ΑntinewsΒασικό δομικό στοιχείο της Δεξιάς Πολιτικής σκέψης ήταν πάντα ο "επαρχιωτισμός" και η εσωστρέφεια. Παράγωγα τους η αυτοπαγίδευση, ο αυτοεγκλωβισμός, η ακινησία και η παράλυση, κυριολεκτικά το σύνδρομο του ιδρυματισμού.-Ο Πρωθυπουργός, παρά την απτή και μετρήσιμη πλέον φθορά της κυβέρνησης, διατηρεί σχεδόν ακέραια τη δημοφιλία του και τη διείσδυσή του στην κοινωνία, καθώς υπερτερεί στην απευθείας σύγκριση με τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά και σε κάθε ερώτημα το οποίο παραπέμπει στην εμπιστοσύνη των πολιτών προς τον ίδιο.
Χαρακτηριστικά είναι τα ευρήματα της δημοσκόπησης της “Rass”, που δημοσιεύεται στον “Τύπο της Κυριακής”. Ενώ η Νέα δημοκρατία βρίσκεται πίσω από την ΣΥΡΙΖΑ στην πρόθεση ψήφου (23,7%-24,1%), ο Αντώνης Σαμαράς υπερέχει του Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργική καταλληλότητα με 47,6% έναντι 35,2%.Επιπλέον, στο ερώτημα για το ποιόν εμπιστεύονται περισσότερο οι πολίτες σε μια κατάσταση στην οποία κρίνεται η τύχη της χώρας, το 34,1% δηλώνει ότι εμπιστεύεται μια κυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά, ενώ το 22,3% εμπιστεύεται τις εξαγγελίες του Αλέξη Τσίπρα.Στο ερώτημα για το σε ποιόν θα εμπιστεύονταν οι πολίτες περισσότερο για το μέλλον το δικό τους και της οικογένειάς τους, το 41,3% απαντάει μια κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά, και το 32,9% μια κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα.Ysterografa.gr
Το απόλυτα τραγελαφικό να πείθεις την Κοινωνία και να μην πείθεις το πολιτικό κόμμα που ηγείσαι, τον πολιτικό χώρο που ανήκεις.Το ίδιο βίωσε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής καθ' όλη την πολιτική του σταδιοδρομία.Τούτο έχει σχέση με τον φατριασμό, τα κομματικά παραμάγαζα, τις συνιστώσες, τον παρωχημένο ιδεολογικό πόλεμο.Κινείται η Δεξιά και ο κορμός της Νέας Δημοκρατίας σε αντίθετη κατεύθυνση απο όσα η Κοινωνία επιζητά και η κοινωνικές ανάγκες επιβάλλουν και επιτάσσουν.Ζεί στον δικό της κόσμο, στον δικό της πλανήτη θεωρώντας ότι αυτή είναι το κέντρο του σύμπαντος. Αυτή η αλαζονεία τείνει να καταστεί Υβρι και τοτε η Νέμεση θα είναι αδυσώπητη.Για να το πώ απλά χλευάζουν πολλοί την πορεία του ΠΑΣΟΚ χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι έχουν πάρει τον ίδιο δρόμο, το τέλος δε δεν είναι ο πάτος του Βαρελιού αλλά ένα βαρέλι χωρίς πάτο.
