Η «λύση» του περιουσιακού…

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ- Ελέχθη από κυβερνητικής πλευράς και από άλλους, ακόμη και από την αντιπολίτευση, ότι η καλύτερη επιλογή για να δοθεί τέλος στο ξεπούλημα των ελληνοκυπριακών περιουσιών στην Τουρκία είναι η λύση του Κυπριακού.
Ακούγεται εύηχη η θέση αυτή. Το ερώτημα είναι κατά πόσο ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Εάν δηλαδή η υπό συζήτηση λύση οδηγεί όντως σε διευθέτηση του περιουσιακού και ποια;

Είναι, πάντως, πρόδηλο ότι, όταν μιλούν οι πολιτικοί για λύση, εννοούν την ομοσπονδία, διά της οποίας όμως πώς θα επιλυθεί το πρόβλημα του περιουσιακού, όταν στο πλαίσιο των συνομιλιών: Πρώτο, αντί να γίνεται ρητή αναφορά σε παράνομη κατοχή περιουσιών από Τουρκοκυπρίους ή εποίκους, γίνεται λόγος για υφιστάμενο χρήστη, πράγμα που σημαίνει ότι η παρανομία τίθεται στο περιθώριο με εύσχημο τρόπο. Δεύτερο, δεν έχει αποφασιστεί ποιος θα έχει τον πρώτο λόγο για την τύχη της περιουσίας. Ο χρήστης ή ο νόμιμος ιδιοκτήτης;


Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι τα διαδικαστικής φύσεως προβλήματα ξεπερνιούνται, τα πρακτικά θα παραμείνουν. Εφόσον δε, το σύστημα θα είναι ομοσπονδιακό και εφόσον η βάση θα είναι περίπου το σχέδιο Ανάν, στην καλυτέρα των περιπτώσεων θα συμβούν τα εξής:

1. Ανταλλαγή περιουσιών μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σε Βορρά και Νότο.
2. Εάν ένας Ελληνοκύπριος ιδιοκτήτης θελήσει να πάρει πίσω το σπίτι του στο οποίο διαμένει έποικος, ο οποίος θα πολιτογραφηθεί ή Τουρκοκύπριος, θα πρέπει να του βρει κατοικία σε άλλο μέρος, της ίδιας για τον χρήστη σημασίας. Εάν δε, είναι συναφής η χρήση της κατοικίας με την επαγγελματική του δραστηριότητα, τότε τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο περίπλοκα για τον Ελληνοκύπριο ιδιοκτήτη.
3. Εάν ο έποικος ή ο Τουρκοκύπριος έχουν επενδύσει στην ελληνοκυπριακή γη ή κατοικία τι θα συμβεί; Θα πληρώσει ο Ελληνοκύπριος τα έξοδα και θα παραδώσει ο χρήστης την περιουσία; Και ποιος θα καθορίσει τα ποσά; Μεταξύ τους, ή μέσω δικαστηρίου με έναν Ελληνοκύπριο, έναν Τουρκοκύπριο και έναν ξένο δικαστή; Ή μέσω Διεθνούς Επιτροπής, που θα συσταθεί για τον σκοπό αυτόν;

Πάντως, επί σχεδίου Ανάν υπήρχε και η φόρμουλα του ενός και των δυο τρίτων. Δηλαδή, στις περιπτώσεις που σε μια ελληνοκυπριακή κατοικία είχαν γίνει έργα από τον χρήστη, θα μπορούσε ο τελευταίος να πάρει τα δυο τρία και ο νόμιμος ιδιοκτήτης το ένα τρίτο!

Πέραν τούτων, υπάρχει και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό: Ας υποθέσουμε ότι κάποιοι επιλέγουν να πωλήσουν τις περιουσίες τους. Ποιος θα τους αποζημιώσει; Από πού θα βρεθούν τα χρήματα; Από ξένους δωρητές, από φορολογίες, ή από το φυσικό αέριο, που σημαίνει ότι θα αποζημιώσουμε τους εαυτούς μας για να δοθεί η περιουσία μας στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος, ώστε να προχωρήσει σε διχοτομικά βήματα επί του εδάφους;

Και δίδεται ιδιαίτερη επί τούτου έμφαση, διότι είναι άλλο πράγμα να γίνεται η ανταλλαγή περιουσιών ή ακόμη και η πώληση στο πλαίσιο ενός ενιαίου κράτους και είναι εντελώς διαφορετικό σε μια ομοσπονδία δυο συνιστώντων κρατών. Είτε, λοιπόν, αναφέρεται είτε όχι στο σχέδιο λύσης, η πλειοψηφία την οποία θέλουν να έχουν οι Τούρκοι επί του εδάφους στον Βορρά για να εμπεδώσουν τη διχοτόμηση σε όλες τις διαστάσεις (διοικητική, πληθυσμιακή γεωγραφική) θα προκύψει πρακτικό τω τρόπω…

Από τη στιγμή που δεν εφαρμόζονται οι κανόνες δικαίου -σύμφωνα με τους οποίους τον πρώτο και τελευταίο λόγο τον έχει ο νόμιμος ιδιοκτήτης- και εφόσον το σύστημα θα είναι ομοσπονδιακό, οι Ελληνοκύπριοι είναι πολύ πιθανό ότι για να απαλλαγούν από τον «μπελά» των δαιδαλωδών διαδικασιών, καθώς και για άλλους λόγους, θα πωλούν τις περιουσίες τους. Ως εκ τούτου, καταλήγουμε στο ίδιο αποτέλεσμα: Την τουρκοποίηση του Βορρά. Εάν δεν είναι έτσι τα πράγματα, ας μας πουν Κυβέρνηση και κόμματα, πώς αλλιώς μπορεί να είναι; Αν μπορούν, ας τετραγωνίσουν τον κύκλο…