Γράφει ο Γιάννης Λούληςwww.johnloulis.gr
Πριν από λίγες εβδομάδες γράφαμε πως η κυβέρνηση παίρνει την «κάτω βόλτα». Όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, οι συγκυρίες ευνοούν μια προοπτική επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, σε ένα ρευστό περιβάλλον, οφείλουμε να κρατάμε λίγα από τις δημοσκοπήσεις. Η αδιευκρίνιστη ψήφος βρίσκεται κοντά στο 30%, ποσοστό μεγαλύτερο από αυτό του πρώτου κόμματος. Η αποχή είναι άγνωστο μέγεθος. Άγνωστο είναι και ποιον θα πλήξει κυρίως. Τα τελευταία χρόνια οι δημοσκοπήσεις, ούτως ή άλλως, αποκλίνουν από τα εκλογικά αποτελέσματα.
Η διαχρονική εμπειρία οδηγεί σε κάποια συμπεράσματα: Ο ΣΥΡΙΖΑ ευνοείται όχι από τις δικές τους δυνάμεις, που έχουν μείνει ισχνές και στάσιμες, αλλά από τις αδυναμίες της κυβέρνησης. Η τελευταία, ως δικομματική, έχει γίνει πιο ευάλωτη. Ο Κουβέλης, με τα όποια προβλήματά του, προσέφερε ζωτικό εύρος και άρα μια ασπίδα σε ένα σχήμα, που αλλιώς θα αντιπροσώπευε μόνο τα φθαρμένα κυρίαρχα κόμματα της μεταπολίτευσης. Αυτή την ασπίδα διέλυσαν οι χειρισμοί ταύρου εν υαλοπωλείω στο μέτωπο της ΕΡΤ. Ταυτόχρονα, οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις γίνονται μίζερα, άτολμα και μετέωρα. Δεν υπάρχει λοιπόν ένα συνολικό μεταρρυθμιστικό όραμα, που να μπορεί να απευθυνθεί στην κοινωνία και να αντιπαραβληθεί στον αντιμεταρρυθμιστικό ΣΥΡΙΖΑ.
Τούτο το τόσο ευνοϊκό περιβάλλον, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το έχει «εκμεταλλευθεί». Το όποιο όφελός του δεν οφείλεται στις προσπάθειές του. Αρχίζει όντως να κερδίζει τη μάχη του «μη χείρον» οριακά. Τούτο συμβαίνει παρά το ότι δεν πείθει καν με στοιχειώδη ασφάλεια, ότι όντως θα αποδειχθεί το μη χείρον! Απλώς, κάποιοι ψηφοφόροι έχοντας στραφεί με οργή κατά της κυβέρνησης, μοιάζει να παίρνουν το ρίσκο να «δοκιμάσουν» τον Τσίπρα, που «πόσο χειρότερος μπορεί να αποδειχθεί»; Έτσι, με «χίλια ζόρια» ετοιμάζονται να κάνουν την επιλογή, που εν τέλει, ούτε και αυτή εμπιστεύονται! Πρόκειται λοιπόν για μια πρωτοφανή στην ακρότητά της αρνητική ψήφο. Η οποία φυσικά δεν δημιουργεί κάποιο ρεύμα. Αλλά ένα «μεγάλο αγκομαχητό».
Η ισχνή άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται -πέρα από τη στελεχική του ένδεια- στις αδυναμίες του πιο
ισχυρού του χαρτιού: Του Τσίπρα! Χωρίς τον Τσίπρα βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρισκόταν πλήρως στο περιθώριο. Την ίδια ώρα όμως, το κεντρικό ατού του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί σαν τροχοπέδη στη δυναμική ανόδου του. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι ενώ η πρωθυπουργική εικόνα Σαμαρά κάμπτεται αισθητά, ο Τσίπρας μένει στάσιμος. Ταυτόχρονα, εκτοξεύονται όσοι λένε, ότι δεν εμπιστεύονται κανέναν εκ των δύο ως πρωθυπουργό! Έτσι, ο Τσίπρας έχει όφελος μόνο από την υποχώρηση Σαμαρά. Όχι από τις δικές του δυνάμεις.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί αγκομαχεί ο Τσίπρας; Διότι πάνω απ' όλα δεν έχει «πολιτικό βάρος» και τούτο το εκπέμπει με κάθε τρόπο. Λαϊκίζει ασύστολα. Δεν αποπνέει στοιχειώδη υπευθυνότητα λέγοντας λ.χ. κάτι δυσάρεστο και επίπονο που θα κάνει. Καταφεύγει σε φθηνές ατάκες. Επιστρατεύει ανούσιους εντυπωσιασμούς και ψευτο-λαϊκότητα. Ο πολιτικός του λόγος είναι ρηχός και ξύλινος παραπέμποντας στη δεκαετία του 1980. Έτσι, επισκιάζεται η αναμφίβολη επικοινωνιακή του ικανότητα, αλλά και το ότι είναι ένας νέος άνθρωπος με μια (υποτίθεται) φρέσκια εικόνα. Επομένως, μια κυβέρνηση, που απογοητεύει και εξοργίζει και μια αξιωματική αντιπολίτευση που είναι αναξιόπιστη, εκπροσωπούν σήμερα το κομματικό σύστημα. Τούτο συμβαίνει την ώρα, που η χώρα βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της.
