Πόσο δύσκολο να μείνεις πιστός στις λέξεις
πόσους μύθους χρειάζεται
για ν’ αντέξεις την αλήθεια;
Γιάννης Φίλης, «Μεταφορές του απογεύματος».
Η αναδιάταξη του ευρω-καπιταλισμού (και όχι μόνο λόγω παγκοσμιοποίησης) θέτει επιπλέον των δημοσιονομικών δυσκολιών κι ένα επιπλέον στρατηγικό δίλημμα: Μπορεί μια αριστερή κυβέρνηση σε μια μικρή χώρα να επιβιώνει, να θέτει εθνικούς όρους ανάπτυξης στους μεγάλους παίκτες, να ανοιχτεί σε συμμαχίες εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης;
Αν η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι αρνητική, τότε το πιο έντιμο πολιτικά θα ήταν τα αριστερά (πολλώ μάλλον τα κομμουνιστικά) κόμματα να αρκούνται σε μια μεγαλόστομη κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, να επιδίδονται σε μια έντονη ακτιβιστική δραστηριότητα και –ίσως– να εκλέγουν έναν δικό τους δήμαρχο για να προσπαθήσει σε μικροκλίμακα να προβεί σε κάποιες συμβολικές κινήσεις «ανεξαρτητοποίησης». Αν, αντίθετα, η απάντηση είναι θετική, τότε όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που πιστεύουν σ’ αυτό το εθνικό εγχείρημα πρέπει να συστρατευθούν (η καθεμιά με τον δικό της τρόπο και ρόλο).
Η πρόσφατη απόφαση του Eurogroup μπορεί να διαβαστεί ή και να «ζυγιστεί» με διαφορετικά εργαλεία πολιτικής σκέψης. Το ζήτημα δεν είναι όμως η επιβεβαίωση της απόλυτης συνέπειας ή της σχετικής υποχώρησης αλλά να κρίνει κανείς –έξω από το πλαίσιο της κομματικής, ιδεολογικής ή προσωπικής δικαίωσης– αν η κατεύθυνση είναι σωστή (κι όχι αν κάθε βήμα προς το πλάι είναι «κωλοτούμπα»).
Η τακτική της κυβέρνησης είχε και έχει στοιχεία συνετής διαχείρισης της κρίσης, ορθολογισμού, πραγματισμού, στάθμισης κινδύνων, υπερήφανης στάσης. Φτάνουν όλα αυτά για να αλλάξεις με μια κίνηση τις ισορροπίες και τις συμμαχίες στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Προφανώς και όχι. Χρειαζόταν τότε η όλη προσπάθεια; Προφανώς και ναι. Ολοι μέτρησαν τις δυνάμεις τους. Ολοι κέρδισαν χρόνο. Ολοι θ’ αναζητήσουν νέα επιχειρήματα, νέους φίλους, νέες λύσεις. Και το κυριότερο: η Ελλάδα καταγράφηκε ως σοβαρός και τολμηρός παίκτης στο «γήπεδο» κι όχι «στ’ αποδυτήρια».
Ανεξάρτητα από τις απόψεις του καθενός, δεν είναι η ώρα του απολογισμού. Εχουμε πολύ δρόμο –στο κοινωνικό κράτος δικαίου στο εσωτερικό και στο διπλωματικό πεδίο στο εξωτερικό– για να δείξουμε ότι η Ελλάδα θέλει και η Αριστερά μπορεί ν’ αλλάξει τη μοίρα μας.
πόσους μύθους χρειάζεται
για ν’ αντέξεις την αλήθεια;
Γιάννης Φίλης, «Μεταφορές του απογεύματος».
Η αναδιάταξη του ευρω-καπιταλισμού (και όχι μόνο λόγω παγκοσμιοποίησης) θέτει επιπλέον των δημοσιονομικών δυσκολιών κι ένα επιπλέον στρατηγικό δίλημμα: Μπορεί μια αριστερή κυβέρνηση σε μια μικρή χώρα να επιβιώνει, να θέτει εθνικούς όρους ανάπτυξης στους μεγάλους παίκτες, να ανοιχτεί σε συμμαχίες εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης;
Αν η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι αρνητική, τότε το πιο έντιμο πολιτικά θα ήταν τα αριστερά (πολλώ μάλλον τα κομμουνιστικά) κόμματα να αρκούνται σε μια μεγαλόστομη κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, να επιδίδονται σε μια έντονη ακτιβιστική δραστηριότητα και –ίσως– να εκλέγουν έναν δικό τους δήμαρχο για να προσπαθήσει σε μικροκλίμακα να προβεί σε κάποιες συμβολικές κινήσεις «ανεξαρτητοποίησης». Αν, αντίθετα, η απάντηση είναι θετική, τότε όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που πιστεύουν σ’ αυτό το εθνικό εγχείρημα πρέπει να συστρατευθούν (η καθεμιά με τον δικό της τρόπο και ρόλο).
Η πρόσφατη απόφαση του Eurogroup μπορεί να διαβαστεί ή και να «ζυγιστεί» με διαφορετικά εργαλεία πολιτικής σκέψης. Το ζήτημα δεν είναι όμως η επιβεβαίωση της απόλυτης συνέπειας ή της σχετικής υποχώρησης αλλά να κρίνει κανείς –έξω από το πλαίσιο της κομματικής, ιδεολογικής ή προσωπικής δικαίωσης– αν η κατεύθυνση είναι σωστή (κι όχι αν κάθε βήμα προς το πλάι είναι «κωλοτούμπα»).
Η τακτική της κυβέρνησης είχε και έχει στοιχεία συνετής διαχείρισης της κρίσης, ορθολογισμού, πραγματισμού, στάθμισης κινδύνων, υπερήφανης στάσης. Φτάνουν όλα αυτά για να αλλάξεις με μια κίνηση τις ισορροπίες και τις συμμαχίες στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Προφανώς και όχι. Χρειαζόταν τότε η όλη προσπάθεια; Προφανώς και ναι. Ολοι μέτρησαν τις δυνάμεις τους. Ολοι κέρδισαν χρόνο. Ολοι θ’ αναζητήσουν νέα επιχειρήματα, νέους φίλους, νέες λύσεις. Και το κυριότερο: η Ελλάδα καταγράφηκε ως σοβαρός και τολμηρός παίκτης στο «γήπεδο» κι όχι «στ’ αποδυτήρια».
Ανεξάρτητα από τις απόψεις του καθενός, δεν είναι η ώρα του απολογισμού. Εχουμε πολύ δρόμο –στο κοινωνικό κράτος δικαίου στο εσωτερικό και στο διπλωματικό πεδίο στο εξωτερικό– για να δείξουμε ότι η Ελλάδα θέλει και η Αριστερά μπορεί ν’ αλλάξει τη μοίρα μας.
- ΥΓ. 1: Χωρίς γεωπολιτική προστασία σ’ ένα ασταθές περιβάλλον, πώς ακριβώς νοείται η άσκηση πολιτικής υπέρ του λαού και του τόπου;
- ΥΓ. 2: Ούτε «εμείς» έχουμε πάντοτε δίκιο ούτε «αυτοί» έχουν πάντοτε άδικο. Αυτή η διαπίστωση δεν είναι υποχώρηση από συνθήματα, αλλά αναγόρευση του μελετημένου συμβιβασμού ως δύναμη (κι όχι ως αδυναμία).
- ΥΓ. 3: Το τι είναι «πρόοδος» και τι «οπισθοδρόμηση» δεν κρίνεται εφάπαξ. Η ιστορική καμπή, το «αριστερό συμβάν» κατά Κ. Τσουκαλά, θα κερδίζει πόντους στον λαό και θα χάνει πόντους στους εχθρούς του λαού κάθε στιγμή για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
- ΥΓ. 4: Η υπεύθυνη πολιτική δεν είναι μια απατηλή ψευδαίσθηση της πραγματικότητας, αλλά η ίδια η πραγματικότητα ιδωμένη μέσα από τα μάτια της Αριστεράς.
