Αργά ή γρήγορα η τρέχουσα διαπραγμάτευση με την τρόικα, τους δανειστές και τους θεσμικούς εταίρους της χώρας, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα ολοκληρωθεί. Το κόστος θα καταμετρηθεί, ως συνήθως θα επιμερισθεί με τρόπο που θα εγείρει σοβαρές επιφυλάξεις για το δίκαιον του πράγματος -τέσσερα χρόνια τώρα το ίδιο συμβαίνει- και η πολιτική τάξη, αλλά και το πολιτικό σώμα, θα επιστρέψουν στις συνήθεις ασχολίες τους... Οι πρώτοι, οι εξ επαγγέλματος ασχολούμενοι με την πολιτική και τα κοινά, θα αναζητούν τους «180» ή τους «121», προκειμένου να δικαιώσουν την αφήγησή τους για το δέον γενέσθαι. Οι δεύτεροι, οι πολίτες, με όση αντοχή ψυχής έχει απομείνει, σε μια κοινωνία καθημαγμένη, θα ετοιμάζονται για τις «γιορτάρες μέρες». Το μνημόνιο, αργά ή γρήγορα, θα εκμετρήσει το ζην. Οι πολιτικές που επέβαλε, ίσως και να μετριασθούν...
Τουλάχιστον για τους πλέον αδύναμους και απροστάτευτους εξ ημών και υμών και οι ουλές στις ψυχές μπορεί και να επουλωθούν, αν και η μνήμη, ως άτι ατίθασο, θα είναι πάντα παρούσα. Εως την επόμενη φορά...
Η χώρα θα κάνει πολλά χρόνια να επανέλθει στην «κανονικότητα». Οχι αυτήν της παραπλανητικής ευμάρειας, της δανειοδοτούμενης κατανάλωσης και της κρατικοδίαιτης-παρασιτικής επιχειρηματικότητας... Αλλά σε μια κανονικότητα που θητεύει στο ήθος πολιτικών και πολιτών, που αρδεύεται από αξίες διαχρονικές, πανανθρώπινες και αναπαλλοτρίωτες. Που αποδέχεται τον ορθολογισμό ως οδηγό πλεύσης και εξορίζει στα «σκοτεινά της Ιστορίας» θεωρίες συνωμοσίας, αλλά και τους εμπνευστές τους...
Η «περιπέτεια του μνημονίου» δεν αποκάλυψε τη χρεοκοπία ενός παραγωγικού μοντέλου, μόνον. Εφερε στον αφρό, κατέστησε ορατό το βαθύ, το τεράστιο έλλειμμα αυτεπίγνωσης, βιωματικής σοφίας, που οδηγεί σε νηφάλια σκέψη, ικανή να καθοδηγήσει σε δράσεις επ’ ωφελεία του συνόλου.
Η ακηδία που επιδείχθηκε για το «κοινό καλό» θα συνοδεύει για πολλά πολλά χρόνια τον βηματισμό της κοινωνίας, πολύ περισσότερο που οι αρμοί της αποδείχθηκαν σαθροί και οι τα πρωτεία κρατούντες είτε ανέτοιμοι για τον ρόλο τους, είτε πολύ κατώτεροι των περιστάσεων... Ο δημόσιος λόγος, με αυτήν την πρωτοφανή οξύτητα του καταγγελτικού ύφους του, συναρθρώθηκε με την αδιανόητη βαρβαρότητα ενεργειών που επιχείρησαν -και φιλοδόξησαν- να υποδυθούν την «πολιτική πράξη».
Από τις κραυγές για «δωσίλογους, Τσολάκογλου, γερμανοτσολιάδες», οργανωμένες μειοψηφίες πέρασαν εύκολα το κατώφλι του ανοικτού μίσους, με αντισυγκεντρώσεις, προπηλακισμούς και εύκολες ασκήσεις εγκληματικού τσαμπουκά σε βάρος κοινωνικά απόκληρων...
Το... καφενείο, από τόπος μαζικής εκτόνωσης και ομαδικής θεραπευτικής ψυχοθεραπείας, εγκαταστάθηκε στο Κοινοβούλιο, όπου η αμετροέπεια των ρητόρων -και της ρητορικής- θα έκαναν και τους τοίχους των ανά την Επικράτεια καφενέδων να κοκκινίσουν από αισχύνη...
Το σίριαλ των ημερών έχει ως πρωταγωνιστές «προδότες και αποστάτες» από τη μια, «υπονομευτές» από την άλλη. Και οι μεν και οι δε, με την ισοπεδωτική ρητορική τους, βλάπτουν την πατρίδα το ίδιο και σωρεύουν απαξία στο πολιτικό σύστημα... Είναι στιγμές βαθιάς απόγνωσης για το παρόν και το μέλλον της Δημοκρατίας, καθώς «μια ορδή βαρβάρων έχουν στήσει το τσαντίρι τους μέσα στο έθνος», στην καρδιά του...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ - dhatz@naftemporiki.gr
