Ο πρωθυπουργός της
Ιταλίας, Ρέντσι, σε καθημερινή πλέον βάση βάλλει κατά του Βερολίνου και
των Βρυξελλών, κατά της γερμανικής πολιτικής της μόνιμης δημοσιονομικής
λιτότητας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που ελέγχει την εφαρμογή του
Συμφώνου Σταθερότητας από τα κράτη-μέλη. Εύστοχα η χθεσινή «Monde»
επισημαίνει ότι πρόκειται για μια συνειδητή επιλογή μιας στρατηγικής της
έντασης, με στόχο την περιφρούρηση της δημοτικότητας του Ιταλού
πρωθυπουργού.Μπορεί και θέλει ο Ρέντσι να κάνει
πέραν της ρητορικής κινήσεις έμπρακτης αμφισβήτησης της λιτότητας; Θα
δούμε τον υπουργό Οικονομικών της Ιταλίας, Παντοάν, να συγκρούεται σε
κάποιο από τα επόμενα Eurogroups με τον Σόιμπλε και τον Ντάισελμπλουμ;
Θα απειλήσει η Ρώμη με βέτο τα κείμενα συμπερασμάτων σε κάποια Σύνοδο
Κορυφής των «19» της Ευρωζώνης ή των «28» της ΕΕ; Με το τραπεζικό
σύστημα της χώρας να πιέζεται σε βαθμό που να μην αποκλείεται ατύχημα,
το τελευταίο που θα ήθελε η Ρώμη είναι η αβεβαιότητα μιας, πέραν της
ρητορικής για εσωτερική κατανάλωση, ανοιχτής αντιπαράθεσης με το
Βερολίνο και τις Βρυξέλλες.Τα χθεσινά πρωτοσέλιδα του ιταλικού Τύπου είναι αποκαλυπτικά, καθώς διαπιστώνουν ότι η παρέμβαση Ντράγκι, προχθές Πέμπτη, με την αναγγελία νέων μέτρων ποσοτικής χαλάρωσης για τον Μάρτιο, έσωσε το τραπεζικό σύστημα της χώρας από κατάρρευση! Μια ανάγνωση που μάλλον δεν διευκολύνει τις λεπτές ισορροπίες που προσπαθεί να κρατήσει ο επικεφαλής της ΕΚΤ με την καγκελαρία, το υπουργείο Οικονομικών και την Μπούντεσμπανκ. Ομως η ρητορική για εσωτερική κατανάλωση συνήθως όταν ξεπεράσει κάποιο όριο, δύσκολα ελέγχεται και είτε εγκαταλείπεται και γίνεται μπούμερανγκ για τη δημοτικότητα του πολιτικού ηγέτη είτε τον εγκλωβίζει σε πρωτοβουλίες και ενέργειες με απρόβλεπτες παρενέργειες.
Προχθές Πέμπτη ο Ολάντ, αναφερόμενος στις παραχωρήσεις που μπορεί να γίνουν για να διευκολυνθεί ο Κάμερον να ταχθεί υπέρ του «ναι» στο δημοψήφισμα, αποκάλυψε ότι μέχρι το τέλος του χρόνου θα υπάρξει κοινή πρόταση Γαλλίας-Γερμανίας για ενίσχυση των θεσμών της Ευρωζώνης, μια ξεκάθαρη τοποθέτηση ότι η Γαλλία αναζητά μια συμβιβαστική φόρμουλα λιτότητας-ανάπτυξης. Το μήνυμα προς τον Ρέντσι είναι σαφές: Δεν μπορεί να ελπίζει σε μια κοινή στάση με τον Ολάντ, που θα συμπαρέσυρε πιθανώς και την Ισπανία και την Πορτογαλία.
Είναι βέβαιο, τέλος, ότι σε περίπτωση που ο Ιταλός πρωθυπουργός επιλέξει μια σταδιακή αποκλιμάκωση της έντασης, θα τον περιμένουν στη γωνία ο Μπερλουσκόνι και η Φόρτσα Ιτάλια, ο Σαλβίνι και η Λέγκα του Βορρά και ο Μπέπε Γκρίλο και το κίνημα των Πέντε Αστέρων.
kapopoulos@pegasus.gr
