Υπάρχει ένα κομβικό σημείο στην πολιτική πορεία κάθε ασχολούμενου με τα κοινά. Δεν είναι ίδιο για όλους ούτε προσδιορίζεται με την ίδια ένταση καθώς δεν είναι όλες οι περίοδοι ίδιες…
Αν όμως κάποιος «ζήσει» πολιτικά για μακρύ χρονικό διάστημα, είναι βέβαιο ότι θα έλθει αντιμέτωπος με τον προσωπικό του κόμβο και τότε ή θα παραμείνει ένα ακόμη «πολιτικό ζώο» με τα γνωστά ένστικτα και χαρακτηριστικά ή θα αναδυθεί ένας «πολιτικός λέων», μια κυρίαρχη εσωτερική μορφή που θα πάρει τη θέση του παλιού, συνηθισμένου τύπου πολιτικού.
Oχι, η ηλικία, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο. Μπορεί κάποιος να μεταμορφωθεί νέος διότι οι συνθήκες όρισαν τον κόμβο νωρίς ή αντίθετα να μεταμορφωθεί αργά διότι τότε συνέτρεξαν οι συνθήκες εξωτερικές και εσωτερικές… Oχι δεν είναι καθόλου εύκολο να αφήσει κανείς πίσω την κλασική πολιτική persona και να περάσει στο επόμενο επίπεδο όπου θα είναι απελπιστικά μόνος, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, χωρίς κοινό, σημαίες και χειροκροτήματα, χωρίς προσδοκία για υστεροφημία, χωρίς καν επίγνωση του νέου άγνωστου ρόλου του…
Εχοντας μια ιδιαίτερη αδυναμία στη θεωρία των προσωπικοτήτων που συνδιαμορφώνουν την ιστορία, είμαι βέβαιη ότι σε κλίμακα, ανάλογα δηλαδή με την ιστορική σημασία των γεγονότων, αυτή η κομβική στιγμή καθόρισε όλους τους μεγάλους πρωταγωνιστές και έστειλε στη λήθη όλους εκείνους που παρέμειναν απλά πολιτικά «ζώα».
Αν μετρήσει κανείς την τελευταία πενταετία σαν μια «ιστορική στιγμή» για τη χώρα θα πρέπει να περιμένει αρκετά για την αποτίμησή της. Και σίγουρα δεν θα βρει εύκολα τους πολιτικούς ή τον πολιτικό εκείνο που συναισθανόμενος το αυξημένο βάρος των στιγμών και έχοντας φυσικά το απαραίτητο εσωτερικό υπόβαθρο μεταλλάχθηκε σε λέοντα.
Το ερώτημα είναι «γιατί;».
Μια πρώτη απάντηση είναι διότι η παρούσα γενιά πολιτικών ήταν άκαπνη. Ανδρώθηκε και κινήθηκε με την ευκολία και τη μαλθακότητα που δημιουργούν τα ήρεμα νερά. Διαχειρίστηκε ήσσονος σημασίας «κρίσεις» και ανέδειξε σαν μείζονος σημασίας τις προσωπικές μάχες όπως αυτή της επανεκλογής ή της υπουργοποίησης, της ματαιοδοξίας του θώκου και της φιλοδοξίας του αρχηγού.
Μια δεύτερη απάντηση είναι διότι αυτή η περίοδος των ήρεμων νερών προσέλκυσε περισσότερους φελλούς απ’ ό,τι γερά σκαριά στην πολιτική θάλασσα. Βοηθούσης και της εποχής των εικόνων, πρωταγωνίστησαν οι κομπάρσοι, οι ναρκισσευόμενοι και ασπόνδυλοι, οι σοβαροφανείς και πομπώδεις, οι ψυχοπαθητικοί και αμοραλιστές, ενώ απαγορεύτηκε η είσοδος σε όσους διέθεταν το ειδικό βάρος και το προσωπικό έρμα, την ηθική υπόσταση και το πνευματικό εύρος να ανταποκριθούν σε απαιτητικούς καιρούς. Και οι καιροί ήρθαν…
Μαριάνα Πυργιώτη-ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
