Ξεκίνημα με αυτογκόλ για τη Νέα Δεξιά

Ο Μ. Βορίδης είναι ένας από τους «ανατέλλοντες αστέρες» του πολιτικού μας συστήματος. Είτε χάρη στη συγκροτημένη πολιτική σκέψη του, είτε γιατί ο «πήχης» των απαιτήσεων από το πολιτικό προσωπικό έχει πέσει χαμηλά, κάπου κοντά στον βυθό της θάλασσας.Προκάλεσε, λοιπόν, αίσθηση το «μνημόσυνό» του για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Μία απλοϊκή εξήγηση είναι ότι παλινδρόμησε στην εποχή που τραβούσε «τσεκούρι» σε ό,τι του θύμιζε την ευρύτερη Αριστερά και τις «παραφυάδες» της. Μία πιο σύνθετη συνδέεται με το πολιτικό μέλλον που ο ίδιος ονειρεύεται για τον εαυτό του. Μετά την κατ' εξακολούθηση άρνηση του Α. Σαμαρά να τον εντάξει στο κυβερνητικό σχήμα, ο Μ. Βορίδης αρχίζει το ταξίδι να συγκροτήσει έναν νέο πόλο στο εσωτερικό της συντηρητικής παράταξης. Τη Νέα Δεξιά, χωρίς προσμείξεις από τον χώρο του Κέντρου, με καθαρόαιμα χαρακτηριστικά. Κάτι σαν «επιστροφή στις ρίζες» με λίγο lifestyle «μοντερνιάς».

Ουδείς, βέβαια, μπορεί να του απαγορεύσει να ονειρεύεται και να οριοθετείται. Αλλωστε, η κατάργηση των «διαχωριστικών γραμμών» στην πολιτική και την ιδεολογία «σκοτώνει» και την πολιτική και τις ιδεολογίες. Είμαι βέβαιος ότι ο Μ. Βορίδης θυμάται από τα «σκοτεινά χρόνια» τον διεισδυτικότερο ορισμό της πολιτικής που είχε δώσει ο «απαγορευμένος» φιλόσοφος Καρλ Σμιτ. Πολιτική, έλεγε, είναι «η διάκριση μεταξύ εχθρών και φίλων». «Εχθρός», λοιπόν, ο Ανδρέας. Και «φίλοι»; «Θα κρατήσουμε τα ιδεολογικά νάματα. Τον ευρωπαϊσμό του Κωνσταντίνου Καραμανλή, την αφοσίωση στις αξίες της ελευθερίας του Κ. Μητσοτάκη, την επανίδρυση του Κώστα Καραμανλή, τη νέα Ελλάδα του Αντώνη Σαμαρά».

Κάπου εδώ το δράμα εκφυλίζεται σε κωμωδία. Αντί για ένα «Ευαγγέλιο της Νέας Δεξιάς» προκύπτει ένας κουτοπόνηρος λαϊκίστικος αχταρμάς, με «φθηνό» στόχο να χαϊδέψουμε τα αυτιά όλων των «φυλών» της παράταξης. Αλήθεια γιατί ο Μάκης σε αυτό το πολυσυλλεκτικό dancing on the ice ξέχασε κάποιους μακαρίτες της ΝΔ; Τον «πατριωτισμό του Αβέρωφ», τον «αστισμό του Ράλλη», την «αποφασιστικότητα του Εβερτ»; Πού θυμήθηκε ξαφνικά την «επανίδρυση του Καραμανλή», όταν ο εμπνευστής της έχει πάρει τα όρη και τα βουνά για να την ξεχάσει; Ποιες «αξίες της ελευθερίας» υπεράσπισε «κατάμονος» ο Κ. Μητσοτάκης;

υπάρχει ομως και κάτι χειρότερο για τον Μ. Βορίδη, πέρα από τα πρόδηλα. Αυτο-χρίστηκε ως ακόμη ένας «γκαφατζής» της πολιτικής. Αποδόμησε το προφίλ που είχε δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια, ένα προφίλ απαλλαγμένο από τα «άνθη του κακού» της νεότητάς του και εμπλουτισμένο με στοιχεία ενός πολλά υποσχόμενου και αποτελεσματικού πολιτικού. Δυστυχώς, άλλη μία φορά οι υποσχέσεις έμειναν στα λόγια...
http://www.ethnos.gr/