Ο τίτλος της
γνωστής ιταλικής ταινίας αποδίδει πλήρως το σημερινό στίγμα της
Ιταλίας, που είναι ο αδύνατος κρίκος της Ευρωζώνης. Εν μέσω αρνητικής
παγκόσμιας ψυχολογίας για νέα κρίση σαν του 2008 και προσπαθειών να
ανασχεθούν η έστω να περιορισθούν οι κατά κύματα πλέον επιθετικές
ρευστοποιήσεις, το τριήμερο 18 με 20/1 ήταν μια συνεχής πτώση τραπεζικών
μετοχών στην ιταλική χρηματαγορά, με κορυφαία περίπτωση την Monte dei
Paschi di Siena που έχασε το 50% της αξίας της.Επιστροφή στην προ του Ιουλίου του 2012 εποχή, πριν δηλαδή ο Ντράγκι εγγυηθεί ότι θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να θωρακίσει το ευρώ, με πιέσεις κατά κύριο λόγο κερδοσκοπικού και κατά δεύτερο διερευνητικού της στάσης του Βερολίνου χαρακτήρα; Η άρνηση της Γερμανίας να δεχθεί την πανευρωπαϊκή εγγύηση καταθέσεων, που προωθούν τόσο ο Ντράγκι και η πλειοψηφία του ΔΣ της ΕΚΤ όσο και ο Γιούνκερ και η Κομισιόν και την οποία ζητούν σχεδόν κάθε μέρα οι Ρέντσι-Παντοάν, είναι τόσο σαφής και απερίφραστη που δεν χρειάζεται πίεση από τα όποια επενδυτικά σχήματα.
Οπως εύστοχα τονίζει χθες η ιστοσελίδα Eurointelligence, η δυσμενής παγκόσμια συγκυρία ωθεί τους επενδυτές να μειώνουν την έκθεσή τους στον κίνδυνο, με το ιταλικό τραπεζικό σύστημα να θεωρείται ζώνη υψηλού κινδύνου κυρίως λόγω της αβεβαιότητας για τα «κόκκινα» δάνεια. Η κατάσταση πραγμάτων είναι σήμερα πιο δυσμενής από την άνοιξη του 2010. Τότε, στο παρά πέντε η Γερμανία αποδέχθηκε την ίδρυση του προσωρινού μηχανισμού που υπό δρακόντειους όρους θα στήριζε τις χώρες που έχαναν την πρόσβαση στις αγορές.
Σήμερα, αν η Μέρκελ αντέχει στην εκ δεξιών επίθεση που δέχεται για την πολιτική της στο Προσφυγικό, σίγουρα δεν θα μπορούσε ούτε η ίδια ούτε το κόμμα της, η Χριστιανοδημοκρατική Ενωση, να αντέξουν το κόστος οποιασδήποτε κίνησης αμοιβαιοποίησης του κινδύνου με το Βερολίνο να καταβάλλει με τη μορφή εγγυήσεων το πολιτικό κόστος που δεν θέλουν να αναλάβουν σε εθνικό επίπεδο στη Ρώμη. Μπορεί η αναταραχή στην Ιταλία να γίνει ντόμινο; Αν το τραπεζικό σύστημα της Ιταλίας θεωρείται επένδυση εκτεθειμένη σε υψηλό κίνδυνο λόγω των δικών του παθογενειών και παρά την πολιτική σταθερότητα, μπορεί η πολιτική αστάθεια και αβεβαιότητα στην Ισπανία να δημιουργήσει μια νέα εστία της κρίσης εμπιστοσύνης;
Οι απαντήσεις είναι δύσκολες, καθώς πριν από έναν χρόνο όλοι έβλεπαν τον Ντράγκι με την ποσοτική χαλάρωση να κλείνει στην Ευρωζώνη την κρίση που είχε αρχίσει την άνοιξη του 2010.
kapopoulos@pegasus.gr
