Τα παραπάνω συνιστούν ταυτόχρονα εξαίρεση και παράδοξο. Εξαίρεση σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κοινωνίες, όπου πλειοψηφικά υπάρχει είτε θετική είτε παθητική αποδοχή της Παγκοσμιοποίησης ως πραγματικότητας που δεν αφήνει περιθώρια για κοινωνικού χαρακτήρα τομές και ανατροπές, ούτε καν για διορθωτικές κινήσεις. Παράδοξο διπλό:
Πρώτον, γιατί με παρόμοια ποσοστά καταξίωσης των ιστορικών ιδεολογικών και προγραμματικών αναφορών της Αριστεράς η Μέρκελ κλείνει δέκα χρόνια στην Καγκελαρία. Η απάντηση εμπεριέχεται στη στρατηγική του SPD επί Σρέντερ, που έκανε οδυνηρές διαρθρωτικές αλλαγές, πλήρωσε υψηλό πολιτικό κόστος, αλλά ταυτόχρονα εξανάγκασε τους Χριστιανοδημοκράτες να συνυπογράψουν την ελεγχόμενη και ισορροπημένη μεταρρυθμιστική προσαρμογή. Έτσι δέθηκε η Συμμαχία που έδωσε τον πρώτο ( 2005-9) και το δεύτερο από το 2013 και μετά Μεγάλο Συνασπισμό, επιλογή που παγώνει μια εναλλακτική Συμμαχία Σοσιαλδημοκρατών - Πρασίνων - Linke που από ό,τι φαίνεται από τις παραπάνω δημοσκοπήσεις έχει μια πολύ ισχυρή λαϊκή βάση νομιμοποίησης. Σε κάθε περίπτωση με βάση τα ευρήματα, η εναλλακτική αυτή τριπλή συμμαχία παραμένει ανοικτή προοπτική.
Δεύτερον, γιατί η παραπάνω ισχυρή καταγραφή αριστερών ευαισθησιών και ανακλαστικών στην κοινωνία της Γερμανίας συμπίπτει με μια σκληρή πλειοψηφική στάση υπέρ της λιτότητας στην υπόλοιπη Ευρωζώνη, υπέρ της σκληρής πίεσης στις χώρες που δεν προσαρμόζονται στις συνταγές των Μέρκελ - Σόιμπλε.
Εδώ να υπενθυμίσουμε ότι παρόμοια αντίφαση είχε παρουσιασθεί τις παραμονές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου: Τότε το SPD και τα Συνδικάτα προχωρούσαν επιτυχώς στη μετατροπή μιας δυναμικής κοινωνικής βάσης σε πολιτική πλειοψηφία και ταυτόχρονα υιοθετούσαν σκληρές εθνικιστικές θέσεις στην εξωτερική πολιτική. Εθνικιστικές μεν, αλλά με αριστερό άλλοθι, με κλασικό παράδειγμα την Τσαρική Ρωσία και το αυταρχικό ημιφεουδαρχικό καθεστώς της που επέτρεπε σε έναν αριστερό να είναι συνεπής με την κομματική του ιδεολογία και ταυτόχρονα υποδειγματικός πατριώτης.
Παρόμοια εξειδίκευση της χειραγώγησης της κοινής γνώμης υπάρχει και σήμερα: Ο ακροδεξιός, ο σκληρός Βαυαρός δεξιός, ο κεντροδεξιός Χριστιανοδημοκράτης μπορούν να πιστεύουν με διαφορετική ένταση ότι η διαφθορά και η οκνηρία είναι στο DNA των σπάταλων και ανεύθυνων λαών του Νότου, που είναι και αγνώμονες γιατί μέμφονται τη χώρα που τους δανείζει για να αποφύγουν τη χρεοκοπία.
Ο αριστερός ψηφοφόρος από την Linke μέχρι το SPD έχει την επιλογή να πιστεύει ότι δεν πρέπει να χρηματοδοτούνται ανεξέλεγκτα χώρες-Δημοκρατίες της Μπανάνας που τις ελέγχουν ολιγάρχες και μαφιόζοι, που ελάχιστα διαφέρουν από τη οικονομική ελίτ στην μετακομμουνιστική Ρωσία και Ανατολική Ευρώπη.
Η συλλογική μνήμη είναι πάντοτε αυθαίρετη και επιλεκτική και ουδείς σήμερα στη Γερμανία θυμάται ή θέλει να θυμάται πως η Μέρκελ εξόντωσε πολιτικά πρώτα τον Κολ και μετά τον Σόιμπλε, διαρρέοντας καυτές αποκαλύψεις για τα μαύρα κομματικά ταμεία των Χριστιανοδημοκρατών, όπου -ω της εκπλήξεως- οι έντιμοι και εργατικοί Γερμανοί επιχειρηματίες θύμιζαν τους κακούς ολιγάρχες του Νότου.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Κύπρου, όπου η πρωτοφανής αντιμετώπιση των καταθετών και οι αστυνομικού ανακριτικού τύπου πρωτοφανείς εκβιασμοί του Σοσιαλδημοκράτη Ασμουσεν στον πρόεδρο Αναστασιάδη παρουσιάσθηκαν ως εισβολή αδιάφθορων Ευρωπαίων ράμπο σε σκοτεινό άντρο της μαφίας.
Πλην Βερολίνου
Τα παραπάνω συνιστούν ταυτόχρονα εξαίρεση και παράδοξο. Εξαίρεση σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κοινωνίες, όπου πλειοψηφικά υπάρχει είτε θετική είτε παθητική αποδοχή της παγκοσμιοποίησης ως πραγματικότητας, που δεν αφήνει περιθώρια για κοινωνικού χαρακτήρα τομές και ανατροπές, ούτε καν για διορθωτικές κινήσεις.-Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
