Πλην όμως πάλι ξεφεύγω, ως συνήθως, απ’ το θέμα μου (όταν δεν μου ξεφεύγει αυτό). Το θέμα μου λοιπόν είναι ο Γιάνης (με ένα νι, κι αυτό δωρικό είναι) και η γοητεία που μου ασκεί. Ομως οι άτιμες οι φωτογραφίες είναι σαν τον «μεταφραστή προδότη», που λένε οι Ιταλοί, ή σαν τη «γλώττα λανθάνουσα», που έλεγαν οι Αιολείς, και τ’ αληθή λέγει, που λέει ο λόγος. Καθ’ ότι δίπλα απ’ τον ανακούρκουδα καθισμένον Γιάνη έχασκαν κενά δυο-τρία υπουργικά έδρανα, στα οποία θα μπορούσε να έχει πάει να καθίσει. Αλλά πώς να καθίσει ο κ. Βαρουφάκης «μες στων βουλευτών τες τάξεις, τον σωρό» (για να παραφράσουμε τον ποιητή) - τι θα κατέγραφε ο φακός; Ομως, για να πάμε στα σοβαρά (παρ’ ότι κατά βάθος τα ως άνω είναι σοβαρότατα), θα πάμε (πού αλλού;) στον κ. Σταύρο Θεοδωράκη.
Ο οποίος κατηγόρησε χθες την κυβέρνηση ότι την κάνει γυριστή και αναθέτει «στον λαό να αναλάβει τη διαπραγμάτευση» (αναφερόμενος στις λαϊκές συγκεντρώσεις). Ετσι βλέπει ο άνθρωπος αυτός τη συμμετοχή του λαού στην πολιτική ή τη στήριξη που ένα μεγάλο μέρος του λαού παρέχει στην κυβέρνηση. Νιώθει ο άνθρωπος αυτός με κάτι τέτοια την ίδια ανατριχίλα που ένιωθαν ο ίδιος, η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης με τους «αγανακτισμένους» της πλατείας Συντάγματος. Καθ’ ότι πώς να ξέρει κανείς σε τι μπορεί να βγάλει και πού μπορεί να οδηγήσει μια αυτόκλητη λαϊκή συνέλευση, μια οιονεί εκκλησία του δήμου; Δεν είναι πράγματα ευρωπαϊκά αυτά, είναι «λαϊκιστικά».
Ανατριχιάζει το σύστημα (και τα υποσυστήματά του) με κάτι τέτοια, διότι οι συγκεντρώσεις, οι διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια (υπέρ ή κατά της κυβέρνησης) βαθαίνουν τη δημοκρατία. Και αυτό που κυρίως σήμερα κινδυνεύει είναι η δημοκρατία, η αστική δημοκρατία κι ό,τι απομένει απ’ αυτήν. Στις κυρίαρχες (γεωπολιτικώς) χώρες η ενίσχυση του αυταρχισμού εις όσα αφορούν το εσωτερικό τους είναι προϋπόθεση για ακόμα μεγαλύτερη ταξική εκμετάλλευση των λαών τους, ενώ η καθαίρεση των δημοκρατιών στα ασθενέστερα κράτη γύρω τους είναι επίσης προϋπόθεση για την πλήρη εκμετάλλευση των πόρων τους. Η Ελλάδα έχει πόρους. Οι ραγιάδικες κυβερνήσεις τούς προσέφεραν (οι γραικύλικες, αν προτιμάτε), αρκούμενες οι ίδιες στα ψιχία, τα ικανά να θρέψουν τους παρ’ ημίν εξαρτημένους και υποτελείς εκ των αστών συν τους γενίτσαρους (πραιτωριανούς, αν προτιμάτε) που τους φυλάνε.
Η πεπατημένη αυτή (δεκαετιών) τελείωσε. Η νέα κυβέρνηση ανθίσταται και το παλεύει - είναι «λογικό» λοιπόν η «εικόνα» της χώρας στο εξωτερικό να αλλάζει. Για τη διεθνή ολιγαρχία η Ελλάδα έχει γίνει άτακτη, η διαδικασία για την ήσυχη μετατροπή της σε προτεκτοράτο έχει διακοπεί - τα πράγματα πρέπει να επανέλθουν στην «τάξη τους». Προς τούτο οι απειλές και οι ύβρεις, προς τούτο οι χωσιές και τα στρατηγήματα στις διαπραγματεύσεις. Από την άλλη μεριά, η «εικόνα» της Ελλάδας έχει επίσης αλλάξει στα μάτια μεγάλου μέρους των λαών, των κοινωνιών, της κοινής γνώμης. Που βλέπουν με συμπάθεια ή ακόμα βαθύτερα αισθήματα την προσπάθεια να ξαναβρεί η χώρα τον αυτοσεβασμό της και το αυτεξούσιό της.
Ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει, έχει δημιουργήσει προηγούμενο και παρακαταθήκη. Ακόμα κι αν η φιλολαϊκή κυβέρνηση δεν τα καταφέρει, η απογοήτευση θα είναι προσωρινή. Το θέμα της ανάκτησης από τις λαϊκές τάξεις όσων με δόλο και βία τούς αφαιρέθηκαν απ’ τις άρχουσες τάξεις έχει τεθεί. Κι αυτό, η ανάκτηση των δικαιωμάτων και η διεύρυνσή τους, θα είναι το πρόταγμα των εξελίξεων (δηλαδή της ταξικής πάλης) τα αμέσως επόμενα χρόνια στην Ευρώπη κι όχι μόνον. Στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία, έχει ήδη αναγεννηθεί! ακόμα κι αν πέσουμε, ακόμα κι αν χάσουμε. Η εποχή που όλα γίνονταν στη μούγγα με λούφα και παραλλαγή τους ευφημισμούς έχει παρέλθει. Η εποχή που πήγαινε ο ραγιάς πεσκέσι το κεφάλι του στον αγά έχει παρέλθει. Στην Ελλάδα πήγε η Ευρωπαϊκή Παλινόρθωση της Αντίδρασης να επιβάλει το νέο (παλιό) μοντέλο των δεσμών. Η Ελλάδα αντιστάθηκε, δεν γνωρίζω αν τα δεσμά θα σπάσουν σήμερα ή αύριο, αλλά θα σπάσουν. Tags: Ο ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΟΝ ΕΝΙΚΟ Tags: Ο ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΟΝ ΕΝΙΚΟ
