Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ Η
ώρα του αποχαιρετισμού γίνεται πάντα σε συναισθηματική φόρτιση. Στο
μυαλό περνούν ως από ταινία διάφορες εικόνες, που αναδεικνύουν το
άνθρωπο και τα όσα ως υποθήκες αφήνει πίσω του. Η μοίρα είναι η
ανεξήγητη ερμηνεία του πεπρωμένου. Ο θάνατος «μας γνέφει αινιγματικά διά
βίου» και προσγειώνει την καθημερινότητα μας.Η
είδηση, την περασμένη Παρασκευή, ότι ο Τάσος Μητσόπουλος δίνει τη μάχη
για τη ζωή, ακούστηκε σας ψέμα. Θέλουμε όλοι να πιστέψουμε πως είναι
ψέμα ότι αυτή τη μάχη την έχασε ο Τάσος. Ότι έφυγε από τη ζωή. Οι
αναφορές πολλές και πλούσιες σε συναίσθημα. Η θλίψη που κουβαλούμε όλοι
από το περασμένο Σάββατο, δείχνει πόσο ξεχωριστός άνθρωπος ήταν.Ο Τάσος Μητσόπουλος προσπαθούσε μέσα σε ένα πεδίο Βαβυλωνίας, σε ένα αδηφάγο πολιτικό σύστημα, να δώσει την άλλη διάσταση της πολιτικής. Αυτή της νηφάλιας προσέγγισης, της διαλεκτικής σκέψης και του διαλόγου. Ήταν πάντα, ήρεμος γιατί θεωρούσε πως οι διαφορές επιλύονται στον χώρο του διαλόγου, της σύνθεσης των απόψεων.
Είχε μια αρχοντική ευγένεια. Μια αριστοκρατική προσέγγιση, που ανάγκαζε το συνομιλητή του να ακούει και να τον ακολουθεί στα βήματα της συνεννόησης. Μακριά από εκείνα τα στημένα σκηνικά της αντιπαράθεσης, που δίνουν πόντους στις τηλεθεάσεις και στις μετριότητες της πολιτικής.
Ήταν πάντα ήρεμος, διαλεκτικός, έτοιμος να βοηθήσει τον όποιο συνάνθρωπο του. Ήταν ο άνθρωπος που δεν φανατιζόταν για τίποτα, αλλά είχε άποψη και θέσεις, για τις οποίες πολεμούσε.Λίγοι άνθρωποι μπορούν να προσδώσουν πλούτο στους στοχασμούς τους. Λίγοι άνθρωποι αναλαμβάνουν το βάρος και μπορούν να μετατρέψουν την πολιτική σε αρετή. Η δίκαιη πολιτεία, το δίκαιο κράτος, χρειάζονται πάντα αναστηλωτές. Και είναι λίγοι εκείνοι που μπορούν και θέλουν να φορτώσουν στους ώμους τους, το καινούργιο, το νέο, το δίκαιο.Ο Τάσος Μητσόπουλος από τη μια έμοιαζε ως ξένο σώμα σε ένα πολιτικό σύστημα που έχει απαξιωθεί. Την ίδια ώρα θεωρείτο ως ένα άνθρωπο που θα μπορούσε να εκφράσει το νέο και το ελπιδοφόρο. Ακόμη και αυτοί που διαφωνούσαν μαζί του, του αναγνώριζαν αυτές τις αξίες.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η πρώτη μου γνωριμία με τον Τάσο Μητσόπουλο ήταν το 1998. Είχα με φίλους επιχειρήσει μια εκδοτική προσπάθεια και ο Τάσος ήταν από τους συνεργάτες. Ψημένος από τη θητεία του στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, τροφοδοτούσε όλες τις εκδόσεις με άρθρα για τα εθνικά θέματα.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΥΠΕ – CNA
