Στοιχειώδης ειλικρίνεια επιβάλλει την κοινή παραδοχή ότι η μάχη της αντισυστημικής Αριστεράς με το όλον του Συστήματος είναι άνιση. Από τη μια ένα πολυπλόκαμο σύνολο οικονομικής παντοδυναμίας, μηντιακής υπεροχής και εν πολλοίς ταξικής θέσμισης, και από την άλλη ένα συγκριτικώς περιορισμένο πεδίο δυνατοτήτων για αντιπαράθεση. Απεργίες, διαδηλώσεις, ποικίλες ακτιβιστικού τύπου διαμαρτυρίες και, φυσικά, κοινωνικές εκρήξεις, έστω με παρεκβατικά συμφραζόμενα. Η αυταξία αντιδράσεων αυτού του είδους είναι προφανής. Και ευνοείται τα μάλα στον φοιτητικό χώρο, για λόγους εξίσου προφανείς.
Ομως η Αριστερά, αείποτε φορέας ριζοσπαστικών ιδεών, ελευθεριακών ρευμάτων και ανοιχτών ορίζοντων, διαθέτει ένα υπερόπλο έναντι του εν γένει συντηρητισμού -τον Λόγο της. Δηλαδή, τις απόψεις και τις θέσεις της, την ανοχή, τον σεβασμό έναντι του άλλου και την αδιαπραγμάτευτη επιμονή της για το δικαίωμα όλων, ώς και των εχθρών της, στο ελευθέρως εκφράζεσθαι. Επομένως, προκύπτει εκ των ων ουκ άνευ η απόρριψη της παρεμπόδισης, της φίμωσης, της λογοκρισίας και, πόσω μάλον, της κατασταλτικής λογικής έναντι του Λόγου των άλλων.
Προαναφέρθηκε ότι σε περιόδους οριακές, οξυμμένες και δυναστικές, όπως η σημερινή, οι κοινωνικές εκρήξεις -αναπόφευκτα βίαιες και παρεκβατικές- νομιμοποιούνται πλήρως, ηθικά και πολιτικά. Ο λόγος για συλλογικού τύπου κινηματικές εκδηλώσεις, με πρωταγωνιστή την πλειονότητα της χειμαζόμενης κοινωνίας, που αντιδρά στην καταβαράθρωση που της επιφυλάσσουν οι συστημικές επιλογές. Ομως ακόμη και σε αυτήν την οριακή περίπτωση της κοινωνικής εξέγερσης, η Αριστερά που σέβεται τον εαυτό της είναι υποχρεωμένη να διαφυλάττει ως κόρην οφθαλμού την ελευθερία του λόγου και να αντι-παραθέτει τον δικό της. Δεν πρόκειται για τυπικό στοιχείο καθωσπρεπισμού, αλλά για τον πυρήνα του χυμώδους αντι-λόγου της στη δέλτο των κατεστημένων φορέων.
Η οιστρηλατημένη νεότης δεν διαθέτει την αναγκαία κριτική ικανότητα ώστε να αντιλαμβάνεται τις επιπτώσεις αντιδημοκρατικών παρεμβάσεων όπως αυτή της Πάτρας. Διακονεί τη δική της, απόλυτη εκδοχή του δίκιου, και νομιμοποιεί μέσα της ώς και αυταρχικές ή βίαιες εκφάνσεις της συμπεριφοράς της. Το πρόβλημα εντοπίζεται αλλού.
Στους κομματικούς παράγοντες και στους λογής μέντορες, που αδυνατούν ή δεν νοιάζονται να ενοφθαλμίσουν αυτονόητα στοιχεία της Αριστεράς στους κλάδους της νεότητος (φοιτητικές οργανώσεις, κομματικές νεολαίες). Ετσι, ο αντισυστημικός Λόγος -διακηρύξεις και συμπεριφορά- υπονομεύεται, απαξιώνεται και αδυνατεί να καταστεί προσπελάσιμος σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Διότι αντιστρατεύεται την καταστατική συνθήκη της Αριστεράς -την ανοιχτοσύνη, τη δύναμη των θέσεων και το ελευθέρως εκφράζεσθαι. Συνθήκη αναγκαία και ικανή για παιδευτική επενέργεια στην κοινωνία και, δι' αυτής, για δραστικές αλλαγές.
