Το σενάριο κυκλοφορεί εδώ και μερικούς μήνες και δεν είναι άσκηση επί χάρτου καθώς η πλειονότητα των πολιτικών παρατηρητών στη Γαλλία δεν βλέπει τις προϋποθέσεις έστω στοιχειώδους διεκπεραίωσης της διακυβέρνησης μετά τις Ευρωεκλογές του 2014.
Το φαινόμενο, όμως, δεν είναι γαλλικό, όπως αποδεικνύει η πιθανότητα επανόδου στην πολιτική ζωή του πρώην πρωθυπουργού της Ισπανίας Αθνάρ, που προφανώς επιδιώκει να καλύψει το κενό της κατάρρευσης της πολιτικής αξιοπιστίας του Ραχόι, όχι με μια εναλλακτική πρόταση διαχείρισης αλλά προφανώς με τους νοσταλγικούς συνειρμούς που προκαλεί η ανάμνηση της θητείας του, η καταφυγή σε παλιότερες ευτυχισμένες στιγμές όπου όλοι βάφτιζαν την ανάπτυξη της χώρας «ισπανικό θαύμα».
Οι αοριστολογίες του για περικοπή φόρων και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας μόνον ως ανέκδοτο για να χαλαρώσουν οι Μέρκελ - Σόιμπλε και Βάιντεμαν, που βρίσκουν ότι η Μαδρίτη έχει ακόμη δρόμο να διανύσει, μπορούν να εκληφθούν.
Σε ένα ενδιάμεσο στίγμα έχει αυτοπροσδιορισθεί αυτή την στιγμή και ο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, ο οποίος ακροβατεί επικοινωνιακά μεταξύ της υπευθυνότητας των εκτάκτων περιστάσεων και της επιστροφής στον πολυσυλλεκτικό κυβερνητικό του λαϊκισμό της προ Μόντι εποχής.
Η επιστροφή ενός αποσυρθέντος πολιτικού στο προσκήνιο έχει και τα στοιχεία της προσωπικής αντοχής, αλλά κυρίως το στίγμα του αδιεξόδου, συνήθως, όμως, καταγράφεται σε εποχές κρίσεων και αμφισβήτησης της ομαλής ροής των εξελίξεων.
Η επιστροφή του Ντε Γκολ το 1958 στην εξουσία ήταν απαραίτητη για να νομιμοποιηθεί θεσμικά και πολιτικά η ανασύνταξη και η ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας, με πολύ, όμως, συγκεκριμένους στόχους, την απαλλαγή από τις περιπέτειες της αποικιοκρατίας και την τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης.
Το πρόβλημα με τους Σαρκοζί, Αθνάρ, Μπερλουσκόνι και όποιον άλλον πρώην στην Ευρωζώνη περιμένει ως σωτήρας και παράκλητος να εισπράξει την κρίση πολιτικής εκπροσώπησης που σκιάζει τον Νότο, είναι η έλλειψη εναλλακτικής πρότασης και μάλιστα σε μια στιγμή που ο ορίζοντας των εξελίξεων δεν προβλέπεται καν να έχει τα δραματικά στιγμιότυπα του 2010-11 αλλά την γκρίζα καθίζηση στην εθνική αυτοχρηματοδότηση της προσαρμογής που θέλει να επιβάλλει με τις λιγότερες δυνατές τυμπανοκρουσίες το Βερολίνο στους εταίρους του.
Ούτε επάνοδος του Τσόρτσιλ το 1951 μετά την πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση των Εργατικών υπό τον Ατλη, ούτε επάνοδος του Ντε Γκολ το 1958 μετά την ανικανότητα της πολιτικής ηγεσίας της χώρας να διαχειρισθεί την κρίση στην Αλγερία, ούτε καν σκηνικό επανόδου του δικού μας εθνάρχη τον Ιούλιο του 1974 μετά το πραξικόπημα και την εισβολή στην Κύπρο: Σήμερα, η συγκυρία δεν επιτρέπει βαρύνοντα ρόλο ακόμη και στην πιο ηγετική βαρύνουσα προσωπική συμβολή και παρέμβαση.
Η σκληρή πραγματικότητα της γερμανικής Ευρωζώνης δίνει στις φαντασιώσεις για πολιτικά comeback των πρώην ρόλο τελευταίου διχτυού ασφαλείας πριν από μια ανεξέλεγκτη κρίση των πολιτικών συστημάτων και τον θρυμματισμό της σταθερότητας που διασφαλίζουν.
Τούτων λεχθέντων η επάνοδος Αθνάρ φωτίζει την Ισπανία ως την καταστροφή εν αναμονή, για την οποία ουδείς θέλει να μιλά και να αναφέρεται, καθώς ελλείψει ρεαλιστικών προσεγγίσεων το πρόβλημα πλέον αντιμετωπίζεται διά της παράκαμψης, διά της εικονικής ευφορίας και της αποσιώπησης.
Με όρους ψυχανάλυσης μιλάμε για την «υπνοφυγή», την οποία μας εικονογράφησε παραστατικά ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Μοσκοβισί σε πρόσφατο Eurogroup πριν τον ξυπνήσει η επικεφαλής του ΔΝΤ Λαγκάρντ.
Τελευταίο δίχτυ
Η σκληρή πραγματικότητα της γερμανικής Ευρωζώνης δίνει στις φαντασιώσεις για πολιτικά comeback των πρώην ρόλο τελευταίου διχτυού ασφαλείας πριν από μια ανεξέλεγκτη κρίση των πολιτικών συστημάτων και τον θρυμματισμό της σταθερότητας που διασφαλίζουν..
