Του Κώστα Βενιζέλου Η Τουρκία έκανε την εισβολή, κατέχει τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας,
έχει δημιουργήσει ένα ψευδοκράτος, το οποίο συντηρεί οικονομικά το
ελέγχει πλήρως και βαθμηδόν το προωθεί στη διεθνή σκηνή, πλην όμως έχει
καταφέρει να είναι εκτός της μεγάλης εικόνας του Κυπριακού. Το Κυπριακό
έχει μετεξελιχθεί από την πρώτη στιγμή σε ένα δικοινοτικό θέμα. Οι
διαπραγματεύσεις επικεντρώνονται στο συνταγματικό ενώ τα θέματα ουσίας,
που αφορούν τον πυρήνα του προβλήματος, αφήνονται «για το τέλος». Ποιο
τέλος;
Δεν είναι τυχαίο που χθες η επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Φεντερίκα Μογκερίνι, για παράδειγμα, εξέδωσε κοινή ανακοίνωση με την τουρκική κυβέρνηση, με την οποία «χαιρετίζει την πρόοδο στις συνομιλίες» και συμφώνησαν «ότι θα συνεχίσουν να παρέχουν την απόλυτη και αποφασιστική τους στήριξη στις προσπάθειες του κ. Άιντα». Είναι γι αυτό που ο κ. Τσαβούσογλου δηλώνει πώς η Τουρκία στηρίζει τις προσπάθειες και πως το ίδιο πρέπει να πράξει και η Ελλάδα!
Είναι γι αυτό που σε εκθέσεις του ΟΗΕ, της Ε.Ε., σημειώνεται η συμβολή της Τουρκίας στο Κυπριακό. Ποια συμβολή; Οι δημόσιες τοποθετήσεις και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα, που επιστρατεύει η Άγκυρα;
Για δεκαετίες η Τουρκία βρίσκεται στο απυρόβλητο. Κι αυτό συνιστά μια επιτυχία της τουρκικής διπλωματίας που κατάφερε τούτο και όσο περνά ο καιρός εδραιώνεται περισσότερο ότι δεν αποτελεί μέρος του προβλήματος. Την ίδια ώρα, η Τουρκία, ανενόχλητα παγιώνει τα κατοχικά δεδομένα. Έχει καταστήσει το Κυπριακό σε θέμα διαμοιρασμού των εξουσιών και της κυριαρχίας και εσχάτως και των υδρογονανθράκων. Η Τουρκία, κι αυτό δεν είναι καινούργιο, επιδιώκει διά των σχεδιασμών της τον στρατηγικό έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου και μέσω αυτής, της ευρύτερης Ανατολικής Μεσογείου.
Η Τουρκία δεν έχει λόγο μόνο στα θέματα των εγγυήσεων, αλλά και σε άλλα θέματα, που θεωρεί πως επηρεάζουν τους ευρύτερους σχεδιασμούς της στην Κύπρο και στην περιοχή. Αυτό έκανε πάντα, αυτό πράττει και σήμερα, παρά τις όποιες ρητορικές της εξάρσεις που παρασύρουν τόσο τους τρίτους όσο και κάποιους στην Κύπρο.
Η δική μας πεπατημένη στο Κυπριακό, αποδείχθηκε ότι διευκολύνει την Τουρκία στους σχεδιασμούς της. Είναι σαφές πως διά της πεπατημένης, των διακοινοτικών διαπραγματεύσεων, η Τουρκία δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την Κύπρο. Γιατί εάν θα έφευγε θα το έκανε ήδη. Χρειάζονται άλλοι μοχλοί πίεσης και πρωτίστως να καταφέρουμε να εντάξουμε την Τουρκία στη μεγάλη εικόνα του Κυπριακού. Να μην είναι τρίτος μέρος, αλλά το πρόβλημα.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όταν προσεκλήθη ο Νίκος Αναστασιάδης στην Τουρκία, βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Προ ημερών προσεκλήθη και ο Άντρος Κυπριανού, που αν και συμφωνεί με τον Πρόεδρο στο Κυπριακό, εκπροσωπεί το μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης. Δεν προσκαλούνται ο Πρόεδρος ή ο Πρόεδρος της Βουλής ως θεσμοί. Τούτο έχει σχέση με την πάγια θέση της Άγκυρας για «εκλιπούσα Κυπριακή Δημοκρατία»; Βεβαίως η αναγνώριση της Κ.Δ. δεν περνά μέσα από την Τουρκία.
Δεν είναι τυχαίο που χθες η επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Φεντερίκα Μογκερίνι, για παράδειγμα, εξέδωσε κοινή ανακοίνωση με την τουρκική κυβέρνηση, με την οποία «χαιρετίζει την πρόοδο στις συνομιλίες» και συμφώνησαν «ότι θα συνεχίσουν να παρέχουν την απόλυτη και αποφασιστική τους στήριξη στις προσπάθειες του κ. Άιντα». Είναι γι αυτό που ο κ. Τσαβούσογλου δηλώνει πώς η Τουρκία στηρίζει τις προσπάθειες και πως το ίδιο πρέπει να πράξει και η Ελλάδα!
Είναι γι αυτό που σε εκθέσεις του ΟΗΕ, της Ε.Ε., σημειώνεται η συμβολή της Τουρκίας στο Κυπριακό. Ποια συμβολή; Οι δημόσιες τοποθετήσεις και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα, που επιστρατεύει η Άγκυρα;
Για δεκαετίες η Τουρκία βρίσκεται στο απυρόβλητο. Κι αυτό συνιστά μια επιτυχία της τουρκικής διπλωματίας που κατάφερε τούτο και όσο περνά ο καιρός εδραιώνεται περισσότερο ότι δεν αποτελεί μέρος του προβλήματος. Την ίδια ώρα, η Τουρκία, ανενόχλητα παγιώνει τα κατοχικά δεδομένα. Έχει καταστήσει το Κυπριακό σε θέμα διαμοιρασμού των εξουσιών και της κυριαρχίας και εσχάτως και των υδρογονανθράκων. Η Τουρκία, κι αυτό δεν είναι καινούργιο, επιδιώκει διά των σχεδιασμών της τον στρατηγικό έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου και μέσω αυτής, της ευρύτερης Ανατολικής Μεσογείου.
Η Τουρκία δεν έχει λόγο μόνο στα θέματα των εγγυήσεων, αλλά και σε άλλα θέματα, που θεωρεί πως επηρεάζουν τους ευρύτερους σχεδιασμούς της στην Κύπρο και στην περιοχή. Αυτό έκανε πάντα, αυτό πράττει και σήμερα, παρά τις όποιες ρητορικές της εξάρσεις που παρασύρουν τόσο τους τρίτους όσο και κάποιους στην Κύπρο.
Η δική μας πεπατημένη στο Κυπριακό, αποδείχθηκε ότι διευκολύνει την Τουρκία στους σχεδιασμούς της. Είναι σαφές πως διά της πεπατημένης, των διακοινοτικών διαπραγματεύσεων, η Τουρκία δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την Κύπρο. Γιατί εάν θα έφευγε θα το έκανε ήδη. Χρειάζονται άλλοι μοχλοί πίεσης και πρωτίστως να καταφέρουμε να εντάξουμε την Τουρκία στη μεγάλη εικόνα του Κυπριακού. Να μην είναι τρίτος μέρος, αλλά το πρόβλημα.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όταν προσεκλήθη ο Νίκος Αναστασιάδης στην Τουρκία, βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Προ ημερών προσεκλήθη και ο Άντρος Κυπριανού, που αν και συμφωνεί με τον Πρόεδρο στο Κυπριακό, εκπροσωπεί το μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης. Δεν προσκαλούνται ο Πρόεδρος ή ο Πρόεδρος της Βουλής ως θεσμοί. Τούτο έχει σχέση με την πάγια θέση της Άγκυρας για «εκλιπούσα Κυπριακή Δημοκρατία»; Βεβαίως η αναγνώριση της Κ.Δ. δεν περνά μέσα από την Τουρκία.
