της Κύρας ΑδάμΗ Τουρκία, αλλά και ο Ταγίπ Ερντογάν έχουν φτάσει στο σταυροδρόμι της κοινής πορείας τους.
Το πρόβλημα της Τουρκίας αυτήν την στιγμή είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας και η προσπάθεια του να επιβληθεί ως ισλαμιστής απόλυτα επί παντός επιστητού στην Τουρκία. Εξ ου και η ήπια για την ώρα απόπειρα διαφοροποίησης ακόμα και του Προέδρου Γκιουλ, από τον «νέο-σουλτάνο» Ερντογάν.
Ο Ερντογάν, προσωπική επιλογή του Φετουλάχ Γκιουλέν, του αυτοεξόριστου στις ΗΠΑ, διανοούμενου συντηρητικού μουσουλμάνου ηγέτη, (που για πολλούς θεωρείται μια από τις ισχυρότερες μουσουλμανικές προσωπικότητες της εποχής), κατόρθωσε μέσα σε μια δεκαετία περίπου να απαλλάξει την Τουρκία από τους μίζερους και χωρίς όραμα κεμαλιστές, έδωσε στους τούρκους πολίτες οικονομικό όραμα και αγκάλιασε τους μικροαστούς εσωτερικούς πρόσφυγες από την ενδοχώρα στα μεγάλα αστικά κέντρα, προσφέροντας τους «το αμερικανικό όνειρο» της Τουρκίας. Με τη δύναμη που απέκτησε, διέλυσε το διεφθαρμένο κεμαλικό κράτος, αλλά και τον κεμαλικό στρατό, από τον οποίο η Ελλάδα απειλήθηκε ανοιχτά πολλάκις την τελευταία 20ετία,(πχ κρίση 1987, Ίμια κ.ά).
Υποστηρικτές του
Ο Ερντογάν όμως παρέμεινε βαθιά ισλαμιστής και με την συνδρομή των «νέων τζακιών» που δημιουργήθηκαν από μουσουλμάνους που απεχθάνονται κατά βάση τους κεμαλιστές ,τώρα «στο απόγειο»(;) της δύναμης του, αποφάσισε να γίνει ο ρυθμιστής και της προσωπικής ζωής των ανθρώπων ( απαγόρευση! twitter, φιλιών αλκοόλ κλπ). Δι' αυτού του τρόπου ο Ερντογάν δείχνει να θέλει να δώσει το τελειωτικό χτύπημα στους αντιπάλους του, κοσμικούς κεμαλιστές στη χώρα του.
Οι κεμαλιστές και άλλοι αντίπαλοι του Τούρκου πρωθυπουργού δεν προκάλεσαν τις αντιδράσεις των τούρκων πολιτών, ούτε τις ελέγχουν, αν και πολύ θα ήθελαν να επωφεληθούν πολιτικά από αυτές.
Η Τουρκία όμως έχει μπει σε κατάσταση μεγάλου σόκ και είναι άγνωστο αν οι αναταραχές θα περιοριστούν στο υποβόσκον αίτημα της απομάκρυνσης του Ερντογαν και μόνον από την εξουσία ή θα πάρει τη μορφή γενικευμένης πολιτικής αντιπαράθεσης.
Η «αυτοκρατορική» συμπεριφορά του Ερντογάν, φαίνεται, σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, να έχει ενοχλήσει και την Ουάσιγκτον, (που δεν μπορεί να χωνέψει ότι ο Ερντογά είναι «φίλος» της Χαμάς) και το σοβαρότερο,έχει δημιουργήσει ρήγμα στις σχέσεις με τον άλλοτε θρησκευτικό και πολιτικό «γκουρού» του, τον κ. Γκιουλέν. Ο κ. Γκιουλέν άλλωστε έχει κάθε λόγο να θέλει να «τιμωρήσει» τον Ερντογάν, αφού ο τελευταίος διέλυσε τα δυο κέντρα επιρροής του ισχυρού Γκιουλέν στην Τουρκία: τη δικαστική εξουσία και την αστυνομία.
Έτσι, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, έχει αρχίσει μια κοπιαστική αμφίρροπη, ίσως και αποσταθεροποιητική προσπάθεια εξεύρεσης άλλου , μετριοπαθέστερου προσώπου για την αντικατάσταση του Ερντογάν, χωρίς να πέσει η κυβέρνηση ή να διαλυθεί το κυβερνών κόμμα.
Η εσωτερική αναταραχή στην Τουρκία ευλόγως δημιουργεί ανησυχίες στην Αθήνα για την πιθανότητα μεταφοράς της εσωτερικής κρίσης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αυτός άλλωστε ήταν ο κανόνας στις διμερείς σχέσεις επί κεμαλικού καθεστώτος.
Όμως ο Ερντογάν είναι αντίπαλος των κεμαλιστών και το πρόβλημα του είναι να επιβληθεί στο εσωτερικό της χώρας του και όχι να αποπροσανατολίσει την κρίση που αντιμετωπίζει. Το στοιχείο αυτό βεβαίως δεν μπορεί να καθησυχάσει την Αθήνα, γιατί ουδείς μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα διαφόρων «δολιοφθορών» από κέντρα μη ελεγχόμενα από τον κ. Ερντογάν στο ελληνικό έδαφος. Η πρόληψη ή ελαχιστοποίηση τέτοιων ενδεχομένων , φυσικά είναι έργο της ελληνικής κυβέρνησης , αν και αυτή δεν γίνει έρμαιο των "εσωτερικών" ρήξεων της στο μεταξύ.
("ΕΛΛΑΔΑ αύριο")
