του Πάρι ΚαρβουνόπουλουΛίγες ημέρες πριν ο
Ρώσος υπουργός Άμυνας Σεργκέϊ Σοϊγκού επισκεφθεί την Αθήνα, βρέθηκε
μαζί με τον υπουργό Εξωτερικών Λαβρόφ στην Αίγυπτο. Η επίσκεψη της
ρωσικής αντιπροσωπείας στο Κάϊρο πήρε μεγάλες διαστάσεις διεθνώς,
αναγκάζοντας τις ΗΠΑ μέσω του ΥΠΕΞ Τ.Κέρι να αλλάξουν άρον άρον στάση
και να πουν αυτά που οι Αιγύπτιοι θέλουν να ακούσουν.
Ήταν αρκετές κάποιες δηλώσεις και πολλά δημοσιεύματα τα
οποία “φώναζαν” ότι η Αίγυπτος είναι έτοιμη να στρέψει το ενδιαφέρον της
προς τη Ρωσία. Και αυτό αφορούσε και στα εξοπλιστικά της προγράμματα.
Αλλά όχι μόνο αυτά. Με λίγα λόγια η Αίγυπτος η οποία βρίσκεται σε
κατάσταση απρόβλεπτης αναταραχής “έπαιξε” στο διπλωματικό “γήπεδο”
προσπαθώντας να κερδίσει.
Η επίσκεψη του Ρώσου υπουργού Άμυνας στην Αθήνα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστεί αποτυχημένη. Όλα πήγαν καλά ,διαβεβαιώνουν από το ΥΠΕΘΑ και επί της ουσίας δεν λένε ψέμματα. Οι S-300 τις επόμενες μέρες επιτέλους θα πυροδοτηθούν, τα προβλήματα που υπάρχουν με την υποστήριξη ρωικών οπλικών συστημάτων θα επιλυθούν και μια στρατιωτική συνεργασία ανάμεσα σε Αθήνα και Μόσχα επισφράγισε την επιτυχή έκβαση. Αλλά οι ελληνορωσικές σχέσεις δεν μπορεί να μείνουν στο στενό “εξοπλιστικό” επίπεδο όπου η Ελλάδα έχει ήδη δώσει πάρα πολλά και δεν έχει πάρει τίποτα. Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα θέματα στα οποία η Ελλάδα θα μπορούσε να “κάνει παιχνίδι” . Και αυτά προφανώς ενδιαφέρουν περισσότερο και τη Ρωσία .
Στενοκέφαλες αλλά και ύποπτες σε αρκετές περιπτώσεις λογικές “εγκλώβισαν” τις σχέσεις μας με τη Μόσχα σε θέματα όπως αυτό των τεθωρακισμένων BMP λες και απ΄ αυτή την αγορά η Ρωσία περίμενε ...να σωθεί. ΄Αλλοι προφανώς ανέμεναν σωτηρία από τέτοιου είδους θέματα αλλά δεν τους προέκυψαν.
Η Ρωσία είχε ,έχει και θα έχει πάντα ενδιαφέροντα στη γειτονιά μας. Και η παρουσία της στη Μεσόγειο με αφορμή την κρίση στη Συρία αποδεικνύει πόσο έντονο ενδιαφέρον έχει για ότι γίνεται “στη γειτονιά”. Ανάλογα έντονη είναι και η ανησυχία των ΗΠΑ η οποία πολλές φορές ,ειδικά τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης έχει εκφραστεί μέσω αναλύσεων και δημοσιεύσεων αμερικανικών think tank. Το Stratfor για παράδειγμα πάρα πολλές φορές έγραψε χωρίς περιστροφές ότι “αν αφήσουμε την Ελλάδα να καταρρεύσει ολοκληρωτικά θα την σπρώξουμε στην αγκαλιά της Ρωσίας που πάντα θα ψάχνει λιμάνια στη Μεσόγειο”. Ο αμερικανορωσικός ανταγωνισμός έχει εκφραστεί ήδη στην Κύπρο όπου και οι δύο θέλουν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες της αεροπορικής βάσης Ανδρέας Παπανδρέου την οποία εμείς “αναβαθμίσαμε” στα μέσα της δεκαετίας του 90 ,όταν το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Ελλάδας - Κύπρου ήταν ακόμη ζωντανό. Και μετά εγκαταλείψαμε και τη βάση και το δόγμα!
Δεν θα έπρεπε η Ελλάδα να αποφασίσει αν θα αξιοποιήσει προς το συμφέρον της τις “ρωσικές αναζητήσεις” που ανησυχούν αμερικανούς αλλά και ευρωπαίους; Η λογικη απάντηση είναι ναι. Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει η χώρα να καταλήξει στο τι ακριβώς ζητά, που θέλει να πάει και πως θα φθάσει εκεί. Και σ΄ αυτό φαίνεται ότι έχουμε πολύ μεγάλη δυσκολία.
Το παράδοξο είναι ότι διανύουμε μια περίοδο στην οποία θεωρητικά όλοι προσπαθούν να μας εμαφανίζουν περίπου “τελειωμένους” αλλά την ίδια στιγμή ,τα μηνύματα που υπάρχουν δείχνουν το αυτονόητο που μας δείχνει ένας απλός χάρτης της περιοχής: Η Ελλάδα είναι το μόνο σημείο της φλεγόμενης και ρευστής νοτιοανατολικής Μεσογείου στο οποίο μπορεί κάποιος να “ποντάρει” με ασφάλεια. Παρά την δραματική οικονομική κρίση η χώρα αποτελεί “όαση” σε σχέση μ΄ όσα συμβαίνουν γύρω της.
Ο ΥΕΘΑ Δημήτρης Αβραμόπουλος το κατάλαβε πολύ καλά στην συνάντηση που είχε στο Πεντάγωνο με τον αμερικανό ομόλογό του Τσακ Χέϊγκελ. Αυτά που μπορεί να πάρει η Ελλάδα ειναι πολύ περισσότερα από μερικά μεταχειρισμένα CHINOOK ή άλλα οπλικά συστήματα. Το ίδιο μήνυμα ελαβε και από τον Ρώσο ομόλογό του. Από τους μόνους που δεν λαμβάνουμε κανένα απολύτως θετικό μήνυμα είναι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας . Οι οποίοι όπως προκύπτει ως λογικό συμπέρασμα είναι και αυτοί που επιβάλλουν το “φρένο” σε οποιαδήποτε προσπάθεια της Αθήνας να “σηκώσει κεφάλι” και να δει τι συμβαίνει γύρω της και τι ρόλο μπορεί να αναλάβει και να κερδίσει κάτι απ΄ αυτό.
Ποιος λοιπόν θα πάρει την απόφαση να βάλει το πόδι και λίγο ...στο γκάζι; Μήπως και πάμε λίγο μπροστά. Πηγή: onalert
Η επίσκεψη του Ρώσου υπουργού Άμυνας στην Αθήνα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστεί αποτυχημένη. Όλα πήγαν καλά ,διαβεβαιώνουν από το ΥΠΕΘΑ και επί της ουσίας δεν λένε ψέμματα. Οι S-300 τις επόμενες μέρες επιτέλους θα πυροδοτηθούν, τα προβλήματα που υπάρχουν με την υποστήριξη ρωικών οπλικών συστημάτων θα επιλυθούν και μια στρατιωτική συνεργασία ανάμεσα σε Αθήνα και Μόσχα επισφράγισε την επιτυχή έκβαση. Αλλά οι ελληνορωσικές σχέσεις δεν μπορεί να μείνουν στο στενό “εξοπλιστικό” επίπεδο όπου η Ελλάδα έχει ήδη δώσει πάρα πολλά και δεν έχει πάρει τίποτα. Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα θέματα στα οποία η Ελλάδα θα μπορούσε να “κάνει παιχνίδι” . Και αυτά προφανώς ενδιαφέρουν περισσότερο και τη Ρωσία .
Στενοκέφαλες αλλά και ύποπτες σε αρκετές περιπτώσεις λογικές “εγκλώβισαν” τις σχέσεις μας με τη Μόσχα σε θέματα όπως αυτό των τεθωρακισμένων BMP λες και απ΄ αυτή την αγορά η Ρωσία περίμενε ...να σωθεί. ΄Αλλοι προφανώς ανέμεναν σωτηρία από τέτοιου είδους θέματα αλλά δεν τους προέκυψαν.
Η Ρωσία είχε ,έχει και θα έχει πάντα ενδιαφέροντα στη γειτονιά μας. Και η παρουσία της στη Μεσόγειο με αφορμή την κρίση στη Συρία αποδεικνύει πόσο έντονο ενδιαφέρον έχει για ότι γίνεται “στη γειτονιά”. Ανάλογα έντονη είναι και η ανησυχία των ΗΠΑ η οποία πολλές φορές ,ειδικά τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης έχει εκφραστεί μέσω αναλύσεων και δημοσιεύσεων αμερικανικών think tank. Το Stratfor για παράδειγμα πάρα πολλές φορές έγραψε χωρίς περιστροφές ότι “αν αφήσουμε την Ελλάδα να καταρρεύσει ολοκληρωτικά θα την σπρώξουμε στην αγκαλιά της Ρωσίας που πάντα θα ψάχνει λιμάνια στη Μεσόγειο”. Ο αμερικανορωσικός ανταγωνισμός έχει εκφραστεί ήδη στην Κύπρο όπου και οι δύο θέλουν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες της αεροπορικής βάσης Ανδρέας Παπανδρέου την οποία εμείς “αναβαθμίσαμε” στα μέσα της δεκαετίας του 90 ,όταν το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Ελλάδας - Κύπρου ήταν ακόμη ζωντανό. Και μετά εγκαταλείψαμε και τη βάση και το δόγμα!
Δεν θα έπρεπε η Ελλάδα να αποφασίσει αν θα αξιοποιήσει προς το συμφέρον της τις “ρωσικές αναζητήσεις” που ανησυχούν αμερικανούς αλλά και ευρωπαίους; Η λογικη απάντηση είναι ναι. Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει η χώρα να καταλήξει στο τι ακριβώς ζητά, που θέλει να πάει και πως θα φθάσει εκεί. Και σ΄ αυτό φαίνεται ότι έχουμε πολύ μεγάλη δυσκολία.
Το παράδοξο είναι ότι διανύουμε μια περίοδο στην οποία θεωρητικά όλοι προσπαθούν να μας εμαφανίζουν περίπου “τελειωμένους” αλλά την ίδια στιγμή ,τα μηνύματα που υπάρχουν δείχνουν το αυτονόητο που μας δείχνει ένας απλός χάρτης της περιοχής: Η Ελλάδα είναι το μόνο σημείο της φλεγόμενης και ρευστής νοτιοανατολικής Μεσογείου στο οποίο μπορεί κάποιος να “ποντάρει” με ασφάλεια. Παρά την δραματική οικονομική κρίση η χώρα αποτελεί “όαση” σε σχέση μ΄ όσα συμβαίνουν γύρω της.
Ο ΥΕΘΑ Δημήτρης Αβραμόπουλος το κατάλαβε πολύ καλά στην συνάντηση που είχε στο Πεντάγωνο με τον αμερικανό ομόλογό του Τσακ Χέϊγκελ. Αυτά που μπορεί να πάρει η Ελλάδα ειναι πολύ περισσότερα από μερικά μεταχειρισμένα CHINOOK ή άλλα οπλικά συστήματα. Το ίδιο μήνυμα ελαβε και από τον Ρώσο ομόλογό του. Από τους μόνους που δεν λαμβάνουμε κανένα απολύτως θετικό μήνυμα είναι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας . Οι οποίοι όπως προκύπτει ως λογικό συμπέρασμα είναι και αυτοί που επιβάλλουν το “φρένο” σε οποιαδήποτε προσπάθεια της Αθήνας να “σηκώσει κεφάλι” και να δει τι συμβαίνει γύρω της και τι ρόλο μπορεί να αναλάβει και να κερδίσει κάτι απ΄ αυτό.
Ποιος λοιπόν θα πάρει την απόφαση να βάλει το πόδι και λίγο ...στο γκάζι; Μήπως και πάμε λίγο μπροστά. Πηγή: onalert
