«Το Εκπαιδευτήριο», μας λέει ο πρόεδρος του Σχολείου, Ανδρέας Μίτσιος, «λειτουργεί ως ιδιωτικό για το αλβανικό υπουργείο Παιδείας και το πρόγραμμα σπουδών είναι κατά 35% ελληνικό και κατά 65% αλβανικό. Για το αλβανικό πρόγραμμα έχουν προσληφθεί 22 Αλβανοί δάσκαλοι με καθεστώς συμβάσεως ορισμένου χρόνου, ενώ για το ελληνικό έχουν αποσπασθεί Ελληνες εκπαιδευτικοί.
580 μαθητές
Σήμερα, στο Εκπαιδευτήριο φοιτούν 580 μαθητές από το νηπιαγωγείο έως και την ένατη τάξη, ελληνικής και αλβανικής καταγωγής. Τα μαθήματα που διδάσκονται είναι η Ελληνική Γλώσσα, η Μελέτη Περιβάλλοντος, τα Τεχνικά, η Ζωγραφική, η Μουσική και η Γυμναστική. Από την Τρίτη τάξη αρχίζει και η διδασκαλία της Αγγλικής Γλώσσας. Τα προβλήματα που απαιτούν άμεση αντιμετώπιση είναι: οι λειτουργικές δαπάνες, τα έξοδα θέρμανσης, οι αμοιβές φυλάκων και καθαριστριών και η αγορά υλικών.
Λόγω των ακραίων καιρικών συνθηκών που επικρατούν κατά τους χειμερινούς μήνες και της ηλικίας των μαθητών, η δαπάνη αγοράς πετρελαίου απορροφά το μεγαλύτερο ποσοστό του ποσού. Η δαπάνη βαρύνει το υπουργείο Παιδείας, ανέρχεται σε 55.000 ευρώ και είναι άγνωστο αν και πότε θα αποσταλεί το ποσόν».
Το σχολείο εγκαινιάστηκε με κάθε επισημότητα τον Απρίλιο του 2005. Ο τοπικός τύπος έγραφε: «Υστερα από ογδόντα χρόνια λειτούργησε ξανά ελληνικό σχολείο στην Κορυτσά. Εντονη η συγκίνηση. Δακρυσμένοι Βορειοηπειρώτες άκουγαν την εμπνευσμένη ομιλία που έκανε ο αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος και έβλεπαν να σηκώνεται η ελληνική σημαία. »Τα εγκαίνια έγιναν από την υπουργό Παιδείας, Μαριέττα Γιαννάκου, και τον υφυπουργό Εξωτερικών, Ευριπίδη Στυλιανίδη, ο οποίος είπε: «Οπου ανοίγει ένα σχολείο, γεννιέται μια ελπίδα. Οπου δημιουργείται δίγλωσσο σχολείο σαν και αυτό χτίζεται μια γέφυρα ανάμεσα στους λαούς και ξεκινάει η πραγμάτωση του ευρωπαϊκού ονείρου στα Βαλκάνια».
Εφτά χρόνια μετα, όπως τονίζουν οι αρμόδιοι, λόγω των αλλαγών που αποφασίσθηκαν ως προς την περικοπή του επιμισθίου, έχουν απομείνει μόλις επτά, από τους απαιτούμενους 17 εκπαιδευτικούς, προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες του ελληνικού προγράμματος σπουδών. Η λύση θα μπορούσε να προέλθει από την πρόσληψη με σύμβαση ορισμένου χρόνου, ομογενών, αποφοίτων ελληνικών πανεπιστημίων ως επιτοπίων, λύση η οποία θα μείωνε δραματικά τη δαπάνη, αφού θα απαιτείτο υποπολλαπλάσιο κόστος, με βάση τους μισθούς που καταβάλλονται στην Αλβανία.
«Καίει» το οικονομικό
Το φλέγον θέμα, κατά τον κ. Μίτσιο είναι το οικονομικό: «η εξόφληση δεδουλευμένων σε Αλβανούς εκπαιδευτικούς. Η δαπάνη βαρύνει το υπουργείο Εξωτερικών και ανέρχεται σε 137.000 ευρώ για το παρελθόν έτος. Ηδη οι εκπαιδευτικοί έχουν επιδείξει ιδιαίτερη ανοχή, η οποία όμως εξαντλείται, καθώς αντιμετωπίζουν πλέον αντικειμενικά πρόβλημα επιβιώσεως.
»Αν τα προβλήματα αυτά δεν αντιμετωπισθούν άμεσα, καθώς αποτελούν εντελώς ζωτικές παραμέτρους για τη λειτουργία του Εκπαιδευτηρίου, τους αμέσως επόμενους μήνες το Εκπαιδευτήριο θα είναι αναγκασμένο να κλείσει, είτε λόγω ψύχους, είτε λόγω αδυναμίας τηρήσεως του εκαιδευτικού προγράμματος, είτε και των δύο μαζί. Ετσι, θα χαθεί μία τεράστια επένδυση του ελληνικού κράτους, θα χαθεί το έργο των παρελθόντων ετών και μαζί τους και η ελληνική εκπαίδευση στην Κορυτσά».
