Καλημέρα σας, πρέπει να παραδεχθώ ότι είμαι θύμα της εκπαίδευσής μου -
ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον- τσίγκλαγε ο Δάσκαλος τους πιτσιρικάδες και τις πιτσιρίκες στο σχολείο μου και μας πέταγε όλους στα βαθειά,
για να μάθουμε εξ απαλών ονύχων ότι η ελευθερία δεν χαρίζεται, αλλά κατακτιέται. Σκληρό ραβδί ο Δάσκαλος, δεν κώλωνε μπροστά στον πολυθρύλητο
εύθραυστο ψυχισμό των παιδιών, αλλά από νωρίς τα
μάθαινε πώς να
αντιμετωπίσουν αυτά που αργότερα πολύ θα ήθελε να τα μάθει να
κάνουν ή να
είναι
ο χωροφύλακας κι ο λοχίας, ο κύριος προϊστάμενος και ο θεός Κόνανος. Κι
έτσι έμαθα να επιμένω ακόμα κι αν ξεχωρίζω, και αν ξεχωρίζω να ξεχωρίζω
ταπεινά, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Υστερα μ’ έκανε και το ΚΚΕ σταχανοβίτη
κι έτσι, αντί να απολαμβάνω σήμερα τα δεκατάκια μου, είπα να συνεχίσουμε
την κουβέντα, διότι οι μέρες είναι και φορτωμένες και φορτισμένες. Μια
γνώμη λοιπόν παραπάνω, εν προκειμένω της αφεντιάς μου, δεν θα βλάψει.
Η κυβέρνηση
κάνει τα πρώτα της βήματα. Ούτε μαρς πάει, ούτε τσάμικο χορεύει,
μάλιστα πλαγιοδρομεί, κάνει μπρος, κάνει και πίσω. Ο κόσμος, οι πολίτες
παρακολουθούν και περιμένουν, οι εξ αυτών αριστεροί, εμείς - πολλοί
ανυπομονούν, ερμηνεύουν, προδικάζουν και κάποιοι ήδη ανησυχούν. Θεμιτά
όλα αυτά. Αλλωστε και εις ό,τι αφορά την κοινωνία και εις ό,τι αφορά
ιδιαιτέρως την Αριστερά οι ανησυχίες, η κριτική, ο προβληματισμός είναι
εκ των ων ουκ άνευ και τα σα εκ των σων! αλλέως πώς, στα οστεοφυλάκια.
Κάθε μέρα,
αυτό το πυκνό σε τεκταινόμενα διάστημα, συμβαίνουν γεγονότα που πάνω
απ’ το κεφάλι τους οι αητοί πετούν δεξιά κι άλλα γεγονότα που από πάνω
τους οι αητοί πετούν ζερβά. Οταν, ας πούμε, ο κ.
Βαρουφάκης ομιλεί για
«δημιουργική αμφισημία» οι αητοί τρελαίνονται και γίνεται ο ουρανός τσίρκο. Δεν είναι το ίδιο όμως όταν η κυρία
Ζωή Κωνσταντοπούλου ομιλεί για
αναζήτηση των ενόχων περί το Μνημόνιο. Ή όταν αναγγέλλει ότι θα
εξετασθεί η νομιμότης του χρέους. Ή ότι θα προωθηθεί η
διεκδίκηση των Γερμανικών Πολεμικών Επανορθώσεων. Καμμιά
«δημιουργική αμφισημία», καμμιά «ασάφεια». Θα μου πείτε, οι «ασάφειες»
που επικαλείται ο κ. Βαρουφάκης είναι από χέρι προς θάνατον; Οχι
απαραιτήτως. Αν, λόγου χάριν, η
ασάφεια για το
αφορολόγητο ως τις 12.000 ευρώ καθίσει απ’ τη δική μας πλευρά της πλάστιγγας κι όχι απ’ την πλευρά των «τριών θεσμών», τότε
έχει καλώς. Αν όχι, τότε έχει
πολύ κακώς.
Και
αυτό ακριβώς είναι το ερώτημα που τίθεται πλέον.
Τι θα μπορέσει και
πώς
θα το καταφέρει η κυβέρνηση να εξασφαλίσει για τους Ελληνες στο δίμηνο 1
και στο δίμηνο 2 που μας μένουν έως την καταληκτική συμφωνία με τους
Εταίρους. Και ακόμα περισσότερο: με αυτήν την καταληκτική συμφωνία,
θα ανακτά η χώρα το
Αυτεξούσιόν της και την
Ασυλία της;
Το μόνον όπλο που διαθέτει η κυβέρνηση για να πετύχει αυτόν τον σκοπό είναι ο
λαός. Η
δύναμη του λαού.
Ο οποίος δείχνει να εμπιστεύεται τις προθέσεις της και να αγωνιά για τις ικανότητές της.
Συνεπώς, η κυβέρνηση πρέπει να βγει απ’ την
επικοινωνιακή πεπατημένη. Πρέπει να απευθύνονται οι υπουργοί
κατευθείαν
στον λαό. Να τον ενημερώνουν οι ίδιοι για τους στόχους, τους τρόπους,
τα μέσα, τις δυσκολίες και τις επιτυχίες. Οι άλλοι προσπαθούσαν να
κάνουν τον λαό
συνένοχο, η κυβέρνηση εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας πρέπει να τον κάνει
συμμέτοχο. Συνεπώς,
υπεκφυγές
κι ευφημισμοί του στυλ
«ισορροπία μεταξύ ευελιξίας και δικαιοσύνης»
δεν έχουν θέση στο γλωσσάρι του ΣΥΡΙΖΑ, τη σκέψη και το ήθος του. Οπως
και να ’χει, ο κόκορας δεν έχει ακόμα καλά-καλά λαλήσει, ούτε καν τα
πρώτα νομοσχέδια δεν έχουν έρθει στη Βουλή, όμως Κυριακή κοντή γιορτή. Η
διαπραγμάτευση συνεχίζεται, η
διακυβέρνηση πρέπει να αρχίσει.
Αν μη τι άλλο,
για τον φόβο του ΚΚΕ! Το οποίον, προς δόξαν της επαναστατικής
εγρήγορσης, πριν αλέκτορα φωνήσαι κατεβάζει τον λαό στο Σύνταγμα για να
δείξει στους Γερμαναράδες ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει, δεν μας τρομάζει
εμάς η επιστροφή της ακροδεξιάς Δεξιάς. Εξάλλου, υπό μιαν έννοια η Δεξιά
δεν έφυγε ποτέ, μιας κι αυτή η Αριστερά δεξιά είναι. Των μονοπωλίων,
της διαπλοκής και της υποτέλειας. Μεγάλο το δίκιο σας, σύντροφοι, και
τώρα που έχω δέκατα σάς το αναγνωρίζω. Μόνον κρατηθείτε λίγο, μην
εκτιθέμεθα! Μην κακαρίζετε χαιρέκακα, αφήστε πρώτα να παλουκώνουν τους
δεξιούς Συριζαίους οι Γερμαναραίοι στις γειτονιές και τα περάσματα κι
ύστερα χτυπήστε επινίκιες τις κατσαρόλες της πικρής σας δικαίωσης.
Ξέρατε εσείς,
που δεν βάλατε πλάτη στην προσπάθεια να είναι τώρα όλα αλλιώς,
ότι τίποτα σ’ αυτήν τη ζωή, πάρεξ τα βάσανα του καπιταλισμού, δεν
οδηγούν στην έλευση του σοσιαλισμού. Και έτσι ήρθε ο καιρός. Μετά τις
χιλιάδες
τίμιες διαδηλώσεις των κομμουνιστών στο Σύνταγμα, να κάνουν οι επίγονοί τους και την πρώτη
διαδήλωση κατσαρόλας. Αλίμονο...
