοκλήρωση, µε τις προσπάθειες των ηγετών της να αποκτούν ακόµα
µεγαλύτερη δυναµική µετά τον Ψυχρό Πόλεµο. Παρά τις γραφειοκρατικές της
ατέλειες, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει κατορθώσει να εντάξει τις χώρες-µέλη σε
µια ειρηνική, δηµοκρατική πραγµατικότητα, αρχικά µε την Ισπανία και την
Πορτογαλία, όταν οι δικτατορίες τους έπεσαν το 1970, και στη συνέχεια
µε τα µετα-κοµµουνιστικά κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.
Οι συνέπειες της κατάρρευσης της Ε.Ε. θα ήταν ανυπολόγιστες για τον δυτικό πολιτισµό.
Τι πρέπει να γίνει τώρα
Υπάρχουν ορισµένα σαφή βήµατα που
µπορούν να γίνουν και να περιορίσουν τη ζηµιά που προκάλεσε ο Οµπάµα
κατά τη δεύτερη θητεία του.
ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ. O Οµπάµα
ετοιµαζόταν να κλείσει τη φυλακή, παρότι δεν έχει νοµική εξουσία να το
πράξει. Αλλά ο νόµος δεν στάθηκε ποτέ εµπόδιο στον δρόµο του αγαπηµένου
µας ηγέτη. Η χρονική συγκυρία θα ήταν φρικτή. Με νοµοθετική πράξη το
Κογκρέσο έχει εµποδίσει στο παρελθόν –και θα το κάνει και πάλι– τέτοιου
είδους κινήσεις. Οι έχοντες τη νοµική εξουσία θα πρέπει να έχουν έτοιµη
µια αγωγή να υποβάλουν σε περίπτωση που ο πρόεδρος κάνει την επίµαχη
κίνηση. Το Κογκρέσο θα πρέπει, επίσης, να καταστήσει σαφές ότι ο
πρόεδρος δεν έχει εξουσία να παραχωρήσει µονοµερώς το Γκουαντάναµο στην
Κούβα. Oι ΗΠΑ απέκτησαν µόνιµο κυριαρχικό δικαίωµα πάνω σε αυτό το
κοµµάτι γης µετά τον Ισπανο-Αµερικανικό Πόλεµο του 1898, στη διάρκεια
του οποίου απελευθέρωσαν την Κούβα από την Ισπανία.
Οι αδελφοί Κάστρο το θέλουν και ο Οµπάµα θα ήθελε πολύ να τους έχει υπόχρεους.
ΑΠΟΛΥΣΤΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥΣ.
Το Πεντάγωνο απασχολεί χιλιάδες δικηγόρους που βάζουν περιορισµούς στις
ένοπλες δυνάµεις. Ένα εξωφρενικό παράδειγµα: Μέχρι πρόσφατα οι ΗΠΑ δεν
επιτρεπόταν να βοµβαρδίσουν βυτιοφόρα καυσίµων του ΙSIS που µετέφεραν
πετρέλαιο από τον φόβο τυχόν έκρηξης που θα έβλαπτε αµάχους. Το Κογκρέσο
θα πρέπει να τους µειώσει.
ΨΗΦΙΣΜΑΤΑ. Το Κογκρέσο
δεν µπορεί να υπαγορεύσει πολιτικές στον πρόεδρο, αλλά µπορεί να περάσει
ψηφίσµατα. Αυτά θα πουν στον κόσµο να κάνει υποµονή, αφού αυτός ο
πρόεδρος είναι µια ατέλεια. Ένα ψήφισµα θα πρέπει να επιτάσσει τη
δηµιουργία ενός ασφαλούς καταφυγίου στη Συρία. Ένα άλλο πρέπει να
δηλώνει ρητά ότι οι ΗΠΑ θα εργαστούν για την εγκαθίδρυση µιας αυτόνοµης
περιοχής σουνιτών εντός του Ιράκ, όπως ακριβώς έκαναν µε τους Κούρδους
του Ιράκ στις αρχές της δεκαετίας του 1990.Έτσι, θα έχουν οι σουνίτες µια
εναλλακτική επιλογή και δεν θα στρέφονται στον ΙSIS για προστασία από
τις λεηλασίες των παραστρατιωτικών σιιτικών οµάδων, οι οποίες
πολλαπλασιάστηκαν µετά την απόσυρση των αµερικανικών στρατευµάτων από
τον Οµπάµα το 2011.
ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΟΗΤΗ ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑ.
Ο Οµπάµα εξακολουθεί να αρνείται να αποκαλέσει τους εχθρούς των ΗΠΑ µε
το όνοµά τους: ισλαµιστές τροµοκράτες, εξτρεµιστές, φασίστες. Ο επόµενος
πρόεδρος δεν θα κάνει αυτό το λάθος.
ΕΠΙΓΕΙΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ. Για
να γίνει αυτό που πρέπει, χρειάζονται αµερικανικές δυνάµεις εδάφους,
πιθανότατα γύρω στους 20.000 στρατιώτες. Οι Ευρωπαίοι και οι σύµµαχοι
των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή θα ακολουθήσουν µετά χαράς. Όταν ο Τζορτζ Μπους
ήταν πρόεδρος, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ισχυρίζονταν αλαζονικά πως ο
πόλεµος είναι των ΗΠΑ και όχι δικός τους. Το Παρίσι το άλλαξε αυτό.
* *Αναδημοσίευση από το Forbes που κυκλοφορεί με το Κεφάλαιο
