Λαοκράτης Βάσσης-Ηταν μια ιερή στιγμή το «Πολυτεχνείο», που τη χαλάσαμε με τις
υπερβολές στη μυθοποίησή της και με την ανίερη εκμετάλλευσή της. Δεν
περιφρουρήσαμε την ιερότητα αυτής της στιγμής κι ούτε μπολιάσαμε την
πολιτική μας ζωή και προπαντός τις νέες γενιές με το αξιακό της «διά
ταύτα». Στο βάθος της προπαγανδιστικής διαχείρισης του «Πολυτεχνείου»
αναγιγνώσκει κανείς την τραγική «κενότητα» της μεταπολιτευτικής
πολιτικής ζωής.Δεν είναι που, εν πολλοίς, χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για τις
ανεπάρκειες του αντιδικτατορικού αγώνα μας, αλλά που χρησιμοποιήθηκε
εξακολουθητικά ως άλλοθι και για τις μεταπολιτευτικές πολιτικές μας
ανεπάρκειες, με τις επετειακές πορείες να είναι η «ηχηρή» και «ογκώδης»
έκφρασή τους.Για να μην αναφερθώ σε άλλα «περίεργα» όπως: η ανταγωνιστική ιδιοποίηση του «μύθου» απ’ τις κομματικές φοιτητικές παρατάξεις, η «ιδιοκτησιακή» κατοχή της Σημαίας του Πολυτεχνείου από κάποια απ’ αυτές, η εξακολουθητική και προκλητική εξαργύρωση από στελέχη της εξέγερσης της αγωνιστικής τους «επιταγής» στο μεταπολιτευτικό πολιτικό χρηματιστήριο… στις πλάτες της μεγάλης πλειοψηφίας των συντρόφων τους, η ανούσια «θεατρικότητα» των επετειακών εορτασμών στα σχολεία, διανθισμένων με τις κατ’ έθιμον… καταλήψεις, που, μαζί με τις πολύ συνήθεις των πανεπιστημιακών σχολών, είναι και η πιο ακραία εκδοχή της εκφυλιστικής του «μίμησης». Είναι αυτές οι «καταλήψεις», πλην των κινηματικών τους εξαιρέσεων, μια κληρονομημένη αγωνιστική «κουλτούρα» την οποία (ως εκφυλιστική κληρονομιά του «Πολυτεχνείου») πληρώσαμε ακριβά.
Οπως πληρώνουμε ακριβά, στο πλαίσιό της, ένα είδος αντεστραμμένης (σε σχέση με την παλιά των «εθνικοφρόνων») ιδεολογικής τρομοκρατίας, που, εν ονόματι της… αγωνιστικής κληρονομιάς του «Πολυτεχνείου», ευτελίζει στην πράξη την ίδια την αξιακή του βάση και τα μηνύματά του.
