Ευρωεκλογές: Ο σταυρός κι ο Σταύρος (και ένα σχόλιο)

Γράφει: Αντριάνα Παρασκευοπούλου

Στα μαθηματικά της ευρωκάλπης υπάρχουν δυο νέα κλάσματα. Εύκολα διακριτά. Ο σταυρός κι ο  Σταύρος.Μετά την αποτυχία δημιουργίας της μεγάλης «Ελιάς», η πρωτοβουλία του Σταύρου Θεοδωράκη δείχνει να συγκεντρώνει, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, το ενδιαφέρον ικανού αριθμού πολιτών. Μάλιστα, τα πρώτα δημοσκοπικά στοιχεία καταγράφουν διείσδυση του «Ποταμιού» σε όλα τα κόμματα του συνταγματικού τόξου. Προφανώς, αυτό οφείλεται κυρίως σε δύο λόγους. Ο πρώτος είναι η δίψα για κάτι νέο και άφθαρτο (να είναι ή απλώς να φαίνεται). Ο δεύτερος είναι η φυσιογνωμία του νέου κόμματος, δηλαδή η έμφαση που δίνει περισσότερο στο στυλ, το ύφος και τη νοοτροπία, παρά στο περιεχόμενο. Αλλά για το Ποτάμι… έχουμε καιρό. Ακόμη είναι νωρίς…

Στο ερώτημα τώρα αν ο σταυρός είναι ο σωτήρας του πολιτικού συστήματος, υπάρχει ένα δεδομένο. Πως οι παθογένειες  του πολιτικού συστήματος , ούτε μπορούν να κρυφτούν ούτε να αντιμετωπιστούν με μικροεπεμβάσεις. Είναι αναγκαία, φωνάζει από μακριά, μία μεγάλη, συνολική παρέμβαση μία Νέα Αρχιτεκτονική. Είναι όρος επιβίωσης κι όσο πιο γρήγορα γίνει τόσο καλύτερα.
Όποιες και αν ήταν οι προσδοκίες από  την ευρωλίστα, οι πράξεις υπήρξαν μικρές. Πρέπει να ομολογήσουμε πχ ότι  δεν αξιοποιήθηκε για να ταξιδέψουν στις Βρυξέλλες σημαντικές προσωπικότητες που δεν τους ταίριαζε να οργώνουν την Ελλάδα δίνοντας τη μάχη του σταυρού. Οι διακεκριμένοι Έλληνες που επελέγησαν για το Ευρωκοινοβούλιο, μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Αντίθετα , χρησιμοποιήθηκε από τους αρχηγούς, κυρίως για την προώθηση αυλικών ή ακόμη και για εξορία πολυτελείας εσωκομματικών αντιπάλων. Μόνο η λειτουργία κομμάτων  αρχών  με διαφανείς δημοκρατικές διαδικασίες, με τακτικά συνέδρια θέσεων και επιλογής προσώπων μπορεί να υπερισχύσει  των πλεονεκτημάτων του σταυρού.  Γιατί, έτσι όπως εφαρμόστηκε η λίστα, ο σταυρός φαντάζει πολύ καλύτερη επιλογή, ανεξάρτητα από την  αιτία  που τον επέλεξαν  Σαμαράς και  Βενιζέλος.

ΣΧΟΛΙΟ Το Δημοκρατικό μας πολιτικό σύστημα είναι καχεκτικό και  αυτό το κατέδειξε με εμφατικό τρόπο η πολύμορφη και πολυεπίπεδη κρίση που ταλανίζει την Κοινωνία μας. Προσκείμενες φιλικά προς την Ν.Δ. θεωρούν την κατάργηση της λίστας και την υιοθέτηση του σταυρού προτίμησης ως προάγγελο μεγάλων θεσμικών αλλαγών στις οποίες περιλαμβάνονται η μείωση του αριθμού των βουλευτών , αλλαγές στον εκλογικό χάρτη αναφορικά με τις μονοεδρικές και τις μεγάλες σε αριθμό βουλευτών περιφέρειες , η εκλογή του  Προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό ,η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών και η άρση  της ασυλίας των βουλευτών, ακόμη και για σοβαρά αδικήματα.

Είναι γεγονός πως το πολιτικό μας σύστημα βασίζεται στην νόθευση μέσω καλπονοθευτικών νόμων της αποτύπωσης της γνήσιας εκφρασμένης λαϊκής εντολής. Είναι γεγονός πως στον βαθμό που εξυπηρετούσε συγκεκριμένες ελίτ που συγκεντρώνουν ολοένα και μεγαλύτερη ισχύ, ολοένα και περισσότερο πλούτο στα χέρια τους ήταν δομημένο έτσι που να παράγει κρίσεις πολιτικές σε περίπτωση που η πορεία των γεγονότων εξέθετε τα συμφέροντα τους σε κίνδυνο.

Είναι γεγονός πως τα κόμματα παραμένουν γραφειοκρατικοί μηχανισμοί άρρηκτα συνδεδεμένοι με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, με συντεχνίες και με την πελατειακή σχέση με την κοινωνία ως τον ομφάλιο λώρο που την συνδέει με αυτήν.Το δε κράτος από πάροχος , από παράγωγο αιμοδοσίας της κοινωνίας  έχει μεταβληθεί σε δυνάστη της σε όλα τα επίπεδα της. Εκ των ανωτέρω συνάγεται πως οι όποιες αλλαγές βούλονται οι σημερινοί κρατούντες αποτελούν εξ απαλών ονύχων προσέγγιση

Η Χρεωκοπία του κράτους, των δημοκρατικών θεσμών  και του πολιτικού συστήματος,  αυξανόμενος κοινωνικός αποκλεισμός, η κόπωση της κοινωνίας, ο ξύλινος πολιτικός λόγος των κομμάτων, οι αδιόρατες διαχωριστικές γραμμές Δεξιάς-Αριστεράς, ο σφιχτός εναγκαλισμος Δεξιάς-Ακροδεξιάς και Αριστεράς-Ακροαριστεράς   δημιούργησε την ανάγκη παραγωγής μια νέας πολιτικής  που θα εκφράζει τους συγχρόνους προβληματισμούς της κοινωνίας που δεν χωρούν σημερα στα στα εμποτισμένα με λογικές σοβιετισμού ελληνικά κόμματα τα οποία έχουν καταδικαστει στην συνείδηση της κοινωνίας και εχουν χασει ανεπιστρεπτί το ηθικό τους πλεονέκτημα

Η Ελληνική κοινωνία βίωσε το κίνημα των "αγανακτισμένων" απο την φύση τους τέτοιες κινήσεις είναι χαμηλής πολιτικής εμβέλειας όμως αποτελούν υγιή αντίδραση της κοινωνίας απέναντι στο γίγνεσθαι. Η αντίδραση αυτή έρχεται σήμερα να αποκτήσει πολιτικά χαρακτηριστικά μέσα απο μια διαδικασία ωρίμανσης , μια τέτοια κίνηση είναι το "Ποτάμι" , κανείς δεν βαυκαλίζεται πως εχει την μαγική λύση για το σύνολο του Γίγνεσθαι, όμως αποτελεί την κοινη συνισταμένη ανθρώπων που αρνουνται να απογοητευτούν και αυτό ας το λάβουν καλά υπόψην όσοι ενεργοποιούνται πολιτικάστον Ελλαδικό χώρο γιατι η Ιστορία μας έχει καταδείξει πολλάκις πως αυτό παραγει συνθεμελες ανατροπές.