Η μάχη απέναντι στον ολοκληρωτισμό οφείλει να είναι διαρκής σε μια δυτική πολιτεία και να πραγματώνεται μέσα από τους θεσμούς και το δικαϊκό σύστημα που το κάθε κράτος στο εσωτερικό του δυτικού πυρήνα διαθέτει σε συνθήκες ωρίμανσης και με προοπτική ευθύνης.
Σύνεση. Νηφαλιότητα. Γνώση. Επιστημονικότητα. Παύση ενός αδόκιμου ιστοριοδιφισμού που δεν προσφέρει τίποτε στα σύγχρονα προβλήματα που ταλαιπωρούν τον τόπο και τους ανθρώπους του. Καταδίκη της βίας. Πίστη στην αστική Δημοκρατία. Υψηλού επιπέδου παιδεία. Αυτά είναι τα «όπλα» μας. Σε μια ευνομούμενη και συντεταγμένη πολιτεία η βία δεν έχει καμία θέση στις διαδικασίες που παράγουν ιδεολογική ώσμωση, δίνοντας την ευκαιρία στους νέους να στρέφουν την πλάτη τους στον ναζισμό και στο φασισμό, στο σοβινισμό και στο ρατσισμό, στο αντιδημοκρατικό «αντίρροπο». Χρειάζεται να ανέβει ο πήχης της πολιτικής διεργασίας στον πυρήνα της ελληνικής κοινωνίας, χρειάζεται να γίνει κατανοητό ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία αποτελεί το περιεχόμενο αλλά και το θεσμικό περίβλημα του δυτικού πολιτισμικού αλλά και πολιτειακού μας γίγνεσθαι. Το μέτρο και η σύνεση δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν, πόσο μάλλον μια κοινωνία όπως η ελληνική που πλέον δεν διαθέτει μεσαία τάξη για να λειτουργήσει ως ατμομηχανή της επιστροφής μας στη διεθνοπολιτική κανονικότητα.
Βρισκόμαστε όλοι εμπρός σε σκοτεινό μεσοστράτι, όπως ξεκινά ο Δάντης τη Θεία Κωμωδία και πλέον είναι φανερό ότι τα «ήξεις αφίξεις» ενός πολιτικοφανούς λόγου που δεν λέει στην ουσία τίποτε και που δεν μπορεί να προσφέρει απτές και συγκεκριμένες λύσεις για τα συγκεκριμένα προβλήματα της μίκρο-καθημερινότητας και της μακρό-κοινωνονικοπολιτικής διεργασίας είναι ανούσια. Αν κάποτε χαμογελούσαμε και χαριεντιζόμασταν με ναρκισσιστικές ρητορείες πλέον οφείλουμε να στραφούμε στην πολιτική ουσία. Πλέον το διακύβευμα δεν είναι το χειροκρότημα από τη γαλάρια αλλά η επιβίωση της ελληνικής κοινωνίας με όρους δυτικής μεθοδολογίας και η μη παγίδευσης της στις στενωπούς μιας βίαιης βαλκανοποίησης.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσα αλλά και όλα τα πρόσφατα επεισόδια πολιτικής βίας που κάνουν αργά και σταδιακά την εμφάνιση τους καταδεικνύουν με τον πλέον ολιστικό τρόπο το ιστορικό χαμηλό που βιώνουμε ως κοινωνία. Όταν ένας νέος άνθρωπος δολοφονείται τότε μια ολόκληρη κοινωνία δεν έχει χάσει απλώς ένα ζωντανό κύτταρο της αλλά και ένα κομμάτι από την ελπίδα της για ένα καλύτερο αύριο.
Η Δημοκρατία δεν γνωρίζει αδιέξοδα, όπως δεν αναγνωρίζει και απλουστεύσεις, συμψηφισμούς και άτοπες εξομοιώσεις. Έχουμε ακούσει πολλές φορές τη φράση αυτή του Παύλου Μπακογιάννη, θύμα κι αυτός της πολιτικής βίας, αλλά δεν έχουμε ίσως κατανοήσει το βάθος των νοημάτων της. Το σκοτάδι σκορπά με το φως και το φως γεννιέται με τη γνώση, την αυτοσυνειδησία και την επιστημονική ενδελέχεια. Η μάχη του νέου και του διαφορετικού στην Ελλάδα δίνεται καθημερινά μέσα στα αμφιθέατρα, εκεί που η άλλη άποψη και η κριτική σκέψη όχι μόνο ενθαρρύνεται αλλά και θεωρείται ιερή, εκεί που τα σκοτεινά ολιστικά ιδεολογήματα που εκπέμπουν βαρβαρισμό καταρρίπτονται με επιστημονικά επιχείρημα, εκεί που η δημοκρατία δυναμώνει και κερδίζει ένα αποφασιστικό τεταρτημόριο χώρου από το έρεβος του αντιδημοκρατισμού. Κερδίζουμε όλοι κάθε φορά που ένας νέος άνθρωπος κατανοεί βαθιά την προτροπή του Ρήγα Φεραίου ότι όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά.
Σπύρος Ν. Λίτσας
