Norman A. Bailey Απόδοση κειμένου- επιμέλεια: Όλγα Αριστείδου, Κέντρο Ανατολικών ΣπουδώνΗ ήδη εξαιρετικά πολύπλοκη περιοχή της Μέσης Ανατολής ίσως να είναι στα πρόθυρα να γίνει ακόμα πιο πολύπλοκη. Σε αυτό το σημείο, το σιιτικό βόρειο τόξο του Ιράν, του Ιράκ , του Άσαντ και της Χεζμπολάχ βρίσκεται σε αντιπαράθεση με το νότιο σουνιτικό μέρος της Αιγύπτου, της Ιορδανίας , της Σαουδικής Αραβίας και των κρατών του Κόλπου (με την μερική εξαίρεση του Κατάρ).Σε αυτή την σύγχυση προστίθενται και οι προσπάθειες εκ μέρους του Ιράν να υπερκεράσει το σουνιτικό τόξο στην Υεμένη και να λεηλατήσει το σουνιτικό Ισλαμικό Κράτος κατά μήκος του σιιτικού τόξου. Φαίνεται ότι το βόρειο τόξο ίσως υποστεί περαιτέρω ρήξη. Υπάρχουν αναφορές ότι οι δυνάμεις του Άσαντ «πνέουν τα λοίσθια» και ίσως σύντομα διαλυθούν. Μία τέτοια εξέλιξη θα είχε τις εξής συνέπειες:
1) Η Συρία θα χωριζόταν σε εθνοτικούς/ θρησκευτικούς θύλακες και θα εξαφανιζόταν ως κρατική οντότητα. Η σουνιτική πλειοψηφία θα φιλοξενούσε μία ποικιλία αντιμαχόμενων παρατάξεων, συμπεριλαμβανομένου και του Ισλαμικού Κράτους, του μετώπου της Αλ Νούσρα (παρακλάδι της Αλ Κάιντα) και άλλων παρατάξεων, μερικές εκ των οποίων είναι σύμμαχοι της Δύσης και/ ή των σουνιτικών κρατών. Η μειονότητα των Αλεβιτών θα προσπαθούσε να προστατευθεί με την βοήθεια των Ιρανών. Οι Κούρδοι θα εντάσσονταν στο Ιρακινό Κουρδιστάν.
2) Η Χεζμπολάχ θα κινούταν προς τον θύλακα των Αλεβιτών για να συμβάλλει στην προστασία του. Μερικές από τις δυνάμεις της θα επέστρεφαν στον Λίβανο. Η πολιτική και προσφυγική κρίση του Λιβάνου θα κλιμακωνόταν και ίσως να εξαφανιζόταν ως κράτος και να χωριζόταν σε εθνοτικούς/ θρησκευτικούς θύλακες, συμπεριλαμβανομένων των Σουνιτών, Σιιτών, Χριστιανών και Δρούζων. Σουνίτες, Χριστιανοί και Δρούζοι θα έμεναν μεταξύ των Αλεβιτών του Βορρά και της Χεζμπολάχ στον Νότο. Οι εναπομείναντες του λιβανέζικου στρατού, βαριά οπλισμένοι από την Σαουδική Αραβία και τις ΗΠΑ θα δρούσαν ως πολιτοφυλακή του μη σιιτικού θύλακα.
3) Η Χεζμπολάχ μπορεί να πάρει εντολή από τους Ιρανούς αρχηγούς της να προκαλέσει μία διάσπαση, με επίθεση στο Ισραήλ με ρουκέτες από τον Λίβανο και τα υψίπεδα Γκολαν. Η απάντηση των Ισραηλινών θα ήταν μαζική και όλο αυτό θα οδηγούσε σε μία ακόμα πιο σοβαρή προσφυγική κρίση, συντρίβοντας τις διεθνείς ανθρωπιστικές προσπάθειες. Μία άμεση εμπλοκή των ιρανικών δυνάμεων θα τους έβαζε σε μετωπική σύγκρουση με το Ισλαμικό Κράτος. Οι συμμαχικοί βομβαρδισμοί του Ισλαμικού Κράτους προφανώς θα συνεχίζονταν και το Ιράν με τους συμμάχους του θα επωφελούταν.
Με συμμάχους την Αίγυπτο, την Ιορδανία και την «νέα φιλική» Σαουδική Αραβία στα νότια και ανατολικά σύνορα, το Ισραήλ θα μπορούσε να συγκεντρώσει στρατιωτική δύναμη στα βόρεια.
Πριν από την επανέναρξη των συζητήσεων μεταξύ των έξι δυνάμεων και του Ιράν στις 30 Ιουνίου, ο χάρτης της Μέσης Ανατολής μπορεί να έχει επανασχεδιαστεί. Αυτό είναι πιθανό να προκαλέσει πιο επιθετική συμπεριφορά εκ μέρους του Ιράν. Αν και μία τέτοια συμπεριφορά δεν θα επηρέαζε την κυβέρνηση Ομπάμα, που είναι δεσμευμένη στο να πραγματοποιήσει οποιουδήποτε είδους συμφωνία με το Ιρανικό καθεστώς, θα μπορούσε να προκαλέσει δεύτερες σκέψεις σε κάποιες χώρες (για παράδειγμα στην Γαλλία) ή ακόμα και να προκαλέσει μία άρνηση υπογραφής της συμφωνίας.
Σε αυτό το σημείο, με όλα τα στοιχήματα να είναι ανοιχτά , το Ιράν θα αφοσιωθεί στις περιφερειακές αναταραχές και στην επίτευξη πυρηνικής δυνατότητας. Η επόμενη Ισραηλινή κυβέρνηση μπορεί να θέλει να συγκεντρωθεί στα εσωτερικά της , αλλά δεν θα της επιτραπεί να το κάνει.
http://atimes.com/2015/05/the-middle-east-map-may-be-redrawn-before-iran...
