Η Ελλάδα γίνεται κλειδί για μια νέα ευρωπαϊκή πορεία

Φιλίνη Άννα- Ο ελληνικός λαός στις 25 του Γενάρη έδωσε μια σαφή εντολή για σκληρή διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας κατά της πολιτικής της λιτότητας στην Ελλάδα, με θετικές συνέπειες και για τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αντίθετα, η καταψήφισή των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης από τα υπόλοιπα κόμματα στηρίχθηκε στην άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αιθεροβατεί οδηγώντας τη χώρα «στον γκρεμό», ενώ το ΚΚΕ κράτησε την ίδια στάση καταψήφισης με το σκεπτικό ότι η τωρινή κυβέρνηση έχει στην ουσία την ίδια γραμμή με τις κυβερνήσεις των Μνημονίων.Αν δούμε αντικειμενικά τα πράγματα, όλες οι πλευρές της αντιπολίτευσης θεωρούν -με τη μια ή την άλλη επιχειρηματολογία- ότι το τείχος των δυσκολιών είναι ανυπέρβλητο, οπότε η νέα κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να το υπερβεί και άρα θα υποκύψει στην αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης και θα υποχωρήσει.Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η διαπραγμάτευση και η πολιτική που θα ακολουθηθεί στη συνέχεια επιβάλλουν τη σοβαρή και θαρραλέα εκτίμηση κάθε στιγμή των καταστάσεων, ώστε να βρεθεί βήμα - βήμα λύση ρεαλιστική μεν, όμως σίγουρα έξω από το υπάρχον μέχρι χθες πλαίσιο, γιατί αυτό απαιτεί το συμφέρον της χώρας και μαζί ο λαός στη μεγάλη του πλειοψηφία.

Η σωστή πολιτική γραμμή είναι αυτή που χαράζεται κάθε φορά με βάση κυρίως τους εσωτερικούς συσχετισμούς των δυνάμεων, αλλά εκτιμώντας ταυτόχρονα και το διεθνές πλαίσιο, που αποτελεί προϋπόθεση για τη θετική έκβαση της γενικής προσπάθειας. Έχει σωστά εκτιμηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και το σημερινό διεθνές πλαίσιο βρίσκεται μπρος σε μια γενικότερη αλλαγή πορείας απέναντι στη λιτότητα, που δεν έχει ακόμη ανοίξει, αλλά βρισκόμαστε αυτή την ώρα σε στιγμές καμπής που θα δώσουν νέες προοπτικές.

Η Αριστερά στη χώρα μας βρίσκεται στην εξαιρετική θέση ευθύνης να πρέπει η ίδια με τη στάση της να ανοίξει αυτή τη δύσκολη και ελπιδοφόρα πόρτα προς τη νέα πορεία. Τώρα η θετική εξέλιξη εναπόκειται στη σοβαρότητα και το ταυτόχρονο θάρρος της κυβέρνησης και του Αλέξη Τσίπρα. Ο λαός δείχνει πως στηρίζει ολόψυχα και συμμετέχει σε αυτή τη μάχη ενεργά.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα άνοιξε με τη στάση της νέους δρόμους στην Ευρώπη μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες εποχές. Σε συγκεκριμένες κρίσιμες στιγμές η Αριστερά στην Ελλάδα μαζί με το λαϊκό κίνημα έπαιξε καθοριστικό ρόλο με τις πολιτικές εκτιμήσεις και τη δράση της για να ξεκινήσουν αυτοί οι νέοι δρόμοι. Τόλμησε μάλιστα κάτω από δραματικές συνθήκες να πάρει αποφάσεις πέρα από τις τότε διεθνείς αποδοχές:

* Το 1940, μετά την επίθεση της φασιστικής Ιταλίας, η Ελλάδα ήταν η πρώτη στην Ευρώπη που αντιστάθηκε στην επέλαση των δυνάμεων του φασιστικού Άξονα. Αλλά και το ΚΚΕ ήταν το πρώτο κόμμα που κάλεσε σε γραμμή αντίστασης και ενεργού συμμετοχής στον πόλεμο, σε μια φάση όπου η γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς ήταν ακόμη στραμμένη στην τήρηση της συμφωνίας Μολότοφ - Ρίμπεντροπ, ενώ την ίδια στιγμή και το Γαλλικό ΚΚ έμενε άπραγο μπρος στη ναζιστική εισβολή στη Γαλλία και ακολουθούσε τη γραμμή του «pourquoi?».

* Το 1973 οι μαζικές φοιτητικές κινητοποιήσεις που εξελίχθηκαν σε λαϊκή εξέγερση στο Πολυτεχνείο, αλλά και σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα, οδήγησαν σε ανατροπή συσχετισμών και σε πτώση της χούντας. Ακολούθησε στη συνέχεια η ανατροπή των μακρόχρονων δικτατοριών σε Ισπανία και Πορτογαλία. Σε μία περίοδο που τα φιλοσοβιετικά Κ.Κ. θεωρούσαν αδιαμφισβήτητη την ηγεμονία των ΗΠΑ στη Δυτική Ευρώπη, αλλά και η ευρωκομμουνιστική τάση, παρά την κριτική της, θεωρούσε ακόμη αδιαμφισβήτητο το στάτους κβο, η Ελλάδα οδηγήθηκε πρώτη μετά την εξέγερση του Νοέμβρη στη νέα κατάσταση, που σήμανε και μια γενικότερη ενδυνάμωση της Ευρώπης.
Και τώρα, μέσα στις ασφυκτικές ώρες που ζούμε, αποδεικνύεται ότι τόσο στο εσωτερικό, όσο και σε ευρωπαϊκό αλλά και σε διεθνές επίπεδο, η επίτευξη θαρραλέων δημοκρατικών συνεργασιών για την αντιμετώπιση του κύριου κάθε φορά ζητήματος είναι η σωστή μέθοδος για το άνοιγμα του δρόμου στα δύσκολα.

Σήμερα, που οι αντιθέσεις Βορρά - Νότου στην Ευρώπη οξύνονται και η ύφεση και τα αποτελέσματα της λιτότητας απειλούν σταδιακά το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών, η Ελλάδα με τη συγκεκριμένη ηγεσία της βρίσκεται στη θέση κλειδί, καλείται να ανοίξει με κόπο αλλά και με θάρρος μια νέα ελπιδοφόρα πορεία. Αλλά ταυτόχρονα στην Ευρώπη οι ταξικές συγκρούσεις επικαθορίζονται και από τις ιδεολογικές και πολιτικές αντιθέσεις, γι' αυτό εκφράζονται οι σκληρές θέσεις των δεξιών πρωθυπουργών της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, ενώ παρουσιάζονται πιο ανοιχτοί οι σοσιαλιστές της Αυστρίας και της Ιταλίας.

Η νέα πορεία είναι απαραίτητη, αλλιώς η χώρα θα βουλιάζει και η κρίση θα βαθαίνει για τη Ευρώπη - και μαζί ο κίνδυνος της ανόδου φασιστικών δυνάμεων.