Στη δυναμική του πακέτου Ντράγκι έχουν μέχρι στιγμής επενδύσει όλοι όσοι θεωρούν ότι η μέχρι τώρα γερμανικής κοπής μονομερής δημοσιονομική λιτότητα οδηγούσε την Ευρωζώνη στα βράχια. Από τον Ομπάμα και το ΔΝΤ μέχρι και τις κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας. Σιωπηρά οι παραπάνω εκτιμούν ότι η ανοχή που τελικά υιοθέτησε η Μέρκελ σε μια απόφαση του ΔΣ της ΕΚΤ, στην οποία η Γερμανία βρέθηκε μειοψηφούσα και σχεδόν απομονωμένη, διαμηνύει στην πράξη και πίσω από μια σκληρή ρητορική εσωτερικής κατανάλωσης μια σταδιακή στροφή-προσαρμογή: ο χρόνος που χρειάζεται ένα μεγάλο τάνκερ για να στρίψει είναι πολλαπλάσιος αυτού που χρειάζεται ένα μικρό ταχύπλοο.
Τα παραπάνω περιγράφουν το νέο και δεδομένο πλαίσιο στην Ευρώπη και στον κόσμο εντός του οποίου πρέπει να κινηθεί η Αθήνα: Η επιδίωξη διορθωτικών μέτρων προς την κατεύθυνση πυροδότησης της ανάπτυξης εντάσσεται στο κυρίαρχο (mainstream) ρεύμα, με τον αστερίσκο για κατανόηση και ανοχή του ότι η Γερμανία που έχει εσωτερικό πολιτικό πρόβλημα χρειάζεται μεγαλύτερο χρόνο προσαρμογής.
Οταν Ουάσιγκτον, Παρίσι, Ρώμη, Βιέννη αλλά και ο Γιούνκερ επαναλαμβάνουν το δίπτυχο «Τήρηση των συμφωνηθέντων - Σεβασμός της βούλησης του ελληνικού λαού» δεν διαμορφώνουν μια ειδική απέναντι στην Αθήνα προσέγγιση, απλώς εξειδικεύουν μια συνολική γραμμή πλεύσης.
Στα μέσα Οκτωβρίου Γαλλία και Ιταλία καταθέτουν παραβατικούς, σε σχέση με τα πλαφόν ελλειμμάτων, προϋπολογισμούς για το 2015 και αρχίζει το επικοινωνιακό ψυχόδραμα ή της περαιτέρω λιτότητας με απαγορευτικό πολιτικό κόστος ή της επιβολής κυρώσεων με πρώτο βήμα πρόστιμο! Στα τέλη Ιανουαρίου χωρίς το Παρίσι και η Ρώμη να αμφισβητήσουν το Δημοσιονομικό Σύμφωνο πέτυχαν από την Κομισιόν να μην περιληφθούν στο έλλειμμά τους δαπάνες για επενδύσεις και υποδομές ανάπτυξης!
Η πίεση προς τη Γερμανία συνεχίζεται με πρόσφατο παράδειγμα τη Σύνοδο της Ομάδας G20 στην Κωνσταντινούπολη: Ξοδέψτε τα πλεονάσματα για να αυξήσετε την εσωτερική ζήτηση και να πυροδοτήσετε μια ανάπτυξη για να αποτραπεί το σπιράλ αποπληθωρισμού ήταν το μήνυμα προς Σόιμπλε. Υπάρχει λοιπόν μία ισορροπία: Το Βερολίνο προσαρμόζεται ντε φάκτο χωρίς να εγκαταλείπει τη ρητορική της λιτότητας, ενώ Ουάσιγκτον, Ρώμη και Παρίσι συντηρούν την πίεση, χωρίς να φθάνουν σε σύγκρουση.
