Γνωριστήκαμε
πριν πολλά χρόνια, σε ένα παλαιό βιβλιοπωλείο, το οποίο στεγαζόταν σε
έναν από τους παράδρομους του Πέρα. Θυμάμαι ότι έψαχνα εκείνη την
περίοδο να διαβάσω ότι είχε εκδοθεί στην τουρκική γλώσσα για την Ρόζα
Λούξεμπουργκ. Ζήτησα από τον ίδιον βοήθεια και εκείνος μου έδειξε το
κατάλληλο ράφι. Με την βαριά κουρδική προφορά του, άρχισε να μου αναλύει
την σχέση της γυναικείας πτέρυγας του κουρδικού κινήματος με τα
σοσιαλιστικά κινήματα του 20ου αιώνα. Η χαρά του για τα κατορθώματα των
ανταρτισσών ήταν απερίγραπτη.
Ο διάλογος και η φιλία μας, η
οποία ξεκίνησε με αφορμή ένα βιβλίο της Λούξεμπουργκ στα τουρκικά
συνεχίστηκε για περίπου δυο χρόνια. Ο ίδιος υπήρξε αφορμή για να γνωρίσω
από κοντά το Κουρδικό Ζήτημα και φυσικά το κουρδικό αυτονομιστικό
κίνημα. Στην πορεία έχασα τα ίχνη του. Εγώ «χάθηκα» στην Αθήνα μέσα στις
μελέτες, στην διατριβή, στην συγγραφή βιβλίων και στην δημοσιογραφία.
Εκείνος τράβηξε τον δρόμο για την γενέτειρα γη, το Αντίγιαμαν. Για λίγο
διάστημα επικοινωνήσαμε με κωδικοποιημένα ηλεκτρονικά μηνύματα, επειδή
φοβόταν τις δυνάμεις καταστολής. Στην συνέχεια διακόπηκε και αυτή η
επικοινωνία. Τα ίχνη του χάθηκαν.
Πριν από λίγους μήνες, ένα
μέλος του κουρδικού κινήματος με ενημέρωσε για την κατάσταση του
παλαιού, γνώριμου φίλου. Είχε αλλάξει στρατόπεδο. Πριν από μια περίπου
πενταετία, παράτησε τις τάξεις του κουρδικού κινήματος και εντάχθηκε στα
παρακλάδια της Αλ Κάϊντα στην Τουρκία και στο Ιράκ. Ο μαρξισμός και
λενινισμός πλέον αποτελούσαν μια ανάμνηση από το παρελθόν για τον ίδιον.
Στην συνέχεια, μετά το 2012, εντάχθηκε στις τάξεις του αναδυόμενου
κινήματος ενός «Χαλίφη», του Αμπυπμακίρ Αλ Μπαγντατί.
Περίπου
πριν ένα εξάμηνο, έλαβα ένα νέο κρυπτογραφημένο μήνυμα. «Χριστιανέ φίλε
της Κωνσταντινούπολης, σε χαιρετώ», έλεγε το μήνυμα. Ο «φίλος» είχε
επιλέξει να επανεμφανιστεί. Πλέον διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στο
«μέτωπο» της στρατολόγησης «ανταρτών» στις κουρδικές επαρχίες της
Τουρκίας. Στο περιεχόμενο των συζητήσεων και των συνομιλιών μας δεν
πρόκειται να εισέλθω για αυτονόητους λόγους. Ωστόσο, περιορίζομαι να
«μοιραστώ» την «χαρά» του συγκεκριμένου ατόμου, μόλις λίγες ώρες μετά τα
μεγάλα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι. Μεταφράζω από τα τούρκικα,
λέξη προς λέξη: «Η ιερή αντεπίθεση του Χαλιφάτου κατά της ανήθικης
Χριστιανικής Δύσης έχει μόλις ξεκινήσει. Άγκυρα, Κωνσταντινούπολη,
Αθήνα, Μόσχα, Ρώμη, Παρίσι, Μαδρίτη, Λονδίνο! Έρχονται επιθέσεις, τις
οποίες δεν μπορείτε να διανοηθείτε!»
Κατά την ταπεινή μου άποψη, η
πορεία και περίπτωση του προαναφερόμενου ατόμου λέει πολλά και μιλά από
μόνη της. Είναι ενδεικτική διότι ρίχνει φως για την στροφή ενός νέου
εργάτη, ανθρώπου του μόχθου, από την εργατική και ταξική πάλη στον ιερό
πόλεμο του Ισλάμ (τζιχάντ) και στην ιδεολογία του τζιχαντισμού. Ένας
νέος της Ανατολίας, ο οποίος σε πολύ μικρή ηλικία είδε τον πατέρα του,
να κακοποιείται σεξουαλικά μπροστά στα μάτια του από τις δυνάμεις
καταστολής, σήμερα διοχετεύει το ταξικό μίσος και την έλλειψη ελπίδας
για ένα καλύτερο αύριο στα πάτρια εδάφη, στο θρησκευτικό μίσος. Ένα
μίσος, το οποίο πλέον τείνει να ξεπεράσει κάθε είδους όριο,
πραγματοποιώντας το ένα μακελειό μετά το άλλο.
Καταγράφοντας με
πικρία και προβληματισμό την παραπάνω επισήμανση, δεν μπορώ παρά μόνο
να εκφράσω χλευασμό για τις υποτιθέμενες πρωτοβουλίες των Δυτικών
δυνάμεων σε ότι αφορά το μέλλον της περιοχής μας, της Συρίας και της
ασφάλειας της ίδιας της Ευρώπης. Οι δυνάμεις, οι οποίες καταδικάζουν σε
φτώχεια, πολέμους, συγκρούσεις, πολιτικό και κοινωνικό διαμελισμό
κοινωνίες, οι οποίες απαρτίζονται σε μεγάλο ποσοστό από Μουσουλμάνους,
σήμερα εμφανίζονται ως «λυτρωτές» στο προσκήνιο της ιστορίας. Η Γαλλία, η
οποία βομβάρδισε και ισοπέδωσε την Λιβύη, τώρα τρέχει να εντοπίσει του
δράστες των επιθέσεων στο Παρίσι. Η ίδια η γαλλική κυβέρνηση δεν έχει να
πει τίποτα για το γεγονός ότι απέτυχε να προφυλάξει τους πολίτες της
δεύτερη φορά μέσα σε μόλις 10 μήνες. Το Παρίσι επιλέγει να αποσιωπήσει
την φτώχεια στα μουσουλμανικά γκέτο της. Όπως αποσιωπούν τα μεγάλα
εγκλήματα τους σε Ιράκ και Συρία οι ΗΠΑ.
Όσο υφίστανται οι
αιτίες, οι οποίες γέννησαν το θρησκευτικό μίσος, το οποίο δεν απέχει
πολύ από το ρατσιστικό μίσος της Δύσης, το μόνο που μας μένει να
πράξουμε είναι να αναμένουμε το επόμενο δράμα και μακελειό.
Υ.Γ.
Σε μια περίοδο που συζητούμε την προοπτική της λύσης του Κυπριακού, η
λεκτική καταδίκη των χθεσινών επεισοδίων στα οδοφράγματα δεν είναι
αρκετή. Η κυβέρνηση, η δικαιοσύνη, τα πολιτικά κόμματα και η κοινωνία
στο σύνολο της πρέπει να αντιμετωπίσει το φαινόμενα της βίας –όποια
μορφή και αν έχει- και του μίσους –θρησκευτικό, ρατσιστικό ή εθνοτικό-.
Εφόσον μιλάμε για την αναγκαιότητα της ενωμένης και ομόσπονδης Κύπρου,
κάποιοι δημόσιοι λειτουργοί και πολιτικοί, οι οποίοι δεν εξυπηρετούν
αυτό τον στόχο θα πρέπει να αποτελέσουν παρελθόν για τον τόπο μας. |
