Με απογοήτευση και πικρία βλέπω καθημερινά να κλονίζεται το
οικοδόμημα της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς, των κοινών ουμανιστικών
αξιών, πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η ιδέα και η διαδικασία της ενοποίησης
της Ευρώπης.
Δεν ανήκω στην κατηγορία των ευρωπαίων ουτοπιστών, αλλά στη μεγάλη
κατηγορία των οπαδών της ευρωπαϊκής ιδεολογίας. Για να είμαι πιο σαφής,
πιστεύω βαθιά στην ανάγκη και τη σημασία της Ενωμένης Ευρώπης. Ανήκω στη
γενιά που είχε την τύχη να ζήσει μέρα με τη μέρα μέσα από δυσκολίες,
καθυστερήσεις, μαραθώνιες συνεδριάσεις, λάθη, συνάμα δε και επιτεύγματα
το κτίσιμο της Ευρώπης. Ταγμένος από τα φοιτητικά μου χρόνια στο κίνημα
των φεντεραλιστών και της Ευρωπαϊκής Κίνησης.
Ναι, η δική μου προσέγγιση είναι ιδεαλιστική. Μπορείτε να την πείτε και
οραματική. Πιστεύω εν τούτοις στα ιδανικά μιας άλλης Ευρώπης, της δίκης
μου Ευρώπης.Της Ευρώπης που αποτέλεσε το όραμα και το σταθερό πόλο έλξης εκατομμυρίων πολιτών.
Της Ευρώπης που έθετε σαν όρο και προϋπόθεση συμμετοχής στην ενοποιητική διαδικασία το Δημοκρατικό Πολίτευμα και την Ελευθερία, την κοινότητα αξιών και των πρωταρχικών ιδεών.
Της Ενωμένης Ευρώπης που, πέραν από τους τεχνοκράτες, αγοροκράτες και οικονομοπροφήτες, είχε και τους οραματιστές και ιδεολόγους. Της Ευρώπης που στηρίζεται στο κοινό πολιτιστικό υπόβαθρο.
Να γιατί υποστηρίζω ότι εάν η δική μου Ευρώπη θέλει σήμερα να ξαναβρεί τη χαμένη της αξιοπιστία, πρέπει να επιστρέψει στις ανθρωπιστικές της ρίζες. Πρέπει να επιστρέψει εκεί που ξεκίνησε.
Είναι δυνατόν να εδραιωθεί ως παγκόσμιος πόλος έλξης και αναφοράς μια ένωση ισότιμων κρατών που διακρίνεται ολοένα και περισσότερο για την ηγεμονική συμπεριφορά του ισχυρότερού της πυλώνα;
Ναι, το έχουμε αντιληφθεί όλοι μας εδώ στην Ελλάδα.
Έχουμε καταλάβει ότι οφείλουμε να πληρώσουμε για τα λάθη των κυβερνητών μας. Εάν θέλετε, οφείλουμε να πληρώσουμε για τα λάθη μας, την κακοδιαχείρισή μας και την αφερεγγυότητά μας. Κυρίως, όμως, τα λάθη των πολιτικών μας. Αυτό είναι πια κατανοητό.
Δεν πρόκειται να παρασυρθώ σε αναδρομές στο παρελθόν. Δικαιούμαι όμως να υπενθυμίσω ότι, όπως η ίδια η ευρωπαϊκή ιστορία μάς έχει διδάξει, μια «άνευ όρων συνθηκολόγηση», με την ταυτόχρονη επιβολή μιας γενικευμένης επικυριαρχίας στο σύστημα παραγωγής, νομής και διανομής των πλουτοπαραγωγικών πόρων μιας χώρας που είναι ταπεινωμένη, δεν συμβιβάζεται με τις αρχές και αξίες της Ενωμένης Ευρώπης. Της Ευρώπης του Ζαν Μονέ και του Ρομπέρ Σούμαν.
Η ίδια η πατρίδα του Καντ γνώρισε στον εικοστό αιώνα την ταπείνωση, την υποταγή και την άνευ
όρων συνθηκολόγηση.
Η δική μας Ευρώπη, το κοινό μας όραμα και συνάμα πραγματικότητα, κτίστηκε ακριβώς πάνω στα συντρίμμια δυο πολέμων, που πριν εξελιχθούν σε παγκόσμιους ήσαν ευρωπαϊκοί. Οι πόλεμοι αυτοί δεν ήσαν το αποτέλεσμα κάποιας νομοτελειακής εξέλιξης. Ήσαν πάνω από όλα συνέπεια και το αποτέλεσμα ανθρωπίνων αποφάσεων.
Οι λαοί της Ευρώπης πλήρωσαν το τίμημα του πόλεμου με βαρύ φόρο αίματος και καταστροφές. Επιπλέον, όμως, η πατρίδα του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα, κατά τη διάρκεια της τετράχρονης κατοχής, υποχρεώθηκε σε άνευ προηγουμένου ταπείνωση και ευτελισμό των ανθρωπίνων αξιών. Της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Μετά ήλθε η Ευρώπη. Η δική μας κοινή Ευρώπη.Η δική μου Ευρώπη είναι η Ευρώπη που έκλεισε την πόρτα της σε ολοκληρωτικά και δικτατορικά καθεστώτα. Είναι η Ευρώπη που «πάγωσε» τη Συμφωνία των Αθηνών και που ανάγκασε το χουντικό καθεστώς να αποχωρήσει από το Συμβούλιο της Ευρώπης πριν εκδιωχθεί.
Η Ευρώπη της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων αξιών, θεμελίων του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Η δική μου Ευρώπη είναι αυτή που ελκύει και προσελκύει. Όχι αυτή που φοβίζει και απωθεί. Με το φόβο υποτάσσει κάνεις και αναγκάζει, αλλά δεν κερδίζει φίλους.
Πιστεύω ότι γνωρίζουμε τα δικά μας λάθη. Τα πληρώνουμε. Για τους περισσότερους από μας το κόστος είναι δυσβάστακτο.
Εάν η Ευρώπη έχει παύσει να αποτελεί τον πόλο έλξης των πολιτών της, εάν χάνουμε την πίστη μας στη δική μας Ευρώπη, η ευθύνη δεν θα βαραίνει την πατρίδα του Ελύτη, του Σεφέρη και του Θεοδωράκη.
http://topotami.gr/blog/evropi-mou/
