Τι κι αν ο Ελληνικός πολιτισμός και η Αθηναϊκή δημοκρατία παρέδωσαν την τέχνη της διαλεκτικής για την παραγωγή καθαρότερης αλήθειας. .Τι κι αν ανήγαγαν την Λογική, την κριτική σκέψη και συνείδηση, την σύνθεση σε υπέρτατα εργαλεία της κοινωνικής εξέλιξης, Πολλοί επιμένουν σήμερα στον ατομικισμό, στην έλλειψη κοινωνικής συνείδησης στην απουσία κάθε κουλτούρας συνεργασίας . Τι κι αν απαρνήθηκαν την πραγματικότητα , τι κι αν στοχοποιήσαν την αντίθετη άποψη, τι κι αν μετετρεψαν τον διάλογο σε μονόλογο , τι κι αν έκοψαν και έραψαν την ιστορική μνήμη σε βολικά σχήματα, τι κι αν παραμορφώνουν το γίγνεσθαι, αυτό δεν τους εμποδίζει να επιμένουν σε έτοιμες λύσεις δημοκρατικού περιεχομένου .Βέβαια το οτι παραγνωρίζοντας τα στοιχεία αυτά η πορεία καθίσταται επικίνδυνη, ουδόλως ενοχλεί και στο ελάχιστο δεν εμποδίζει την συνέχιση της. Μια συνέχεια σε ευθεία αντίθεση με την λογική με ατραπούς που ελάχιστα απέχουν από το να λάβουν την ανοπαία διάσταση τους.
Όλα αυτά και άλλα τόσα αποτελούν μαι ακόμη τρανή απόδειξη πως το κουβάρι της ιστορικής πορείας του Ελληνισμού δεν το πιάσαμε από την αρχή και πως δεν εννοούμε να αντιληφθούμε πως η αντιστροφή της πορείας που παρήγαγε την κρίση αποτελεί και την μόνη ασφαλή οδό στην οποία πρέπει να πορευτούμε ως Έθνος και ως λαός.
Το καθεστώς υπανάπτυξης της Ελλάδας έχει (και) ταξικό χαρακτήρα, εκπορεύτηκε απο συγκεκριμένα κέντρα για να υπηρετεί συγκεκριμένες πολιτικές, υπηρετείται και δε εξυπηρετείται από συγκεκριμένες κοινωνικές δυνάμεις. Το ότι αυτό το συνονθύλευμα του αστικού κόσμου που διαχρονικά στηρίζει την πορεία αυτή της χώρας μας μπορεί και να παράγει Εθνική στρατηγική στην βάση του Εθνικού σχεδίου, δεν αποτελεί δείγμα υγιούς πολιτικής σκέψης. Το ότι ο Ξένος παράγοντας και οι εδώ παράλληλες δομές του θα επιτρέψουν μια τέτοια πορεία σε ηγεσίες που δεν έχουν στο ελάχιστο επιτύχει την κοινωνική συναίνεση και την εθνική συνοχή συνιστά ουτοπία. Το οτι αυτή η κοινωνία είναι σε θέση να αποτινάξει εν μια νυκτί όλα τα καχεκτικά στοιχεία της ( προιον βαθιάς ιστορικής διεργασίας όπου η κάθε ιστορική περίοδος του Ελληνισμού παρέδιδε ακέραια στην διάδοχη της το σύνολο της δομικής της ανεπάρκειας) συνιστά στρατηγικό έλλειμμα.Το να βαφτίζεις την συμμετοχή με όρους υποτέλειας και υποταγής σε θεσμική ισχύ συνιστά γκάφα ολκής.
Το να μην αποδέχεσαι την λαϊκή εντολή και να πασχίζεις να την μετασχηματίσεις μέσα από φόβους και απειλές μέσα από διλήμματα και λαϊκισμούς, μέσα από παροχολογίας και μύθους αποτελεί ευθεία βολή κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος. Στους δε νεόκοπους και απαίδευτους της έννοιας της δημοκρατίας θα ήθελα να τους θυμίσω πως δημοκρατικό πολίτευμα δεν κτίζεται απουσία του αξιακού υπόβαθρου του δημοκρατικού πατριωτισμού (Εθνική Ανεξαρτησία-Λαϊκή Κυριαρχία-Κοινωνική Δικαιοσύνη) και απουσία της δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα της ατομικής και κοινωνικής ζωής,
