Η κατάσταση όμως έγινε εκρηκτική την περασμένη βδομάδα, όταν η εφημερίδα Ταράφ έφερε στη δημοσιότητα απόρρητο έγγραφο του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας που φέρει την υπογραφή των Ερντογάν-Γκιούλ και εμφανίζει τον πρωθυπουργό και τον τότε υπουργό Εξωτερικών να σχεδιάζουν μαζί με τη στρατιωτική ηγεσία και τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Σεζέρ μέτρα κατά της διείσδυσης του κινήματος Γκιουλέν στον κρατικό μηχανισμό.
Ετσι επί μέρους διαφοροποιήσεις στη σκληρή κατασταλτική πολιτική του Ερντογάν στην εξέγερση του περασμένου Ιουνίου, όπως η μετριοπαθής στάση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Μπουλέντ Αρίντς αλλά και η επικριτική απέναντι στον πρωθυπουργό στάση της μέχρι τότε φιλοκυβερνητικής εφημερίδας Ζαμάν, μπορούν να ενταχθούν σήμερα στη σύγκρουση με το κίνημα Γκιουλέν.
Οπως σημειώνει στο προχθεσινό της φύλλο η Μοντ, η σύγκρουση Ερντογάν-Γκιουλέν οξύνεται, καθώς ο ιδρυτής του κινήματος Ιμάμης που έδωσε το ονοματεπώνυμό του στην οργάνωση και από το 1999 ζει στις ΗΠΑ από όπου συντονίζει ένα παγκόσμιο δίκτυο εκπαίδευσης και κοινωνικών παροχών που προσπαθούν να αποτυπώσουν μια σύνθεση ισλαμικής παράδοσης και παγκοσμιοποίησης, διαφωνεί με την πρόθεση του Ερντογάν να καταστήσει πανίσχυρη την Προεδρία της Δημοκρατίας και στη συνέχεια να εκλεγεί στην πρώτη με καθολική ψηφοφορία ανάδειξη αρχηγού κράτους.
Δεν χρειάζεται να υιοθετηθούν θεωρίες συνωμοσίας για να διαπιστώσουμε ότι η αντίθεση του Φετουλάχ Γκιουλέν σε μια προσωποπαγή προεδρική εξουσία του Ερντογάν ταυτίζεται με τη στάση των δύο κομμάτων της αντιπολίτευσης CHP και ΜΗΡ.
Η εσωτερική ανταρσία στο ΑΚΡ που υποκινείται από το Κίνημα Γκιουλέν εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και την ολοένα και πιο συχνή υιοθέτηση ισλαμικών συμβολισμών, ρητορικής αλλά και συγκεκριμένων μέτρων από τον Ερντογάν: Δεν συσπειρώνουν απλά και μόνο την κομματική και εκλογική βάση του κυβερνώντος κόμματος, αλλά αποτελούν προληπτική θωράκιση απέναντι στο κίνημα Γκιουλέν.
Σε μετωπική σύγκρουση με τα δύο κόμματα της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης αλλά και με τους πολίτες που βγήκαν στους δρόμους πριν από μερικούς μήνες, ο Ερντογάν βρίσκεται πλέον σε ανοικτή σύγκρουση με το Κίνημα Γκιουλέν που τον στήριξε παντοιοτρόπως για μια 10ετία. Οι προσωπικές του φιλοδοξίες θεωρούνται πλέον βαρίδι και από μια σημαντική μερίδα του Πολιτικού Ισλάμ, που φαίνεται να σχεδιάζει την επόμενη μετά τον Ερντογάν μέρα.
Ετσι το εσωτερικό αδιέξοδο έρχεται να προστεθεί στην περιφερειακή απομόνωση, για να φωτίσει ως ακόμη πιο δύσκολο το στοίχημα Ερντογάν να εκλεγεί Πρόεδρος από τον λαό με αρμοδιότητες γαλλικού τύπου το 2014.
Μένει να δούμε την εξέλιξη της σύγκρουσης Ερντογάν-Γκιουλένα για να διαπιστώσουμε τα αντίστοιχα ποσοστά επιρροής τους στην εκλογική βάση του ΑΚΠ που άγγιξε ποσοστό κοντά στο 50% στις εκλογές του 2011.Σε κάθε περίπτωση ο Ερντογάν όχι μόνον έχασε την υποστήριξη των κοσμικών που στην αρχή τον ακολούθησαν στη μάχη για τον εκδημοκρατισμό, αλλά απειλείται και στον ίδιο τον πολιτικό του χώρο.
Ευρύτατο μέτωπο
Δεν χρειάζεται να υιοθετηθούν θεωρίες της συνωμοσίας για να διαπιστώσουμε ότι η αντίθεση του Φετουλάχ Γκιουλέν σε μια προσωποπαγή προεδρική εξουσία του Ερντογάν ταυτίζεται με τη στάση των δύο κομμάτων της αντιπολίτευσης, CHP και ΜΗΡ.Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
