Tο ένα σοκ
διαδέχεται το άλλο στην ΕΕ και την αναδεικνύει συνολικά ως ακυβέρνητη
πολιτεία που νομιμοποιεί ερωτηματικά όχι πλέον για την ικανότητα
προσαρμογής της αλλά και για την ίδια την επιβίωσή της και μάλιστα σε
ορίζοντα διετίας, όπως γράφει αρθρογράφος των «Financial Times» στις
22.12. Το Προσφυγικό, αντί να προκαλέσει συσπείρωση και να διαμορφώσει
μια συνολική αλληλεγγύη, όπως επεχείρησε αρχικά το Βερολίνο, απειλεί με
θρυμματισμό και ακύρωση τη Συμφωνία Σένγκεν.Η αποδοκιμασία της δημοσιονομικής λιτότητας σε όλες τις εθνικές εκλογικές αναμετρήσεις αλλά και ο κίνδυνος εγκλωβισμού της Ευρωζώνης σε σπιράλ αποπληθωρισμού, παρά την ποσοτική επέκταση της ΕΚΤ και την αναγγελία της παράτασής της και της διεύρυνσής της από τον Ντράγκι, δεν φαίνεται να επηρεάζει τον σκληρό πυρήνα της πολιτικής του Βερολίνου, που δεν είναι άλλος από την αποφυγή αμοιβαιοποίησης του κινδύνου. Τελευταίο δείγμα γραφής τής παραπάνω προσέγγισης το σθεναρό «όχι» της Γερμανίας στο σχέδιο για κοινή εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων στην Ευρωζώνη, στο οποίο είχαν συμφωνήσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ΕΚΤ και μια πλειοψηφία κρατών-μελών.
Η ανυπαρξία της Ευρώπης φάνηκε αυτές τις μέρες και στη διένεξη για την ενεργειακή σχέση της ΕΕ με τη Ρωσία και στην παράταση των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στη Μόσχα για την Ουκρανία. Είναι γνωστό ότι η Γερμανία και η Γαλλία θέλουν να απεγκλωβιστούν από το αδιέξοδο στο οποίο τις έσπρωξε η παρέμβαση των ΗΠΑ στην Ουκρανία πριν από δύο χρόνια. Ομως το Βερολίνο με την ανοχή του Παρισιού αντί να συσπειρώσει μια υπάρχουσα πλειοψηφία χωρών-μελών που δεν θέλει παγίωση μιας νέας ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης, προτίμησε να συνάψει σε διμερές επίπεδο συμφωνία με τη Μόσχα για την κατασκευή του υποθαλάσσιου αγωγού φυσικού αερίου Northstream 2 στη Βαλτική, την ώρα που η Ιταλία, η Ελλάδα και οι χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης εκβιάζονται να μην ξανανοίξουν το θέμα της κατασκευής του Southstream!
Πριν από λίγα χρόνια ο εγκλωβισμός της Βρετανίας στο δημοψήφισμα από τον Κάμερον θα ήταν ακόμη μια αδυναμία του Λονδίνου να συντονιστεί με τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Σήμερα, ενώ ο ένοικος της Ντάουνινγκ Στριτ αναζητεί αγωνιωδώς στις διαβουλεύσεις του με τις Βρυξέλλες τη φόρμουλα που θα του επιτρέψει να ταχθεί υπέρ της παραμονής της χώρας του στην ΕΕ και να κερδίσει το δημοψήφισμα, υπάρχει η βαριά σκιά της δέσμευσης της Λεπέν στη Γαλλία για δημοψήφισμα με το ίδιο ερώτημα, σε περίπτωση εκλογής της στην προεδρία το 2017. Ουδείς σήμερα μπορεί με βεβαιότητα να αποκλείσει την αλληλοτροφοδότηση του γαλλικού και του βρετανικού ευρωσκεπτικισμού σε μια σχέση συγκοινωνούντων δοχείων.
Η έξοδος από την Ευρωζώνη ως σύνθημα συσπείρωσης έχει φανεί και στην Ιταλία, όπου διαμορφώνεται ένα ετερόκλητο μέτωπο από τη Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι, τη Λέγκα του Βορρά του Σαλβίνι και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο με την υποστήριξη μιας ισχυρής μειοψηφικής μερίδας της Confindustria, του ιταλικού ΣΕΒ δηλαδή.
Η Φινλανδία συμπυκνώνει από μόνη της τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: αλαζονική και αδιάλλακτη προς τον Νότο ως νεόπλουτος του Βορρά μέχρι πριν από δύο χρόνια, και βυθισμένη σήμερα σε μια ύφεση χωρίς ορατή προοπτική εξόδου, βλέπει την υποστήριξη της παραμονής της στην Ευρωζώνη να καταρρέει δημοσκοπικά στο ποσοστό του 54%.
Γ.ΑΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ-ΕΘΝΟΣ
