«Θα προσπαθήσουμε να πάμε σε μια ειρηνική επίλυση διαφορών. Πάντως, είναι γεγονός ότι η άλλη πλευρά έχει αυξήσει τις απαιτήσεις της», υπογραμμίζουν στελέχη του Δημοσίου.
Τα ναυπηγεία είναι κλειστά εδώ και περίπου ένα χρόνο, με τους εργαζομένους να απασχολούνται μία ημέρα την εβδομάδα. Μεταξύ Δημοσίου και ιδιοκτητών το κλίμα είναι επιβαρημένο, εξαιτίας της προσφυγής του Λιβανέζου στο Διεθνές Εμπορικό Επιμελητήριο στο Παρίσι, αλλά και από τις «φουσκωμένες», όπως πολλοί της χαρακτηρίζουν, απαιτήσεις από το ελληνικό Δημόσιο.
Τι προτείνεται
Τα σενάρια που εξετάζονται για τον Σκαραμαγκά τελούν υπό την αίρεση των περιορισμών που έχει επιβάλει η Κομισιόν και έχουν να κάνουν με τις παράνομες κρατικές ενισχύσεις της περιόδου 1996-2002. Προτείνονται τα εξής:
* Πώληση δύο γερμανικών υποβρυχίων τύπου «214» σε άλλη χώρα. Το Πολεμικό Ναυτικό σήμερα έχει παραλάβει μόνο το πρώτο, τον «Παπανικολή», από την αρχική σύμβαση των τεσσάρων, ενώ επί υπουργίας Ευ. Βενιζέλου παραγγέλθηκαν άλλα δύο του ίδιου τύπου, ακυρώνοντας παράλληλα το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των παλαιότερων, τύπου «209». Συνολικά, το Δημόσιο έχει καταβάλει πάνω από 2 δισ. ευρώ, ενώ έχει παραλάβει μόνο ένα υποβρύχιο.
* Κρατικοποίηση των ναυπηγείων, με σκοπό την εύρεση νέου επενδυτή.
* Συνέχιση του προγράμματος ναυπήγησης των υποβρυχίων στο σύνολό του. Το Πολεμικό Ναυτικό πιέζει προς αυτή την κατεύθυνση, θεωρώντας ότι όλα τα υποβρύχια είναι απαραίτητα για τη δομή δυνάμεων του κλάδου.
* Καταγγελία της σύμβασης και προσφυγή στη διαιτησία.
Σημειώνεται ότι πρόσφατα ο υπουργός Ανάπτυξης Κωστής Χατζηδάκης συναντήθηκε στις Βρυξέλλες με τον Χ. Αλμούνια, αρμόδιο επίτροπο για θέματα ανταγωνισμού, θέτοντας το θέμα των ναυπηγείων.
Είναι γεγονός ότι οι εποχές με τα «χρυσά» συμβόλαια των ελληνικών ναυπηγείων πέρασαν ανεπιστρεπτί. Πλέον, οι εργασίες τους περιορίζονται κυρίως σε επισκευαστικά και εξοπλιστικά έργα του Πολεμικού Ναυτικού, τα οποία βαίνουν συνεχώς μειούμενα, εξαιτίας της συρρίκνωσης της αμυντικής βιομηχανίας και της δημοσιονομικής ασφυξίας. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι Ελληνες εφοπλιστές συνεχίζουν να προτιμούν τα ναυπηγεία Κορέας και Κίνας.
Ουσιαστικά, οι μονάδες της χώρας έχουν ξεπεράσει την κόκκινη γραμμή, επωμιζόμενες σημαντικά έξοδα για εγκαταστάσεις που δεν χρησιμοποιούνται, πέρα από το γεγονός ότι αντιμετωπίζουν έντονο ανταγωνισμό από ναυπηγεία γειτονικών χωρών (Τουρκία, Βουλγαρία, Ρουμανία), αλλά και χώρες της Ασίας, οι οποίες προσφέρουν χαμηλότερες χρεώσεις, λόγω του μικρότερου εργατικού κόστους.
