Με το βλέμμα (και) προς τα έξω

Εδώ και τρία και πλέον χρόνια η πολιτική ηγεσία και η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ στην Ελλάδα προσλαμβάνουν και ερμηνεύουν την κρίση ως «εθνικό θέμα»: Η κρίση είτε είναι υπαιτιότητα της μίας ή της άλλης παράταξης που κυβέρνησε τη χώρα, είτε χρεώνεται στον ηγέτη που βιάστηκε να φύγει ή σε αυτόν που βιάστηκε να τον αντικαταστήσει, είναι κυρίως ελληνική παθογένεια.Ετσι υποτιμάται η περιφερειακή -Νότος της Ευρωζώνης- αλλά και η πανευρωπαϊκή -Ευρωζώνη και ΕΕ συνολικά- διάσταση της κρίσης, έτσι άθελά μας ως πολιτική ηγεσία, κοινωνία και ΜΜΕ για μεγάλο χρονικό διάστημα διευκολύναμε όλους τους εταίρους μας που μας έδειχναν ως εξαίρεση, ως αδυναμία προσαρμογής.
Το πρόβλημα έχει βαθιές ρίζες, καθώς όλα τα διεθνή και περιφερειακά προβλήματα που θίγουν τη χώρα μας υποβιβάζονται σε «εθνικά θέματα», μία προσέγγιση παραμορφωτική:

Για δεκαετίες υπήρχε η διαμάχη αν η επιστροφή του Κωνσταντίνου μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του 1920 είναι η αιτία της Μικρασιατικής Καταστροφής, με τη διάρρηξη της συμμαχίας Βρετανίας, Γαλλίας και Ιταλίας που λειτούργησε υπέρ του Κεμάλ να αγνοείται πλήρως.
Οταν ξέσπασε η πολεμική σύγκρουση στη Γιουγκοσλαβία το 1991 απομονώσαμε τη διένεξη με τα Σκόπια για την ονομασία της σημερινής ΠΓΔΜ και υποτιμήσαμε το γεγονός ότι οι εταίροι μας την έβλεπαν στο πλαίσιο της γιουγκοσλαβικής κρίσης.Σήμερα σε ό,τι αφορά την κρίση, για μεγάλο χρονικό διάστημα η αντίδρασή μας σε πιέσεις, επικρίσεις και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς παρέπεμπε περισσότερο στην ψυχανάλυση -»ταύτιση» με τον επιτιθέμενο και Σύνδρομο της Στοκχόλμης- παρά στην πολιτική συμπεριφορά: η Ελλάδα δακτυλοδεικτούμενη ως λαθρεπιβάτης και ανάξιος εταίρος στην Ευρωζώνη, αντί να τονίσει τον περιφερειακό - πανευρωπαϊκό χαρακτήρα της κρίσης, προσπαθούσε είτε να αντικρούσει το κατηγορητήριο, είτε να πείσει ότι συμμορφώθηκε εκ των υστέρων.
kapopoulos@pegasus.gr
 ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟ