Με την φαλκίδευση του εκσυγχρονιστικού οράματος του Κωνσταντίνου Καραμανλή απο την Σκληροπυρηνική δεξιά σε αγαστή συνεργασία με το δεξιό παρακράτος και τον Ξένο παράγοντα άνοιξε ο Ασκός του Αιόλου για τα Ελληνικά δρώμενα.Τούτο γιατί προσέφερε στον Ανδρέα Παπανδρέου την μοναδική ευκαιρία μέσα απο την στρατηγική της υφαρπαγής της λαϊκής συναίνεσης την οποία και κατείχε στον απόλυτο βαθμό να αλώσει όλο το πολιτικό σύστημα.
Η πτώση του τείχους του Βερολίνου, το τέλος του ψυχρού πολέμου, οι σημαντικές ανακατατάξεις στην κοινωνική διαστρωμάτωση επιτάχυναν την εξάντληση των παραδοσιακών κομμάτων, την χρεοκοπία των ιδεολογιών τους αλλά και τη διάβρωση της εκλογικής βάσης τους εξαιτίας της πτώσης των διαχωριστικών γραμμών που τεχνηέντως είχαν ορθώσει.Πλέον πολιτική του κάθε κόμματος το οποίο και ήθελε να ανέλθει στην εξουσία και να λάβει το κράτος ως έπαθλο για την νίκη του και ως μέσο για να συνεχίσει την εξουσία του επι της κοινωνίας ήταν η καπήλευση της "λαϊκής οργής" κατά της διαφθοράς του πολιτικού κατεστημένου.
Καθώς λοιπόν οι αναγκαιότητες οι όποιες αποτελούν απόρροια των υφισταμένων συνθηκών επιβάλλουν την ιδεολογική συνύπαρξη μέχρι πρότινος πολιτικών μονομάχων και καθώς η ιδεολογική συνδιαχείριση της πολυεπίπεδης κρίσης κρίνεται επιτακτική είναι αναγκαίο να ξεφορτωθούν ότι καχεκτικό κουβαλούν οι δύο πολιτικοί σχηματισμοί απο το χθές. Αυτό αποτελεί μια φυσιολογική επιλογή προκειμένου να μην τροφοδοτούνται τα δύο πολιτικά άκρα καθώς η λαική βάση τους έχει κουραστεί και έχει αηδιάσει με την διαφθορά. Παράλληλα πρέπει να αφαιρεθεί απο τον ΣΥΡΙΖΑ ένα σοβαρό διαπραγματευτικό όπλο τόσο στο εσωτερικό όσο και στην προσπάθεια του στο εξωτερικό να λάβει την πιστοποίηση της νομιμοφροσύνης του η οποία και του είανι απόλυτα αναγκαία
Δυστυχώς όλο το πολιτικό και κοινωνικό μας σύστημα φαίνεται άτολμο απέναντι στο μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα που είναι η φτωχοποίηση ολοένα και μεγαλύτερων κοινωνικών ομάδων στον Ελλαδικό χώρο.Ας ελπίσουμε ότι ενθέτω το χρόνο θα δείξει και θα επιδείξει την ίδια τόλμη προκειμένου να αντιμετωπιστεί στην ρίζα η καχεκτικότητα του δημοκρατικού μας συστήματος η οποία και την τροφοδοτεί.
