Πολιτική ίσον
η τέχνη της διαχείρισης των συμβόλων, είχε πει ο Μιτεράν, με τον
επίγονό του Ολάντ να την έχει αναγάγει στο επίπεδο μιας δύσκολης
χορογραφίας. Την προηγούμενη εβδομάδα ο πρόεδρος της Γαλλίας ανακοίνωσε
ένα πρόγραμμα επιδοτήσεων και κινήτρων ύψους 2 δισ. ευρώ για την
καταπολέμηση της ανεργίας, ένα πακέτο που επικρίθηκε ως προεκλογικό με
μόνο στόχο να αλλάξουν τα ποσοστά στις στατιστικές αντί μέτρων για
ουσιαστική επιστροφή στην ανάπτυξη που είναι αδύνατα σε εθνικό επίπεδο ή
διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων με απαγορευτικό κοινωνικό και
πολιτικό κόστος. Από το Νταβός ο πρωθυπουργός Βαλς ανακοίνωσε την
πρόθεση της σφαγής της πιο «ιερής αγελάδας» της γαλλικής Αριστεράς, της
εργάσιμης εβδομάδας των 35 ωρών, που καθιερώθηκε από τον Ζοσπέν το 1997
ως δείγμα γραφής υλοποίησης των προεκλογικών δεσμεύσεων για να
χρησιμεύσει επί της ουσίας ως παραβάν στην ελαστικοποίηση των εργασιακών
σχέσεων. Τότε η υιοθέτηση του 35ωρου είχε καλύψει την αποδοχή στη
Σύνοδο Κορυφής του Αμστερνταμ του «Συμφώνου Σταθερότητας», με τον Ζοσπέν
να προσθέτει τις λέξεις «και Ανάπτυξης» στον τίτλο του!
Παρά την ενίσχυσή του στο επίπεδο της λήψεως
κοινοτικών αποφάσεων και το ειδικό του βάρος, ένας σημαντικός ευρωπαϊκός
θεσμός στερείται σημαντικών πολιτικών προσωπικοτήτων. Οι ένδοξες μορφές
του... παρελθόντος.
Πριν πολλά χρόνια, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
απείχε πολύ από το να έχει τις δικαιοδοσίες και τη δύναμη στις λήψεις
ευρωπαϊκών αποφάσεων που έχει σήμερα.Όμως, στους διαδρόμους του κυκλοφορούσαν προσωπικότητες υψηλής ευρωπαϊκής και δημοκρατικής συνείδησης,
όπως η Σιμόν Βέιλ, ο Αλτιέρο Σπινέλι, ο Πιτ Ντάνκερτ, ο Μπρόνισλαβ
Γκέρεμεκ, ο Μορίς Ντιβερζέ, ο λόρδος Πλαμπ, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Γιάγκος
Πεσμαζόγλου και άλλοι διαπρεπείς Ευρωπαίοι, που κατά κύριο λόγο
γνώριζαν Ιστορία. Είχαν έτσι μία οραματική αντίληψη για την Ευρώπη, την
οποία προσπαθούσαν να κοινοποιήσουν σε όσο περισσότερο κόσμο μπορούσαν.