ΗΠΑ και Ευρωζώνη

Η περιοδεία του υπουργού Οικονομικών, Λιου, των ΗΠΑ σε Παρίσι, Βερολίνο και Λισαβόνα δεν μπορεί να έχει ως στόχο να καταγραφεί ένα ακόμη «όχι» του Σόιμπλε στις αμερικανικές πιέσεις για ενίσχυση της ζήτησης, ούτε να αφορά την αδύνατη με τα σημερινά δεδομένα εξομάλυνση των σχέσεων Ουάσιγκτον -Βερολίνου.Πρόκειται, πρώτον, για μία αναγνωριστική εκ του σύνεγγυς καταγραφή των προθέσεων της νέας κυβέρνησης Μέρκελ, αλλά και μια προετοιμασία των ΗΠΑ για τις απρόβλεπτες αναταράξεις που θα γνωρίσει η Ευρωζώνη την επομένη των ευρωεκλογών του Μαΐου.
Μετά τις ευρωεκλογές, η ανοικτή διαφοροποίηση, αν όχι σύγκρουση, των κυβερνήσεων της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας με το Βερολίνο θα είναι όρος επιβίωσης της πολιτικής και της θεσμικής σταθερότητας στις παραπάνω χώρες: Αν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις που δίνουν πρωτιά στο Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν, τότε τίθεται θέμα ολοκλήρωσης της θητείας του Ολάντ και, αν ο Μπερλουσκόνι και ο Μπέρπε Γκρίγιο καταγράψουν σημαντικό ποσοστό, τότε η ήπια διαχείριση του Λέτα και πολύ περισσότερο το εκσυγχρονιστικό σοκ του νέου ηγέτη της Κεντροαριστεράς, Ρέντσι, θα αρχειοθετηθούν δίπλα στο τεχνοκρατικό πείραμα Μόντι.
 
Οι ΗΠΑ βλέπουν τη θύελλα στον ορίζοντα της Ευρωζώνης και δεν πρόκειται να την παρακολουθήσουν σαν θεατές: πρώτον, για να περιφρουρήσουν από ένα νέο παγκόσμιο ντόμινο αναταράξεων τη δική τους εύθραυστη ανάκαμψη και, δεύτερον, για να παρέμβουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους διορθωτικά στους πολιτικούς συσχετισμούς της Ευρωζώνης. Ομως, ο «αμερικανός φίλος» δεν είναι θαυματοποιός και δεν μπορεί να στηρίξει αυτόν που δεν τολμά να σηκώσει ανάστημα: Η ανάμειξη της Ουάσιγκτον είναι αδιανόητη αν το Παρίσι, η Ρώμη και η Μαδρίτη δεν διαφοροποιηθούν δημόσια από το Βερολίνο.
 
Τηρουμένων των αναλογιών, το τοπίο θυμίζει τις συνομιλίες το καλοκαίρι του 1939, όταν η Μόσχα προσφερόταν να συμμαχήσει με το Λονδίνο και το Παρίσι που δεν είχαν αποφασίσει τι στάση θα κρατήσουν απέναντι στο Βερολίνο.
 ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ