Σπύρος ΛίτσαςΛιγότερο από ένας μήνας έμεινε για να αποφασίσουν ο Ελληνας και η
Ελληνίδα ποιοι θα τον εκπροσωπήσουν στο Ευρωκοινοβούλιο με το νέο
θετικό μέτρο της σταυροδοσίας, κι όμως η συζήτηση γύρω από την Ευρώπη
απλά δεν υφίσταται.Γενικότερα, αν εξαιρέσουμε τις επικές συζητήσεις στη Βουλή για
την ένταξή μας στην ΕΟΚ μεταξύ των Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα
Παπανδρέου, το πολιτικό μας σύστημα δεν συζητά ποτέ τα της Ευρώπης. Γι’
αυτό και δεν έχουμε καταφέρει να εξορθολογίσουμε τη συμμετοχή μας στην
Ενωση και την προσεγγίζουμε με όρους μεταφυσικής εμμονής. Για
παράδειγμα, η Συνθήκη της Λισαβόνας ποτέ δεν τοποθετήθηκε σε δημόσια
διαβούλευση, αφού η τότε ελληνική Βουλή ψήφισε υπέρ της αποδοχής της με
μια συζήτηση που εξαντλήθηκε στο γνωστό «ψηφίστε γιατί θα μας πετάξουν
έξω».Το πολιτικό μας σύστημα προφανώς δεν έχει κατανοήσει ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μάς έβαλε στην τότε ΕΟΚ όχι σκυφτούς αλλά με το κεφάλι ψηλά, εκμεταλλευόμενος ορθά τα διεθνοπολιτικά δεδομένα της εποχής, ενώ και η συμμετοχή μας στην ευρωζώνη δεν αποτελεί χαριστική ρύθμιση των Βρυξελλών προς την Ελλάδα, στη διεθνή πολιτική άλλωστε δώρα δεν δίνονται άνευ ανταλλάγματος, αλλά αθροιστική κίνηση με στόχο την επίτευξη της διευρυμένης νομισματικής αλληλεξάρτησης. Δεν συζητούμε για την Ευρώπη. Ακόμα και σήμερα που καλούμαστε να ψηφίσουμε γι' αυτή σε μια κομβική ψηφοφορία για το μέλλον μας.
Ποιες οι θέσεις των ελληνικών κομμάτων γύρω από το ζήτημα της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και της Πολιτικής Ασφάλειας της Ενωσης και πώς τα εθνικά ζητήματά μας επηρεάζονται αρνητικά ή θετικά; Μπορεί ή επιθυμεί η Ενωση μέσω της ρήτρας Κοινής Αμυνας να «δαμάσει» τον προβληματικό γείτονά μας που μας αναγκάζει κάθε χρόνο σε μια αδιανόητη οικονομική αιμορραγία; Εχουμε τη δυνατότητα έστω του παραμικρού επηρεασμού στον τομέα αυτόν υπέρ των ελληνικών θέσεων; Μπορούμε να καταφύγουμε σε συμμαχίες με τα άλλα κράτη του Νότιου Αξονα σχετικά με το ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης; Πώς μπορεί η Ελλάδα να αναχθεί σε θεσμικό καταλύτη της πολιτικοοικονομικής συνεργασίας των δύο πλευρών του Ατλαντικού Ωκεανού μέσα από τις πρόνοιες της Συνθήκης της Λισαβόνας και τι μπορούμε να κερδίσουμε ως Ελλάδα;
Μας καλύπτει η υφιστάμενη Κοινή Αγροτική Πολιτική και ποιες οι θέσεις των ελληνικών κομμάτων για ενίσχυση του εγχώριου αγροτικού τομέα, ώστε να επιτύχουμε να αυξήσουμε την αυτάρκειά μας σε γεωργικά αγαθά, να ενισχύσουμε τις εξαγωγικές προοπτικές μας για να παράξουμε πρωτογενή πλούτο; Ποιες οι πολιτικές πρόνοιες στον χώρο της αλιείας και πώς μπορεί να προστατευτεί ο χώρος περιορίζοντας παράλληλα την οικολογική καταστροφή που συντελείται στο Αιγαίο; Ποιες οι θέσεις των ελληνικών κομμάτων γύρω από τις αποφάσεις που λαμβάνει η Ευρωπαϊκή Ενωση για το ζήτημα της αποκομιδής και της εκμετάλλευσης των αστικών αποβλήτων, της προστασίας των υδάτινων πόρων και της αξιοποίησης της πολιτιστικής κληρονομιάς των κρατών-μελών; Ποια επιχειρήματα θα παρουσιαστούν από τα ελληνικά κόμματα και τους Ελληνες ευρωβουλευτές αναφορικά με τη μη μετατροπή της Ενωσης σε οικοδόμημα δύο επιπέδων; Και, τέλος, ποια είναι η θέση των ελληνικών κομμάτων γύρω από τη συζήτηση περί ευρωφεντεραλισμού; Είναι αυτό εφικτό; Υπηρετεί το εθνικό συμφέρον;
Οι ευρωεκλογές του Μαΐου είναι εξαιρετικά σημαντικές, οι σημαντικότερες από τη στιγμή της δημιουργίας της Ενωσης, για πολλούς λόγους που αφορούν τη διεθνοπολιτική πραγματικότητα, και το διακύβευμά τους καταλυτικό για τη θέση της Ελλάδας στο διεθνές γίγνεσθαι και τις όποιες προοπτικές ώστε να επιστρέψουμε στη διεθνή κανονικότητα πατώντας γερά στα πόδια μας. Αυτό όμως δεν θα γίνει αν ως εκλογικό σώμα συνεχίσουμε την ομφαλοσκόπηση και στείλουμε στην Ευρωβουλή υποψηφίους που τη μοναδική δυνατότητα που έχουν είναι να βιώσουν την ανέμελη ζωή των Βρυξελλών και του Στρασβούργου με τους υπέρογκους μισθούς και τα αξιοζήλευτα επιδόματα για τα επόμενα πέντε χρόνια, δίχως διάθεση ή δυνατότητα να προσφέρουν στην εθνική προσπάθεια ανάταξης.
Σπύρος Ν. Λίτσας
