Οποιος νομίζει ή ισχυρίζεται ότι η (ολιγόωρη, έστω) εισβολή στο
έδαφος της Συρίας 600 Τούρκων κομάντος, με περισσότερα από 100
θωρακισμένα οχήματα και ισχυρή εναέρια υποστήριξη, είχε να κάνει με τη
σωτηρία του ιερού για τους Οθωμανούς μαυσωλείου του Σουλεϊμάν Σαχ και
την απομάκρυνση των στρατιωτών που το φυλάσσουν εδώ και μήνες, ασφαλώς
έχει άγνοια τόσο των επιδιώξεων της Άγκυρας όσο και των τεράστιων
γεωπολιτικών ανακατατάξεων που συντελούνται στην ευρύτερη περιοχή.
Όποιος, επίσης, νομίζει ότι οι τουρκικές δυνάμεις εισβολής επέλεξαν να
περάσουν μέσα από το μισοκατεστραμμένο από τις συγκρούσεις με τους
«τζιχαντιστές» Κομπάνι επειδή ήταν ο πιο... σύντομος δρόμος για να
φτάσουν στο ιερό μνημείο, απλώς δεν έχουν καταλάβει τίποτα από την αξία
των συμβολισμών και της επίδειξης δύναμης στη γεωπολιτική σκακιέρα.
Εκτός αν είναι τυχαίο και το γεγονός ότι τα όσα συνέβαιναν
παρακολουθούσε σε απευθείας μετάδοση από το κέντρο επιχειρήσεων ο
πρωθυπουργός, Αχμέτ Νταβούτογλου, μιμούμενος τον Μπαράκ Ομπάμα και τους
επιτελείς του στην επιχείρηση εκτέλεσης του Οσάμα μπιν Λάντεν...Καθώς όμως τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει, ας ψάξουμε για την πραγματική αιτία που οδήγησε την Άγκυρα και προσωπικά τον Ταγίπ Ερντογάν σε αυτή την απόφαση. Η οποία, για να λέμε την αλήθεια, δεν είναι ούτε μυστική ούτε περίπλοκη: Την ώρα που οι Αιγύπτιοι βομβαρδίζουν τη Λιβύη, οι Σαουδάραβες και οι Ιορδανοί κάνουν το ίδιο στο Ιράκ και τη Συρία, το Ιράν διεκδικεί τον έλεγχο του Λιβάνου και της Υεμένης, οι Δυτικοί κάνουν ανοίγματα στον Άσαντ και προσπαθούν να επιβάλουν ένα ελεγχόμενο καθεστώς στη Λιβύη, ενώ οι Κούρδοι συνεχίζουν να κάνουν όνειρα ανεξαρτησίας και δικού τους κράτους (ειδικά μετά την εποποιία του Κομπάνι, όπου καθοριστικό ρόλο έπαιξε το ΡΚΚ...), η Τουρκία έχει κάθε λόγο να... κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα. Και γι' αυτό, προσπαθεί να υπενθυμίσει τη στρατιωτική της ισχύ και να δηλώσει παρούσα στις εξελίξεις, με κάθε τρόπο -κάνοντας, πρακτικά, ό,τι και το Ισραήλ όταν (μάλλον απρόσμενα) εισέβαλε στη Γάζα, το καλοκαίρι του 2014.
Η δυναμική αντίδραση θεωρήθηκε επιβεβλημένη από την Άγκυρα για δύο ακόμη λόγους: Πρώτον, επειδή το «χαρτί» που επιχείρησε να παίξει με το Ισλαμικό Κράτος όχι απλώς δεν της βγήκε, αλλά μάλλον αποδείχθηκε μπούμερανγκ, τόσο ουσιαστικά όσο και επικοινωνιακά, υπονομεύοντας τις φιλοδοξίες της να παίξει ηγετικό ρόλο στον αραβικό κόσμο. Και δεύτερον, διότι πληθαίνουν τα μηνύματα ότι οι εταίροι και σύμμαχοί της στη Δύση, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, της παίζουν βρόμικο παιχνίδι σε διάφορες χώρες -όπως, για παράδειγμα, στη Λιβύη: Χθες, για του λόγου το αληθές, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών κατηγόρησε ευθέως την διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση (η άλλη ελέγχεται και από τους ακραίους ισλαμιστές...) ότι προσπαθεί να αποκλείσει τις τουρκικές επιχειρήσεις από τη χώρα, φτάνοντας να ακυρώσει ακόμη και τα συμβόλαια που έχουν υπογραφεί μέχρι σήμερα.
Με τον τρόπο αυτό και καθώς η Άγκυρα τα έχει ήδη «σπάσει» με το νέο καθεστώς του Καΐρου -ο Ερντογάν είχε ποντάρει τα ρέστα του στη συμμαχία με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, που είναι πλέον εκτός νόμου- είναι φανερό ότι η επιρροή της πρακτικά εκμηδενίζεται στις χώρες του Μαγκρέμπ. Εάν δε πάθει ανάλογο στραπάτσο και στη Μέση Ανατολή, τότε ο κλοιός σφίγγει επικίνδυνα γύρω από την Τουρκία -της οποίας η οικονομία, παρεμπιπτόντως, θεωρείται φούσκα...,http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26533&subid=2&pubid=113465424
