Μία βδομάδα μετά τις εκλογές της 7ης Ιουνίου είναι
πλέον ξεκάθαρο ότι ο Ερντογάν έχει επιλέξει να διεξαγάγει πόλεμο φθοράς
με στόχο να συρρικνώσει την αξιοπιστία της κυβερνησιμότητας των
αντιπάλων του. Να τους χρεώσει και την αδυναμία μεταξύ τους συνεργασίας
και άρνηση συγκυβέρνησης με το ΑΚΡ αλλά και την ευθύνη για νέα προσφυγή
στις κάλπες. Με δυο λόγια σήμερα απειλεί να πει στους ψηφοφόρους ότι η
ψήφος προς το κεμαλικό CHP, το εθνικιστικό ΜΗΡ και το κουρδικό DHP δεν
μπορεί εκ των πραγμάτων να είναι κάτι παραπάνω από ψήφος διαμαρτυρίας.Πήρα το μήνυμα της δυσαρέσκειας, τώρα σας καλώ να στηρίξετε τη μόνη αξιόπιστη πρόταση διακυβέρνησης της χώρας, το ΑΚΡ. Σε αυτές τις γραμμές απειλεί να κινηθεί αν αποτύχουν όλες οι προσπάθειες σχηματισμού κυβέρνησης συνασπισμού. Με μόνη εξαίρεση το κουρδικό HDP, τα δύο άλλα κόμματα το CHP και το ΜΗΡ, είναι υστερόγραφα του παρελθόντος κυρίως της περιόδου 1982-2002 που άρχισε με την πολιτικοποίηση της δικτατορίας του Εβρέν και τερματίστηκε με την πρώτη εκλογική νίκη Ερντογάν.
Οποιο επικοινωνιακό τέχνασμα και αν μετέλθουν οι αρχηγοί των δύο κομμάτων Κιλιτζάρογλου για τους κεμαλιστές και Μπαχτσελί για τους εθνικιστές, έχουν βεβαρημένο παρελθόν διαπλοκής με το κεμαλικό κατεστημένο-βαθύ κράτος και είναι πολύ δύσκολο να επιχειρήσουν με αξιοπιστία να ασκήσουν κριτική στον Ερντογάν για την αυταρχική του εκτροπή.
Η δυναμική μειοψηφία πολιτών που πρωταγωνίστησε στις κινητοποιήσεις που ακολούθησαν τις διαμαρτυρίες στο Πάρκο Γεζί στην Κωνσταντινούπολη πριν από δύο χρόνια ή είναι άστεγη πολιτικά ή αναζήτησε ευκαιριακή στέγη στη στήριξη του HDP. Θέλει όμως όντως ο Ερντογάν νέες εκλογές ή τις χρησιμοποιεί σαν απειλή για να κυβερνήσει το ΑΚΡ έστω κι ως κυβέρνηση μειοψηφίας;
Κανένα από τα τρία κόμματα της αντιπολίτευσης δεν θα μπορέσει να τεθεί εκτός Βουλής με νέες εκλογές και έτσι με τέσσερα κόμματα δεν υπάρχει αυτοδύναμη πλειοψηφία στη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση. Ο Ερντογάν θέλει στη μεταβατική μετεκλογική περίοδο -που έχει σύμφωνα με το σύνταγμα διάρκεια 45 ημερών- να διατηρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να υποχρεώσει τα άλλα τρία κόμματα σε κατά περίπτωση ανοχή - στήριξη μιας κυβέρνησης μειοψηφίας του ΑΚΡ. Το ποσοστό 41% δίνει σαφές προβάδισμα στο ΑΚΡ στους πολιτικούς συσχετισμούς και επιπλέον το κύριο πλεονέκτημα του Ερντογάν και του μέχρι τώρα κυβερνώντος κόμματος είναι ότι τα τρία άλλα κόμματα δεν αθροίζονται ούτε ιδεολογικά, ούτε προγραμματικά.
kapopoulos@pegasus.gr
