Η ακροδεξιά εκτόξευση
στη Γαλλία δεν είναι συγκυριακό φαινόμενο, παρενέργεια της κρίσης στην
Ευρωζώνη. Εχει βαθιές ρίζες στη Νεότερη αλλά και Σύγχρονη Ιστορία της
χώρας και εμπεριέχει μηνύματα ανησυχητικά για ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο.Η λαϊκιστική Ακροδεξιά
ως πρόδρομο φαινόμενο του φασισμού και του ναζισμού κατέγραψε
εντυπωσιακή παρουσία στη Γαλλία στην περίοδο 1870-1 μέχρι και την
απελευθέρωση το 1944. Η ληξιαρχική πράξη γέννησης του μαζικού σύγχρονου
αντισημιτισμού δεν εκδόθηκε στο Βερολίνο ή στη Βιέννη αλλά στο Παρίσι
της δίκης του λοχαγού Ντρέιφους.Αξιακά υπήρξε η
απόλυτη άρνηση της εθνικής ταυτότητας σε βάση κοινών ιδεωδών και
δικαιωμάτων που επέβαλε η Επανάσταση του 1789 και πολιτικά απορροφούσε
κάθε είδους δυσαρέσκεια από εθνική ήττα ή οικονομική δυσπραγία. Μόνον η
συνεργασία, η πιο σωστά συμμαχία, με τα κατοχικά στρατεύματα της
Γερμανίας στην περίοδο 1940-44 την περιθωριοποίησε.
Από τα μέσα της δεκαετίας του '80 πρώτα με την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη και στη συνέχεια το 1991 με το Μάαστριχτ απονευρώθηκε η ιδεολογική-προγραμματική διαφοροποίηση Αριστεράς-Δεξιάς, με την κυβερνητική διαχείριση να κινείται σε μια μονόδρομη κατεύθυνση λιτότητας και έτσι να μην υπάρχει ούτε καν περιθώριο διορθωτικών μεταρρυθμιστικών κινήσεων. Η δυσαρέσκεια, η απογοήτευση και η οργή έμειναν άστεγες, καθώς Αριστερά και Δεξιά κούρασαν με συνεχείς δεσμεύσεις που εγκαταλείπονταν μετεκλογικά στο όνομα της Ευρώπης.
Η πέραν των σοσιαλιστών Αριστερά απαξιώθηκε διπλά τόσο με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού στην περίοδο 1989-91, όσο και με τη συμμετοχή του ΓΚΚ στην κυβέρνηση Μιτεράν στην περίοδο 1981-4 και Ζοσπέν στην περίοδο 1997-2002. Ετσι ο δρόμος ήταν ανοικτός και στρωμένος με κόκκινο χαλί για το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο του Λεπέν, που πέρασε στον δεύτερο γύρο της προεδρικής εκλογής του 2002.
Σήμερα τη σκυτάλη του μονόφθαλμου παλιού αλεξιπτωτιστή του Πολέμου της Αλγερίας την έχει η κόρη του Μαρίν, μια μέση Γαλλίδα, -η ξανθιά της διπλανής πόρτας- που έχει μπροστά της λαμπρό μέλλον όσο Αριστερά και Δεξιά θα υπόσχονται προσαρμογή στη γερμανική Ευρώπη.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=63982984
Από τα μέσα της δεκαετίας του '80 πρώτα με την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη και στη συνέχεια το 1991 με το Μάαστριχτ απονευρώθηκε η ιδεολογική-προγραμματική διαφοροποίηση Αριστεράς-Δεξιάς, με την κυβερνητική διαχείριση να κινείται σε μια μονόδρομη κατεύθυνση λιτότητας και έτσι να μην υπάρχει ούτε καν περιθώριο διορθωτικών μεταρρυθμιστικών κινήσεων. Η δυσαρέσκεια, η απογοήτευση και η οργή έμειναν άστεγες, καθώς Αριστερά και Δεξιά κούρασαν με συνεχείς δεσμεύσεις που εγκαταλείπονταν μετεκλογικά στο όνομα της Ευρώπης.
Η πέραν των σοσιαλιστών Αριστερά απαξιώθηκε διπλά τόσο με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού στην περίοδο 1989-91, όσο και με τη συμμετοχή του ΓΚΚ στην κυβέρνηση Μιτεράν στην περίοδο 1981-4 και Ζοσπέν στην περίοδο 1997-2002. Ετσι ο δρόμος ήταν ανοικτός και στρωμένος με κόκκινο χαλί για το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο του Λεπέν, που πέρασε στον δεύτερο γύρο της προεδρικής εκλογής του 2002.
Σήμερα τη σκυτάλη του μονόφθαλμου παλιού αλεξιπτωτιστή του Πολέμου της Αλγερίας την έχει η κόρη του Μαρίν, μια μέση Γαλλίδα, -η ξανθιά της διπλανής πόρτας- που έχει μπροστά της λαμπρό μέλλον όσο Αριστερά και Δεξιά θα υπόσχονται προσαρμογή στη γερμανική Ευρώπη.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=63982984