“Εγώ τον βρήκα σίγουρα, ένα άνθρωπο με τον οποίο μπορούσαμε να κάνουμε (ως Δύση) μπίζνες μαζί του. Στην πραγματικότητα μου άρεσε”. ( “Ι certainly found him a man we ( the West) can do business with. I actually liked him”. Αυτή υπήρξε η βαρύσήμαντη και ιστορική εκτίμηση της Βρετανίδας Πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ, μετά απο μια τρίωρη συνάντηση της στο Λονδίνο ( 16 /12/84) με τον τότε υποψήφιο για την θέση του Γ.Γ. του Σοβιετικού Πολιτμπιρό, Μιχαήλ Σεργκέγιεβιτς Γκορμπατσώφ. Στην ατζέντα της συζήτησης τους ήταν ζητήματα ειρήνης και πόλεμου ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή : αποφυγή θερμοπυρηνικής σύγκρουσης, περιορισμός των εξοπλισμών, ανάπτυξη σχέσεων ανάμεσα στους δύο κόσμους, κ.α.
Λίγες μέρες μετά, η κ. Θάτσερ συνάντησε τον Αμερικανό Πρόεδρο Ρόναλντ Ρέηγκαν στο ησυχαστήριο του στο Καμπ Ντέϊβιντ, λίγο έξω από την Ουάσιγκτον, όπου του μετέφερε την εκτίμηση της για το πρόσωπο του Γκορμπατσώφ. Ο τελευταίος ανέλαβε την ηγεσία της Σοβιετικής ´Ενωσης τον Μάρτιο του 1985. Σε σχετική δήλωση του το 1990, ο Ρέηγκαν ανέφερε πως η Βρετανίδα Πρωθυπουργός “μου είπε πως ο Γκορμπατσώφ ήταν διαφορετικός από άλλους ηγέτες του Κρεμλίνου. Πίστευε πως υπήρχε ένα μεγάλο άνοιγμα (για ειρήνη). Βέβαια, αποδείχθηκε απόλυτα ορθή.”
Ακολούθησαν τα γνωστά κοσμοϊστορικά γεγονότα, κυρίως ο τερματισμός του σχεδόν πεντηκονταετούς Ψυχρού Πολέμου που θα μπορούσε να κατέληγε σε πυρηνικό ολοκαύτωμα ; έπεσε το Τείχος του Βερολίνου; ενοποιήθηκε η Γερμανία ; και κατέρρευσε η ιδεολογία του ολοκληρωτισμού. Και όλα συντελέσθηκαν ειρηνικά, με μόνη εξαίρεση τις εξελίξεις στη Ρουμανία όπου υπήρξε αιματοχυσία με την πτώση του εκεί καθεστώτος. Ωστόσο τίποτα δεν ήταν προδιαγεγραμμένο. Και οι ιστορικές συναντήσεις, διαπραγματεύσεις και συμφωνίες την περίοδο 1985- 1990 μεταξύ Ρέηγκαν-Γκορμπατσώφ, καταπολεμήθηκαν από τους πολεμοχαρείς και αντιδραστικούς κύκλους και συμφέροντα στις ΗΠΑ . Ο κατόπιν πολύ γνωστός μας Υπουργός Άμυνας επί Προεδριών Μπούς και Ομπάμα Ρόμπερτ Γκέϊτς, τότε υπεύθυνος τις CIA για την
Σοβιετική ´Ενωση θεωρούσε, μέχρι το 1989, πως ο Γκορμπατσώφ είχε “παγιδεύσει”
και κορόιδευε τον Ρέηγκαν. Δεν ήταν ο μόνος. Άλλοι, όπως ο αρχηγός της CIA
Ουίλιαμ Κέϊσυ θεωρούσε τις εξελίξεις ως μια συνωμοσία Κρεμλίνου- Πεκίνου κατά
των ΗΠΑ για παγκόσμια κυριαρχία του κομουνισμού.
Κοντολογίς, οι αντιδραστικοί και πολεμοχαρείς κύκλοι πού καταπολεμούσαν την
προοπτική τερματισμού του πεντηκονταετούς Ψυχρού Πολέμου, του “αέναου”, όπως μας
έλεγαν, πολέμου, έβαζαν κάθε δυνατό εμπόδιο στο δρόμο της ειρήνης. Αλλά
απέτυχαν. Αντίθετα οι ηγεσίες πήραν μεγάλο ρίσκο, αλλά πίστεψαν. Και ο λαός τους
ακολούθησε. Διαπραγματεύθηκαν σκληρά, αλλά διαπραγματεύθηκαν με καλή πίστη.
Διαπραγματεύτηκαν επίσης με την προοπτική ενός αμοιβαία αποδεκτού αποτελέσματος.
Χωρίς νικητές και ηττημένους
. Όπως επιβάλει η ευρωπαϊκή ιστορική κουλτούρα σε περιόδους ειρήνης και της οποίας η Ρωσία ( κομουνιστική ή μή) αποτελεί αναπόσπαστο μέρος, όπως υπενθύμιζε συνεχώς ο μεγαλύτερος ευρωπαίος ηγέτης, ο Γάλλος Στρατηγός Ντε Γκώλ. Και αυτό ανεξάρτητα αν οι εσωτερικές δυναμικές στην Σοβιετική Ένωση και η απώλεια εσωτερικής νομιμοποίησης οδήγησαν στην κατάρρευση
της Σοβιετικής ´Ενωσης. Πολλοί σήμερα δεν γνωρίζουν ότι σχεδόν όλες οι συνθήκες
αναφορικά με τους στρατηγικούς εξοπλισμούς, με τους περιορισμούς των πυρηνικών
κεφαλών, με Μ.Ο.Ε. και άλλα συναφή για την διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης,
έχουν τις καταβολές τους στην περίοδο 1985-1990. Ανεξάρτητα αν σήμερα οι
πολεμοχαρείς της Δύσης επιδιώκουν και πάλι την σύγκρουση.
Η άνοδος του σημερινού και πρέπει να υπερτονισθεί, τζιχαντιστή πλέον ηγέτη της
Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν στην εξουσία το 2002-03, έφερε ένα κύμα αισιοδοξίας
στην Κύπρο, τουλάχιστον σε ένα μέρος του πληθυσμού, ότι “επιτέλους” να ένας
Τούρκος ηγέτης μη κεμαλιστής, μη σοβινιστής, ένας προοδευτικός άνθρωπος με
καινούργιες ιδέες και ένας βέρος ευρωπαϊστής, αυτός που θα υπερκεράσει τις
ιστορικές αγκυλώσεις και θα φέρει “επιτέλους” μια πραγματική ειρήνη στην Κύπρο.
Τόσο συμβολικά, όσο και ουσιαστικά, ο πιο σημαντικός θαυμαστής του Ερντογάν
στην Κύπρο υπήρξε ο Νίκος Αναστασιάδης, ήδη πρόεδρος του ΔΗ.ΣΥ. και θιασώτης
του Σχεδίου Αννάν. Μετά και την επιστροφή του από την ´Αγκυρα, όπου τον
συνάντησε επικεφαλής κυπριακής αντιπροσωπείας και φωτογραφήθηκε μαζί του, ο
Αναστασιάδης ήταν πεπεισμένος πως μπορούσε να κάνει “μπίζνες” μαζί του, όπως οι
Θάτσερ- Ρέηγκαν με τον Γκορμπατσώφ. Έβλεπε και αυτός “ένα μεγάλο άνοιγμα ” για
ειρήνη. Την πεποίθηση του αυτή ενίσχυαν καθημερινά πολλοί και διάφοροι και
ειδικά οι ειδήμονες για την Τουρκία, κυρίως στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, εκεί όπου
αναπτύχθηκε μια ολόκληρη “σχολή σκέψης” γύρω από τον Ερντογάν , το πολιτικό του
μεγαλείο και την “νέα” και δημοκρατική Τουρκία που οικοδομούσε ( τον
χαρακτήριζαν μάλιστα ως τον “Τζώρτζ Ουάσιγκτον” της Τουρκίας!) η οποία,
αναπόφευκτα και εκ των πραγμάτων, θα έφερνε την πολυπόθητη ειρήνη στην Τουρκία
με τους Κούρδους, στην Κύπρο αλλά και σ´όλη την Μέση Ανατολή την οποία θα
εκδημοκράτιζε με “πρότυπο ” την χώρα του.
Με την προσθήκη και του Αχμέτ
Νταβούτογλου ως ΥΠ.ΕΞ., η αρχιτεκτονική της ειρήνης άρχισε , στα μάτια τους, να
υλοποιείται με το γνωστό σύνθημα, “μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες”.
Κάνοντας ένα άλμα στον χρόνο βλέπουμε όχι μόνο την ειρήνη απούσα παντού όπου
εμπλέκεται η Τουρκία, αλλά έχουμε πολέμους και συγκρούσεις. Στην δε Κύπρο η
μπότα του Ερντογάν βρίσκεται κυριολεκτικά στον λαιμό του Αναστασιάδη με τον
τελευταίο να ασφυκτιά. Και όσο θα συνεχίζει την αδιέξοδο πολιτική του με σύνθημα
την “διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία”, η μπότα του Ερντογάν θα συνεχίζει να τον
αφαιρεί οξυγόνο, μέχρι να παραδοθεί.
Τί συνέβη όμως “καθ´ οδόν προς την Σύγκλητο”, όπως ρωτούσαν στην αρχαία Ρώμη ;
Δεν θα απαριθμήσω εδώ την κακοπιστία της ´Αγκυρας και του Ερντογάν ως προς την
Κύπρο διότι σίγουρα θα μου αποδοθούν, όπως συμβαίνει, “αλλότρια” κίνητρα,
αντι-τουρκικές, σοβινιστικές και άλλες κλισέ προκαταλήψεις. Ας ξεχάσουμε την
Κύπρο λοιπόν και ας δούμε, συνοπτικά την “εξελικτική” πορεία του Ερντογάν .
Καταρχάς επειδή έχουμε να κάνουμε με ένα βεβαιωμένο μουσουλμάνο θα πρέπει να
γνωρίζουμε πως ως τέτοιος λειτουργεί, συμπεριφέρεται και διαπραγματεύεται στη
βάση της ισλαμικής αρχής του taqiya, δηλαδή της προσποίησης και της παραπλάνησης
του εχθρού ή αντιπάλου. Είναι δηλαδή καθ’ όλα αποδεκτό και νομιμοποιείται από το
Κοράνι (Κεφ. 3 εδάφιο 28) να ψεύδεσαι και να παραπλανείς για να προστατεύσεις
την πίστη ή να κυριαρχήσεις πάνω στους “πολιτικούς” ( αιρετικούς ) σου
αντιπάλους ή τους απίστους. Και αυτή υπήρξε η αγαπημένη και αποτελεσματική
μέθοδος, μέσω της οποίας ο Ερντογάν και το σινάφι του έγιναν κυρίαρχοι στην
Τουρκία.
Συμμάχησε με τον Χότζα Γκιουλέν, για να ξεδοντιάσει πολιτικά όλο το
κεμαλικό κατεστημένο και να ευνουχίσει τον Τουρκικό Στρατό. Χωρίς την βοήθεια
των εκατομμυρίων οπαδών του Γκιουλέν μέσα στο κεμαλικό σύστημα εξουσίας στη
Τουρκία, αυτό ήταν ανέφικτο. Ο Γκιουλέν με διεθνή φήμη “μετριοπαθούς
μουσουλμάνου” και θιασώτη του εκδημοκρατισμού και της ανεκτικότητας, έφτιαξε και
προώθησε με τα εκ. δολλάρια που διαθέτει το κίνημα του, μια αντίστοιχη εικόνα
για τον Ερντογάν σε Αμερική και Ευρώπη. Αυτό επέτρεψε στον Ερντογάν να “παίξει”
το χαρτί του “μουσουλμάνου δημοκράτη” αντίστοιχο των ευρωπαίων
“χριστιανο-δημοκρατών” στην Ε.Ε., να καθιερωθεί ως πρότυπο μετριοπαθούς
μουσουλμάνου και να κερδίσει νομιμοποίηση και επιρροή στα δυτικά κέντρα
εξουσίας.
Πως αντάμειψε τον καλό του Χότζα ο Ερντογάν , όταν κυριάρχησε ; Του διέλυσε το
κίνημα και τον ίδιο τον κυνηγά στα πέρατα της γης. Θέλει να τον φέρει στη
Τουρκία και να τον δικάσει για “εσχάτη” προδοσία κλπ. Και πως απαντά στη Ε.Ε.
για τις σουλτανικές και αντιδημοκρατικές αυθαιρεσίες στην χώρα του; Για μένα
λέει, η δημοκρατία δεν είναι στόχος άλλα ένα τρένο που με πάει σε σταθμό για
να κατέβω και να πάω στον προορισμό μου.
Αν συνεχίσουμε με τα τζιχαντιστικά πιστεύω του Ερντογάν δεν θα τελειώσουμε. Οι
μουσουλμάνοι, λέει, δεν είναι γενοκτόνοι, δεν σκοτώνουν αθώους, γυναίκες και
παιδιά, δεν αποκεφαλίζουν , δεν, δεν δεν. Δεν άκουσα ή μου διέφυγε τι είπε για
το πρόσφατο κάψιμο του Ιορδανού πιλότου μέσα στο κλουβί από τους ομοϊδεάτες του
τζιχαντιστές. Σίγουρα πάντως, οι μουσουλμάνοι δεν αλληλοσκοτώνονται!
Όσο για τις διεθνείς του δεσμεύσεις, υπογραμμίζω πως η Τουρκία είναι χώρα μέλος
του Ν.Α.Τ.Ο. και προνομιακός σύμμαχος των ΗΠΑ και της Δύσης. Είναι ταυτόχρονα, η
νατοϊκή Τουρκία του Ερντογάν , αρωγός και με βούλα της ισλαμιστικής τρομοκρατίας
σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου– από την Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια, στην
Αφρική, στην Ρωσία, στην Νοτιοανατολική Ασία , στην Κίνα … Η Λατινική Αμερική
απομένει, αλλά ας περιμένουμε να τελειώσει η εκεί περιοδεία του Ερντογάν .
Οι Θάτσερ και Ρέηγκαν έκαναν μπίζνες με τον Γκορμπατσώφ και ο Γκορμπατσώφ μαζί
τους. Πήραν και οι δυο πλευρές ρίσκα αφού έκαναν μια εκτίμηση-αξιολόγηση του
κόστους και του οφέλους. Διαπραγματεύθηκαν στη βάση κοινών αξιών με γνώμονα την
διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας και στην βάση μιας μεταπολεμικής
πολιτισμικής αντίληψης που αναζητά τον συμβιβασμό, την συμφιλίωση και την
προοπτική για το μέλλον. Ναι, είναι γεγονός πως λίγο μετά τα κοσμοϊστορικά
γεγονότα του 1989, του “έτους των θαυμάτων” ( “annus mirabilis”) για την Ευρώπη
και τον κόσμο, η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε. Δεν κατέρρευσε όμως διότι ο
Γκορπατσώφ άρχισε διαπραγματεύσεις με την Δύση και οι δυτικοί τον κορόιδεψαν. Η
Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε διότι ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 άρχισε
να χάνει την εσωτερική της νομιμοποίηση λόγω αδυναμίας του κομμουνιστικού
συστήματος να ανταποκριθεί στις θεμιτές ανάγκες του λαού.
Ο πρόεδρος Αναστασιάδης τί είδους μπίζνες νομίζει πως κάνει ή θα κάνει με τον
ισλαμιστή Ερντογάν , του οποίου η αντίληψη για διαπραγματεύσεις με εχθρούς και
απίστους είναι η καθολική παράδοση ; Δέχομαι πως τον αντιμετώπισε αρχικά, και
καλά έκανε, με καλή πίστη. Αλλά δέκα χρόνια μετά τίποτα δεν έμαθε ; Ούτε οι
μεγαλοσχήμονες συμβουλάτορες του δεν έχουν αντιληφθεί τίποτα ; Ούτε και τώρα που
o τζιχαντιστής Ερντογάν εκβιάζει ένα ολόκληρο λαό, ως ένας κοινός “νταής”;
Η Λευκωσία χρειάζεται να υιοθετήσει μια ριζικά ανατρεπτική , ευρηματική και
σφαιρική στρατηγική με στόχο της ενίσχυση του ιδικού της βάρους ως αυτοτελούς
υποκειμένου μέσα στο διακρατικό σύστημα. Άλλες πρέπει να είναι οι προτεραιότητες
του Κύπριου Προέδρου, όχι πως να γίνεται αρεστός στους δυτικούς νεροκουβαλητές
της ισλαμιστικής Τουρκίας, ελπίζοντας στη στήριξη τους. Και παράλληλα θα πρέπει
να σταματήσει να αυτομαστιγώνεται ( μαζί με τους κ.κ. Αβέρωφ και Τορναρίτη )
αναζητώντας τρόπους να ικανοποιήσει τα “στρατηγικά συμφέροντα” της Άγκυρας. Αυτό
μόνο με χαρακίρι επιτυγχάνεται.
