Του Δρα Γιάννου Χαραλαμπίδη
- Δεν μας θέλει κανείς, δεν μας αγαπά κανείς, είμαστε αδύναμοι και μικροί, άρα…
- Πώς και γιατί σκοτώνουν την ΕΕ, τη Ρωσία, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, την άμυνα, τις παραμέτρους αλλαγής συντελεστών ισχύος, στρατηγικής και στόχου
- ΠΟΙΑ κενά έχει η σύγκλιση Χριστόφια-Ταλάτ για το φυσικό αέριο και γιατί η θέση του Αβέρωφ για τον μη ρόλο της ΕΕ αποκλίνει από την πραγματικότητα;
Το «Μπαρμπαρός» θα συνεχίσει ανενόχλητο τις βόλτες του εντός της Κυπριακής ΑΟΖ. Το έχουμε καταγράψει πολλάκις και φορτικά: Εφόσον δεν έχουμε ισχύ και εφόσον δεν υπάρχει πρόθεση για την οικοδόμηση αποτρεπτικής στρατηγικής, δεν έχουμε τύχη. Θα γίνονται άγαρμπες κινήσεις τακτικής, όπως αυτήν στην οποία προέβη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης, στις 5 του μήνα.
Ο Κύπριος Πρόεδρος θέλησε «να αποκλιμακώσει την ένταση» και να ανοίξει παράθυρο στις συνομιλίες αποδεχόμενος, εμμέσως πλην σαφώς, τη συζήτηση του φυσικού αερίου στις συνομιλίες, εφόσον δοθούν χάρτες επί του εδαφικού και εφόσον φτάσουμε σε ακτίνα λύσης.
Όμως οι Τούρκοι κατανοούν ότι οι κινήσεις αυτές είναι τακτικής και αποδεικνύουν τη διπλωματική και στρατιωτική μας αδυναμία. Η Τουρκία, εφόσον δεν έχει κόστος και εφόσον η πολιτική μας δεν είναι στραμμένη προς αυτήν την κατεύθυνση, δεν έχει κανένα λόγο να υποχωρήσει.
Χωρίς συμμάχους
Υπό αυτές τις συνθήκες, ορθό θα ήταν να βάλουμε τα πράγματα σε τάξη και να προβούμε σε ανάλυση και συμπεράσματα. Γινόμαστε συγκεκριμένοι: Από κύκλους του Προέδρου έγινε διαρροή προς τα ΜΜΕ, ότι η κίνηση του Προέδρου έγινε επειδή έχουμε ξεμείνει από συμμάχους και ότι πρέπει να αποδείξουμε γι' άλλη μια φορά ότι είναι η Τουρκία εκείνη που δεν θέλει λύση.
Ελέχθη, περίπου, ότι μόνο το Ισραήλ και η Αίγυπτος είναι στο πλευρό μας με τον τρόπο που θέλουμε. Άρα δεν έχουμε άλλη επιλογή, παρά να βρούμε τρόπο επιστροφής στις συνομιλίες. Επί τούτων σημειώνουμε τα ακόλουθα: Καλά, τον Οκτώβριο του 2014, όταν λαμβάνονταν αποφάσεις περί της πρόκλησης κόστους επί της Τουρκίας κατά τρόπον ομόφωνο από το Εθνικό Συμβούλιο, δεν είχε γίνει εκτίμηση της κατάστασης;
Και το λέμε αυτό διότι, αφενός, τώρα προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι, λόγω ISIS έχει αναβαθμιστεί ο ρόλος της Τουρκίας σε σχέση και με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, και άρα κάποιοι εκ των «καλών μας εταίρων», όπως οι Γάλλοι και άλλοι, ακόμη και οι Ιταλοί, δεν μας δίδουν τη στήριξη που θα θέλαμε.
Μα καλά, δεν είναι ο ίδιος ο Υπουργός Εξωτερικών Ι. Κασουλίδης και άλλοι αξιωματούχοι, από τον κ. Λακκοτρύπη ώς τον κ. Φωκαΐδη, που αναφέρονται στην αναβάθμιση του γεωπολιτικού και γεωστρατηγικού μας ρόλου λόγω του φυσικού αερίου και της συμμετοχής μας στον πόλεμο κατά της ISIS, ως αποτέλεσμα των διευκολύνσεων που δίδουμε από ξηρά, θάλασσα και αέρα στις συμμαχικές δυνάμεις;
Πώς η Τουρκία παίρνει ανταλλάγματα κι εμείς απομονωνόμαστε και σε επίπεδο ΕΕ, χωρίς να μας βάζουν αφτί οι ΗΠΑ; Δεν είναι ο Αμερικανός Αντιπρόεδρος που είπε ότι είμαστε στρατηγικός εταίρος της χώρας του; Πώς από εταίροι μετατραπήκαμε σε κομπάρσους;
Όχι μόνο στις σχέσεις μας με τις ΗΠΑ αλλά και στις σχέσεις μας με ισχυρά κράτη της ΕΕ. Βεβαίως, προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι ο τακτικός ελιγμός του Προέδρου είχε ως στόχο να αποδείξει ότι θέλουμε λύση. Ερώτημα: Πόσες φορές να αποδείξουμε ότι επιδιώκουμε λύση;
Αυτό και αν σημαίνει παταγώδη αποτυχία! Ερώτημα νέο: Και τώρα, επειδή έχει γίνει αυτή η κίνηση από τον Πρόεδρο, κατανόησε η διεθνής κοινότητα ότι θέλουμε λύση, ή εκτιμήθηκε η στάση μας; Ας είμαστε σοβαροί… Εάν όντως μείναμε από συμμαχική βενζίνη, τότε η ευθύνη αρχικά ανήκει στην Κυβέρνηση και μετά στην αντιπολίτευση.
Το μεν ΑΚΕΛ συμπλέει με την Κυβέρνηση, το δε απορριπτικό στρατόπεδο δεν έχει να προτείνει εναλλακτική στρατηγική και στόχο. Δεν πείθει. Κάνει και η απορριπτική πτέρυγα της αντιπολίτευσης το ίδιο λάθος με εκείνο του Προέδρου. Αναλώνεται σε τακτικισμούς.
Οι εγγυήσεις του Άιντα
ΑΠΟ κυβερνητικής πλευράς έγινε ακόμη μια διαρροή αρχικά, η οποία διατυπώθηκε δημόσια στη συνέχεια. Ελέχθη ότι η κίνηση του Προέδρου ήταν σε συνεννόηση με τον Ειδικό Σύμβουλο του ΓΓ των Ην. Εθνών στην Κύπρο κ. Άιντα και τους Αμερικανούς, και ότι δόθηκαν διαβεβαιώσεις ότι η Τουρκία θα έδειχνε ανοχή για να επαναρχίσουν οι συνομιλίες. Παρόλ' αυτά, η Τουρκία, 24 ώρες μετά την προσφορά του Προέδρου, εξέδωσε νέα NAVTEX. Δεν έδειξε καμιά ανοχή! Και δεν έδωσε διέξοδο στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Ερωτήματα, λοιπόν:
Εάν όντως δόθηκαν τέτοιες εγγυήσεις, και η Τουρκία προχώρησε στη νέα NAVTEX, είτε ο κ. Άιντα και οι ΗΠΑ είναι αναξιόπιστοι και μας κοροϊδεύουν, είτε δεν μας λαμβάνουν σοβαρά υπ' όψιν. Ή δεν ελέγχουν την Τουρκία ή δεν τους λαμβάνει υπ' όψιν η Άγκυρα.
Συναφώς δε, γεννάται το εξής νέο ερώτημα: Ακόμη και αν επιστρέψουμε στις συνομιλίες, ποιες προοπτικές λύσης υπάρχουν εκτός από την επιβολή των τουρκικών θέσεων; Και επί τη βάσει ποιας λογικής και ποιας ορθολογιστικής ανάλυσης δηλώνει ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος Νίκος Χριστοδουλίδης ότι οι συνομιλίες πρέπει να επαναρχίσουν, γιατί υπάρχει η προοπτική τελικής και βιώσιμης λύσης;
Αέριο, κυριαρχία και χουβαρνταλίκια
ΥΠΑΡΧΕΙ και μια τρίτη διαρροή από το Προεδρικό, η οποία προωθείται και από το ΑΚΕΛ, και με την οποία είναι σύμφωνος και ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου, ο οποίος αποκλίνει πλήρως από πάγιες θέσεις του κόμματος, ότι η ΕΕ μπορεί να είναι καταλύτης για τη λύση του Κυπριακού: Ότι, δηλαδή, το φυσικό αέριο είναι κίνητρο για τη λύση, καθώς και ότι θα συζητηθεί στο τέλος των συνομιλιών για να πάρουμε περισσότερο έδαφος! Ωραία.
Μέχρι τώρα, το σύνθημα ήταν «εξουσία, στην ουσία κυριαρχία, έναντι εδάφους». Τώρα, αφού έχουμε δώσει τόσα πολλά στην εξουσία χωρίς να πάρουμε ίχνος τουρκικού χάρτου επί του εδαφικού, αρχίζουμε νέα χουβαρνταλίκια. Προσθέτουμε και το φυσικό αέριο στις προσφορές μας, το οποίο, ως κρατικός πλούτος που είναι, οι Τούρκοι το συνδέουν με τα ζητήματα της κυριαρχίας. Και επί τούτου έρχεται το ΑΚΕΛ να προβάλει την ακόλουθη θέση, η οποία υιοθετείται και από την Κυβέρνηση.
Ότι, δηλαδή, πρέπει να επανέλθουμε στη σύγκλιση Χριστόφια-Ταλάτ, που προνοεί ότι το φυσικό αέριο είναι ζήτημα της Κεντρικής Κυβέρνησης. Θεωρητικά και ηχητικά η θέση αυτή έχει θετικό χαρακτήρα. Επί της ουσίας, όμως, υπενθυμίζουμε ότι ο Ταλάτ έλεγε, όπως και ο Έρογλου υποστήριζε -και μάλιστα εγγράφως- ότι οι αρμοδιότητες που δεν καθορίζονται στην Κεντρική Κυβέρνηση εκ των πραγμάτων ανήκουν στα συνιστώντα κράτη.
Εάν, δηλαδή, υπάρχει ασάφεια ως προς τη διαχείριση του φυσικού αερίου και τις εξουσίες της Κεντρικής Κυβέρνησης, τότε η τουρκική πλευρά μπορεί επί τη βάσει του δικού της εσωτερικού συντάγματος, που θα είναι από τυπικής ισχύος ισοϋψές με εκείνο της Κεντρικής Εξουσίας και του ελληνοκυπριακού συνιστώντος κράτους, να ενεργεί όπως τη βολεύει. Στην ουσία, οι Τούρκοι συνδέουν το φυσικό αέριο με την τουρκική υφαλοκρηπίδα και τα θέματα της ΑΟΖ, δηλαδή με την κατανομή των εξουσιών και την κυριαρχία.
Ο κ. Ταλάτ συνέκλινε μεν στο ότι το φυσικό αέριο θα βρίσκεται στην Κεντρική Κυβέρνηση, όμως, επί τη βάσει των εγγράφων που κατέθεσε στις συνομιλίες, η πηγή της εξουσίας, δηλαδή της κυριαρχίας, θα ήταν διπλή και χωριστή.
Για να μπορεί μετά να τεμαχίσει τις εξουσίες της Κεντρικής Κυβέρνησης, να περιορίσει τις αρμοδιότητές της, και να κινηθεί όπως σήμερα ο Έρογλου και η Άγκυρα στη λογική των τριών ή τεσσάρων ΑΟΖ (δυο για τα ισότιμα κρατίδια, μια για την Κεντρική Κυβέρνηση και μια για την Άγκυρα) και της διαχείρισης του φυσικού αερίου υπό τον έλεγχο της Τουρκίας, η οποία θα διαθέτει την ισχύ και θα έχει την πολυτέλεια να επιβάλλει τις θέσεις της όπως και τώρα. Δια πυρός και σιδήρου.
Εφόσον το κάνει τώρα χωρίς να την εμποδίζουν οι ξένοι -όπως παραδέχεται η Κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ- γιατί να μην το κάνει και στη συνέχεια. Ερώτημα: Γιατί η Τουρκία ενεργεί αδιάλλακτα σήμερα; Αφενός διότι διαθέτει ισχύ η ίδια και αφετέρου διότι δεν διαθέτουμε εμείς, καθώς και για άλλον ένα λόγο: Καταφέρνει να συγκλίνει τα συμφέροντά της με τους ισχυρούς, την ώρα που αποτυγχάνουμε εμείς. Ερώτημα νέο: Σε περίπτωση λύσης, θα έχει λιγότερη ή περισσότερη ισχύ η Τουρκία;
Προφανώς περισσότερη, αφού με την ομοσπονδία και με μια Κύπρο αποστρατιωτικοποιημένη θα μπορεί να μας ελέγχει και να ενεργεί όπως θέλει, και να καθορίζει την πολιτική όπως αυτή αντιλαμβάνεται τα συμφέροντά της. Ας μην ξεχνάμε ότι η λύση της ομοσπονδίας θεωρείται από την Τουρκία ως σημαντικό βήμα για την αναθεωρητική της πολιτική και την ανάδειξή της ως περιφερειακής δύναμης.
Πυλώνες επιστροφής στις συνομιλίες και η ΕΕ
Βεβαίως η Άγκυρα, για να μην εξαρτά τους σχεδιασμούς της από τη λύση, δημιουργεί συνεχώς νέα τετελεσμένα στην ΑΟΖ μέσω της ισχύος της, η οποία είναι υπεράνω δικαίου. Εφόσον η Τουρκία δεν έχει κόστος, συνεχίζει τον αμανέ της. Και κόστος δεν έχει όχι διότι δεν υπάρχουν δυνατότητες, αλλά γιατί η πολιτική της Κυβέρνησης, που απολαμβάνει επί της ουσίας τη στήριξη του ΑΚΕΛ, δεν ήθελε την επιβολή κυρώσεων προς την Τουρκία ούτε διεθνώς ούτε σε επίπεδο ΕΕ.
Η ίδια η Κυβέρνηση, διά του Εκπροσώπου της, δήλωνε ότι στρατηγικός στόχος ήταν η επιστροφή στις συνομιλίες, ενώ το μήνυμα προς τις Βρυξέλλες είχε ως εξής: Να δοθούν ηθικά και πολιτικά στηρίγματα σ' εμάς, δηλαδή στην Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά οι αποφάσεις των Οργάνων της ΕΕ, όπως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και Συμβούλιο, να μην παίρνουν θέσεις που θα κλείνουν τις πόρτες και τα παράθυρα στην επανέναρξη των συνομιλιών.
Η τελευταία θέση μεταφράζεται από τους ξένους με την πρακτική αποχή από την επιβολή κυρώσεων, γεγονός που εκλαμβάνεται από την Άγκυρα ως αδυναμία, καθώς και από τους εταίρους μας, και μεταφέρει τις πιέσεις πάνω μας για το άνοιγμα νέων κεφαλαίων, αντί σε βάρος της Τουρκίας. Εφόσον οι Ευρωπαίοι και δη η Δεξιά έκλεισαν την πόρτα της πλήρους ένταξης στην Τουρκία για την επόμενη πενταετία, ειδικώς οι Σοσιαλιστές θέλουν με διάφορα τεχνάσματα να την κρατήσουν ζωντανή.
Και εδώ είναι το λάθος της Κυβέρνησης. Ότι θα έπρεπε επί τη βάσει συμμαχιών, για να κρατηθεί η ενταξιακή πορεία ζωντανή, να ζητηθούν ανταλλάγματα και να γίνει ενεργοποίηση, όχι απλή αναφορά, της αντιδήλωσης της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005, που προνοεί την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία, ως προϋπόθεση συνέχισης των συνομιλιών, για την ειδική σχέση ή την πλήρη ένταξη.
Αλλιώς:
1. Δεν θα είναι δυνατό να μας δεσμεύουν οι κυρώσεις επί της Ρωσίας για τις οποίες πληρώνουμε κόστος, εάν δεν επιβληθούν κυρώσεις στην Τουρκία.
2. Δεν θα επαναρχίσουν οι συνομιλίες, όπως ορθά έλεγε ο Πρόεδρος, εάν δεν τερματιστεί η τουρκική απειλή. Και ποια είναι η απειλή; Δεν αφορά μόνο στην αποχώρηση του «Μπαρμπαρός» από την κυπριακή ΑΟΖ, αλλά και την αποχώρηση του τουρκικού στρατού. Επί τούτου υπάρχουν σχετικά ψηφίσματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για άμεση αποχώρηση του στρατού κατοχής, για να διευκολυνθούν οι συνομιλίες και η λύση. Γιατί η Κυβέρνηση και τα κόμματα δεν ενεργοποιούν τη θέση αυτή; Γιατί δεν τη θέτουν ευθέως στον κ. Άιντα;
3. Δεν θα επαναρχίσουν οι συνομιλίες και δεν θα συνεχιστεί η τουρκική ενταξιακή πορεία, εκτός και αν η Τουρκία εφαρμόσει το Πρόσθετο Πρωτόκολλο και αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Αυτά δεν τα λέμε εμείς. Τα λέει η ΕΕ. Οι εκάστοτε Κυβερνήσεις τις παρόπλισαν για να μη χαλάσει το καλό κλίμα των συνομιλιών ή για να μη θυμώσει η Τουρκία και να μην επαναρχίσουν οι συνομιλίες.
Ποιος λοιπόν εξουδετερώνει τον παράγοντα της ΕΕ; Η ΕΕ ή η πολιτική της εκάστοτε Κυβέρνησης, που επιχειρεί να κατευνάσει την Τουρκία με την ψευδαίσθηση ότι θα γίνει διαλλακτικότερη στο Κυπριακό; Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι πρόδηλο γιατί οι θέσεις του Προέδρου του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου αποκλίνουν από την πραγματικότητα και γιατί έχει ρόλο να διαδραματίσει η ΕΕ στο Κυπριακό.
Το κίνητρο
Υπάρχει μια εργολαβική προσπάθεια, που στοχεύσει στην εξουδετέρωση από τους ημετέρους όλων των προοπτικών αλλαγής στρατηγικής και στόχου. Κάποτε διέδιδαν ότι είναι το Ισραήλ, που δεν θέλει συμφωνία μαζί μας για το φυσικό αέριο, τώρα λένε ότι χάνουμε την ΕΕ, τη Ρωσία, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και όποιον άλλο μας προσφέρει τη δυνατότητα αλλαγών.
Η σιωπηρή πλειοψηφία του λαού διαφωνεί. Και το φυσικό αέριο μπορεί να είναι κίνητρο για την επανενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία, και όχι για διάλυση και διχοτόμησή της σε μια ομοσπονδία δυο ισότιμων συνιστώντων κρατών, όπως υποστηρίζει η πολιτική ηγεσία. Είναι ξεκάθαρο πού οδηγούμαστε.
Η λογική είναι γνωστή: Εφόσον τώρα μας λένε ότι πρέπει να πάμε σε συνομιλίες γιατί ξεμείναμε από συμμάχους, όταν θα προχωρήσουν οι συνομιλίες και θα τεθεί επί τάπητος το φυσικό αέριο, θα μας πουν: Ή δέχεστε τη λύση μιας ομοσπονδίας τουρκικής προελεύσεως, ή φυσικό αέριο γιοκ. Είναι, δε, πρόδηλο ότι δεν θα εμφανίσουν τη λύση με φέσι. Αντίθετα, θα ντύσουν την παράδοση και θα της βάλουν ως φερετζέ μια φουστανέλα, ακόμη και ελληνική σημαία…
